W miejscu, gdzie w normalnym laptopie znajdują się klawiatura, gładzik oraz obszar podparcia dłoni, w Touchbooku zamontowano ekran obsługiwany dotykowo. Nie oznacza to jednak, iż wymienione urządzenia wejścia zostały całkowicie pominięte. Po zewnętrznej stronie lewego zawiasu umieszczono specjalny przycisk, który otwiera tzw. wirtualne środowisko pracy funkcjonujące na zasadzie pulpitu roboczego z pełnowymiarową klawiaturą, która może się też pojawiać samoczynnie w razie potrzeby.

Wirtualny pulpit nie różni się w zasadzie niczym od fizycznego obszaru spotykanego w tradycyjnych notebookach. Użytkownik w podobny sposób może na nim opierać nadgarstki, posługiwać się gładzikiem, używać przycisków myszy, oznaczonych na niebiesko klawiszy funkcyjnych i tych używanych do sterowania multimediami. Tyczy się to również obszaru klawiatury, która wyświetlana jest w skali 1:1 do standardowej. Co więcej, specjalne oprogramowanie umożliwia modyfikację jej wyglądu, regulację siły podświetlenia, a nawet dostosowanie odstępu pomiędzy klawiszami.

Praca na zupełnie płaskiej klawiaturze wymaga jednak przyzwyczajenia. Na próbę wystawieni są w szczególności użytkownicy, którzy nie mieli wcześniej do czynienia z innym tabletem. Ponieważ wirtualnej klawiaturze brakuje charakterystycznego skoku oraz oporu stawianego przez tradycyjne (wystające) klawisze, pisanie na niej ciężko określić mianem przyjemnego. Użytkownik jest w dodatku narażony na sporo literówek, których będzie mu trudno uniknąć. Niestety nie zastosowano tutaj mechanizmu wibracji, które wykorzystywane są w mniejszych smartfonach z podobnymi klawiaturami; w Iconii można co najwyżej włączyć dźwięki klawiszy.

Choć jest to mało prawdopodobne, aby komukolwiek przyszło do głowy pisanie np. pracy magisterskiej na tejże klawiaturze wirtualnej, to z całą pewnością można jej używać do wprowadzania krótkich wyrażeń czy pojedynczych zdań. Po kilku dłuższych chwilach staje się ona naprawdę łatwa w obsłudze. Pomaga również fakt, iż ogólna zasada działania jest taka sama, jak w przypadku prawdziwej klawiatury używanej wraz z gładzikiem. Należy zatem mówić nie tyle o przestawieniu się, co przyzwyczajeniu się do używania klawiatury bez jakiejkolwiek odpowiedzi klawiszy.

Zaproponowany przez Acera interfejs sprawdzi się przede wszystkim w sytuacjach, gdzie możliwe będzie wykorzystanie rozdzielnego środowiska pracy. Dokumenty, zdjęcia lub okienko z odtwarzaczem wideo będą wyświetlane na górnym ekranie. Docelowo będzie też można na nim umieścić główne okno z obrazem, który edytujemy akurat np. w Photoshopie. Na dolnym ekranie umieszczony z kolei zostanie katalog ze wszystkimi plikami czy też pasek z zestawem odpowiednich narzędzi do edycji obrazu.

Rozwiązanie to daje przejrzystość i możliwość dowolnego zagospodarowania przestrzeni roboczej. Praca na laptopie z ekranem dotykowym jest mniej naturalna, gdyż jesteśmy przyzwyczajeni do interakcji z komputerem przy użyciu urządzeń wejścia zorientowanych poziomo.  

Wspomniany autorski interfejs o nazwie Acer Ring, który pojawia się po przyłożeniu do ekranu pięciu palców jednocześnie, zwiększa zaś komfort użytkowania. Za jego pomocą można też przypisać odpowiednie skróty (np. zrobienie krzyżyka w kształcie litery X) do uruchamiania wybranych programów.

Oba 14-calowe ekrany z funkcją dotyku wielopunktowego oferują tę samą rozdzielczość WXGA (1280x800 pikseli). Każdy z nich umieszczono pod stabilną, ale jednocześnie refleksującą osłoną wykonaną z tworzywa sztucznego. Tafla dolnego ekranu wydała się być spasowana wyjątkowo dokładnie.

Górny wyświetlacz charakteryzuje się niestety bardzo niskim kontrastem (tylko 132:1). Jest to wartość typowa dla komputerów biurowych, ale od urządzenia multimedialnego dostępnego w tym przedziale cenowym co Acer Iconia należałoby oczekiwać więcej. Matryca produkcji AUO (B140XW03 V0) nie wyświetla w dodatku czerni w należycie głębokich odcieniach, a raczej tych bardziej szarawych. Poziom czerni zmierzony dla dolnego ekranu wyniósł natomiast 0,27 cd/m², przy czym średnia jasności maksymalnej osiągnęła poziom 175 cd/m². Przełożyło się to na uzyskanie dobrego kontrastu o wartości 646:1.

Główny wyświetlacz prezentuje dość ograniczoną paletę barw. Dużo brakuje jej do przestrzeni sRGB. Drugi ekran (ten zamontowany w jednostce zasadniczej) wykazuje równie słabe odwzorowanie. Można się o tym przekonać, porównując diagramy załączone niżej.

Górny ekran jest podświetlany równomiernie (86%). Różnice pomiarowe dla poszczególnych punktów testowanego wyświetlacza LED okazały się raczej małe i nie przekroczyły 25 cd/m². Średnia luminacji przy maksymalnym podświetleniu wypadła jednak słabo i wyniosła tylko 168 cd/m². Jest to znacznie mniej niż 300 cd/m², które można by uznać za wartość wzorową. Bardzo podobnie przedstawiają się pomiary jasności przeprowadzone dla dolnego wyświetlacza.

Z uwagi na mocno refleksujące powierzchnie obu ekranów i ogólnie niską siłę ich podświetlania Iconia nie nadaje się do pracy na dworze. W pomieszczeniach zamkniętych nie będzie z tym jednak większych problemów.

Bardzo wąskie pionowe kąty widzenia to kolejny problem, który dotyczy obu ekranów. Przy odchyleniach w płaszczyźnie poziomej kolory wyświetlane są poprawnie do kąta o wartości około 50 stopni. W najlepszym przypadku można tutaj mówić o minimalnie większej swobodzie, niż średnia dla większości notebooków.

W przypadku głównego wyświetlacza wąskie kąty widzenia nie są większym problemem, gdyż użytkownik z reguły patrzy nań idealnie na wprost. Inaczej jest w przypadku dolnego panelu, na który patrzy się z góry pod kątem 45°. Obraz postrzegany przez osobę obsługującą komputer wykazuje więc efekt negatywu i wyblakłe, przekłamane nie do poznania kolory. Na nic się zdaje wysoki kontrast, jakim cechuje się ten wyświetlacz. Zdecydowanie przydałaby się w jego miejsce matryca lepszej jakości, o szerszych kątach widzenia. 

Inwersja kolorów nie przeszkadza co prawda totalnie w obsłudze urządzenia, ale wąskie kąty widzenia dolnego wyświetlacza psują ogólny wizerunek Iconii. W tak drogim urządzeniu nie powinno to mieć miejsca.