Od pierwszych informacji o jego wprowadzeniu do oferty Asusa notebook U30JC jest porównywany do wyposażonej w niskonapięciowe procesory serii UL; bywa nawet uważany za jej następcę. Należy jednak pamiętać, że nowy Asus został wyposażony w standardowy procesor i napęd optyczny. Sprawia to, że gabarytowo bliżej niż do UL30 (13") jest mu do UL80 (14"), od którego jest co prawda o centymetr węższy, ale przerasta go grubością i ciężarem.  

Jeśli jednak porównać U30JC z innymi standardowymi trzynastkami, łatwo o konkluzję, że jest to sprzęt całkiem zgrabny i mobilny. Jego obudowa pieści zmysł wzroku użytkownika bardzo udanym wzornictwem. Smukłym plecom ekranu ze szczotkowanego aluminium, z umieszczonym na środku błyszczącym logo producenta, nadano barwę, którą można określić jasno-stalowo-szarą. Poza wysoką oceną estetyczną trzeba przyznać, że bardzo dobrze spełniają one funkcję ochrony matrycy, w niewielkim stopniu poddając się nawet silnemu naciskowi. Na powierzchni nie pozostają też irytujące odciski palców.

Chcąc unieść wieko przekonamy się, że można to zrobić przy użyciu jednej ręki, jednak nie należy się martwić o solidność niewielkich zawiasów. Co prawda w związku z brakiem mechanizmu ryglującego po obróceniu komputera do góry nogami klapa odstaje na centymetr od jednostki zasadniczej, ale wykonują one swoją pracę cicho, a po ustawieniu ekranu w pozycji roboczej pozwalają tylko na niewielkie chybotanie ekranu. Maksymalny kąt otwarcia to 140 stopni.

W tym momencie ukazuje się błyszcząca powierzchnia matrycy i w moim odczuciu jeden z ważniejszych błędów projektantów Asusa - błyszcząca ramka ekranu (a także zawiasy i część powierzchni baterii widoczna pomiędzy ekranem a korpusem laptopa). Ten wyeksponowany wizualnie obszar natychmiast pokrywa się kurzem, a w następnej kolejności liniami papilarnymi właściciela. Na domiar złego ramka nie jest wystarczająco solidnie zamontowana, co przy zmianie nachylenia ekranu przekłada się na skrzypnięcia tego elementu, jak i na niewielkie zmiany w wyświetlanym obrazie przy mocniejszym ściśnięciu.

Pulpit prezentuje się równie elegancko jak pokrywa. Patrząc od góry, można podziwiać wspomnianą już czarną, błyszczącą powierzchnię akumulatora, a przed nią elegancko wkomponowany paseczek aluminium przechodzący na prawym końcu w niewielki przycisk włączający komputer. Dyskrecję wyłącznika wzmaga brak podświetlenia. Klawiatura została wtopiona w srebrną plastikową powierzchnię pulpitu, którą wieńczy z przodu odpowiadająca kolorystycznie klapie i również metalowa podpórka pod nadgarstki. Jej początkowy chłód nie każdemu użytkownikowi przypadnie do gustu, jednak po oparciu na niej dłoni dostosowuje się do temperatury ciała. Stonowane diody sygnalizacyjne przeniesiono na przednią ściankę, przed gładzik. Nie dotyczy to tylko informacji o statusie Caps Lock, którą umieszczono przy właściwym klawiszu.  

Spód laptopa to tradycyjnie czarny plastik, dwie klapki serwisowe (dostęp do dysku twardego i pamięci operacyjnej) i bardzo dobra sztywność. Powierzchnia ta jest pozbawiona wybrzuszeń, co rzadko zdarza się w urządzeniach wyposażonych w akumulator o ponadstandardowej pojemności.

Po tak pozytywnym opisie wykonania nie może dziwić, że U30JC bez zająknięcia znosi trzymanie jedną ręką za narożnik czy wszelkie inne próby naciskowe. Naprawdę minimalne uchybienia można zauważyć tylko pod postacią niewielkiego luzu akumulatora w jego wnęce i delikatnego uginania się przy silnym nacisku krawędzi pulpitu w okolicach napędu optycznego.

Rozmieszczenie złączy wydaje się optymalne. Większość z nich została umieszczona po lewej stronie, a te z prawej zostały przesunięte za napęd optyczny, by nie przeszkadzały po podłączeniu myszki. Szkoda jednak, że Asus nie zdecydował się na dodatkowe porty z myślą o bardziej wymagających użytkownikach. Mam tu na myśli przede wszystkim eSATA lub ExpressCard.

Zaraz po wyjęciu z pudełka zasilacz zwraca na siebie uwagę sporymi rozmiarami. Jest to standardowy model Asusa dołączany do większości laptopów, w tym nawet tych z ekranem 17". Przydałoby się coś mniejszego. Dobrze chociaż, że waga tego dodatku jest na akceptowalnym poziomie. Udogodnieniem jest też kątowa wtyczka zasilania, która pomimo niezbyt pewnego mocowania nie pozwala na przypadkowe odcięcie od prądu.

Wśród procesorów oferowanych do U30JC na polskim rynku zamontowany w testowanym egzemplarzu Core i5-520M jest najmocniejszą jednostką. Jest to obecnie jeden z wydajniejszych układów dwurdzeniowych Intela. Ma również dobry stosunek ceny do wydajności. W porównaniu do słabszego modelu i5-430M oferuje nie tylko wyższe taktowanie (bazowe 2,4 GHz i do 2,93 GHz w trybie Turbo Boost), ale i przydatne w zaawansowanych zadaniach technologie takie jak Intel Virtualization Technology for Directed I/O (VT-d), Intel Trusted Execution Technology i AES New Instructions. Wydajność procesora to kolejny element, który zdecydowanie odróżnia ten laptop od serii UL.

Dysk twardy Seagate o pojemności aż 500 GB i standardowej prędkości talerzy - 5400 obr/min - oferuje przeciętne osiągi.

Najciekawszym jednak rozwiązaniem jest użycie dwóch kart graficznych, a zwłaszcza sposób ich działania. Technologia Nvidia Optimus pozwala na automatyczne przełączanie pomiędzy zintegrowanym w procesorze układem Intel GMA HD a osobną kartą Nvidia GeForce 310M. Po szczegóły techniczne odsyłam do testu Optimusa; tu postaram się przedstawić wrażenia z użytkowania. Optimus ma dwie twarze - polegając na automacie, uzyskuje się komfortową sytuację, w której komputer w niedostrzegalny sposób zarządza wydajnością graficzną. Pozwala to na oszczędność energii i długie przebiegi na baterii, gdy system nie jest obciążony i odpowiednio wyższą wydajność, gdy przyjdzie ochota skorzystać z gier czy innych programów potrzebujących wydajnej karty graficznej. Należy tylko pamiętać, że GF 310M tak czy inaczej nie jest bardzo wydajną kartą. Ma tylko 64-bitową magistralę i pomimo zastosowania pamięci DDR3 nowsze gry będą czasem wymagać drastycznego obniżenia ustawień, by zachować przyzwoitą płynność. Rzadko zdarza się, że trzeba przypomnieć manualnie programowi, by korzystał z mocniejszej karty.  Poważniejsze problemy sprawiło tylko demo gry PES 2010, nie potrafiące pomimo pomocy odnaleźć układu Nvidii. Należy to tłumaczyć młodością technologii, która wymaga rozwoju i czasu na reakcję producentów oprogramowania.

Większe kłopoty pojawiają się, gdy przyjdzie ochota kontrolować poczynania Optimusa. Nie jest dostępne specjalne narzędzie do monitorowania jego pracy, a w przypadku niektórych programów diagnostycznych konieczne jest zastosowanie forteli, by zmusić je do wyświetlania karty niezintegrowanej. I tak np. HWmonitor nie pokazuje jej w ogóle, a stary dobry 3DMark06 twierdzi, że wyniki typowe dla GF 310M osiąga na GMA HD.  

Poza tym - jak już było pisane przy okazji testów Optimusa - nie działa czasem zmiana domyślnej karty graficznej na słabszą dla bardziej wymagających programów.  

Ale to akurat sztucznie tworzone sytuacje. W normalnym użytkowaniu pomysł Nvidii działa naprawdę nieźle, docenić należy brak przerw w wyświetlaniu obrazu czy konieczności wyłączania niektórych programów, co ma miejsce w przypadku systemów grafik hybrydowych z kontrolą manualną.

Hałas

Wentylator działa prawie cały czas, produkując dźwięk o natężeniu 33,9 dB. Ustaje czasem, gdy nie wykonuje się na komputerze żadnych operacji. Na pierwszy plan wybija się wtedy w cichym otoczeniu szum dysku twardego na poziomie 32,8 dB. Przy obciążeniu dynamiczniejsza praca wiatraka daje wynik prawie 39 decybeli, a w trakcie walki z maksymalnym stresem hałas wzmaga się okresowo nawet do 41,9 dB.

Rozpędzająca się płyta DVD potrafi zabrzęczeć (46,6 dB), zazwyczaj jednak szumi na poziomie 37,7 dB, co ginie w dźwiękach odtwarzanego filmu.

Na pochwałę zasługuje charakterystyka pracy układu chłodzenia. Ma on dwa podstawowe tryby pracy plus trzeci w sytuacjach ekstremalnych. Potrafi jednak płynnie dostosowywać prędkość obrotową wentylatora do aktualnych potrzeb. Ważne jest też to, że szum jest równomierny i ma nieirytującą charakterystykę. Dlatego pomimo nie najniższych zmierzonych wartości ogólne wrażenie co do kultury pracy nie jest negatywne.

Ciepło

Nieobciążony laptop właściwie się nie nagrzewa, osiągając w najcieplejszym miejscu 28°C. Potwierdzają to temperatury komponentów, które oscylują w okolicach trzydziestu kilku stopni.

Brawa należą się natomiast małemu Asusowi za poziom temperatur w teście ekstremalnym. Gdy maksymalnie obciążone rdzenie pocą się w temperaturze 90°C, a karta graficzna osiąga 80°C, temperatury zmierzone na powierzchni rosną co najwyżej o 10°C. Maksymalna zmierzona na spodzie temperatura to 37,5°C - jest to wartość, jaką wiele laptopów osiąga w tym miejscu przy braku obciążenia. By upewnić się co do tych rewelacyjnych wyników test przeprowadziłem dwukrotnie. Ciężko uwierzyć, że laptop z wydajnym procesorem i niezintegrowaną kartą graficzną może być w stresie trzymany na kolanach i użytkownik odczuje wyraźne ciepło tylko na lewym udzie, na niewielkiej powierzchni.