Latitude E6520 jest dość ciężki (waży 2,8 kg), ale solidność obudowy w pewnym stopniu to rekompensuje. Producent postawił na dobrej jakości materiały, które zwiększają masę komputera. Można się spodziewać, że E6520 okaże się dzięki temu laptopem wytrzymałym.  

Obudowa nie wygina się nawet w przypadku użycia siły. Miejsca podparcia dłoni, klawiatura i spód jednostki zasadniczej są sztywne. Nawet obszar pod napędem optycznym, który często bywa słabym punktem laptopów, nie odkształca się przy nacisku. W miejscu służącym oparciu prawej ręki tworzywo ugina się o milimetr przy naduszaniu, ale to wyjątek.  

Sztywność obudowy ekranu można ocenić pozytywnie. Przy poruszaniu klapą trzymaną za rogi wykrzywiała się ona tylko minimalnie. Powierzchnia aluminiowego dekla ugina się odrobinę na środku. Odciski palców są praktycznie niewidoczne. Zostają jednak i trudno je usunąć szmatką. 

Powierzchnie metalowe są chłodne w dotyku i odporne na zarysowania. Miejsca oparcia dłoni są lekko gumowane, więc zapewniają pewny chwyt. Również te elementy obudowy wydają się odporne na zarysowania. 

Zawiasy są w pełni metalowe i masywne. Dobrze zespolono je z jednostką zasadniczą. Trzymają ekran stabilnie i jego drgania są minimalne. Przy otwieraniu klapy trzeba przytrzymać jednostkę zasadniczą jedną ręką, gdyż zawiasy stawiają duży opór.

Część portów peryferyjnych została umieszczona na tylnej ściance (ustawiony w pozycji roboczej ekran ich nie zasłania). Poza gniazdem zasilania znajdują się tam port USB 2.0 i gniazdo Ethernet. Dzięki ulokowaniu ważnych złączy z tyłu można uniknąć gąszczu kabli po bokach laptopa.

Na prawym boku mamy zatoczkę ExpressCard/54 (kompatybilną również z kartami ExpressCard/34).

E6520 nie posiada portu USB 3.0, a do szybkiego transferu danych mogą służyć porty eSATA i FireWire.

Oprócz czytnika SmartCard (kart inteligentnych) umieszczonego na lewej ściance bocznej omawiany egzemplarz był wyposażony w zbliżeniowy czytnik SmartCard zlokalizowany na pulpicie roboczym, między płytką dotykową a czynnikiem linii papilarnych.

Tańsza z testowanych wersji nie posiadała wbudowanej kamerki, natomiast w droższej znalazła się taka. Wykonywane nią zdjęcia o rozdzielczości 640x480 pikseli były słabej jakości, jeśli nie robiło się ich w świetle dziennym. Obie wersje posiadają natomiast wbudowane mikrofony.

Klawisze mają dobre właściwości użytkowe ze względu na wyraźną odpowiedź i długi skok. Komfort pisania jest dobry również dzięki temu, że powierzchnia klawiszy jest wklęsła i nie jest śliska.  

Klawisze strzałek są wyraźnie oddzielone od pozostałych, dzięki czemu można je łatwo odnaleźć bez patrzenia na klawiaturę. Dell E6520 posiada oddzielny blok numeryczny.  

Klawiatura jest dobrze podparta i nie ugina się nawet nad napędem optycznym.

Omawiany egzemplarz posiadał moduł podświetlający klawiaturę. Podświetlenie może być ustawione na czterech poziomach jasności. Poniższe zdjęcia prezentują różnice między poszczególnymi poziomami. 

Na pochwałę zasługują również urządzenia wskazujące w postaci manipulatora Track Stick i płytki dotykowej. W przypadku używania tego pierwszego nie trzeba odrywać dłoni od klawiatury. 

Płytka dotykowa (o przekątnej 9,1 cm) jest przyjemnie gładka, ale nie nazbyt śliska. Jest ona czuła po same brzegi. Jej działanie można dowolnie modyfikować (konfigurując czułość, strefy przewijania, funkcje dotyku wielopunktowego).

Przyciski gładzika mają długi, miękki skok. Działają bezgłośnie.

Paleta barw prawie dokładnie odpowiada przestrzeni sRGB. Do przestrzeni Adobe RGB natomiast sporo brakuje. Różnica względem ekranu HD Ready (1366x768) nie jest ogromna, ale znacząca (ich palety barw zestawiono na trzecim z poniższych diagramów).

Jako że ekran jest matowy i cechuje go wysoka luminancja (ograniczona na zasilaniu akumulatorowym do 270 cd/m²), dobrze nadaje się do pracy na dworze. Obraz jest czytelny, nawet gdy słońce świeci prosto w ekran. Tego samego nie gwarantuje matryca HD Ready.  

Kąty widzenia w poziomie są szerokie, jak przystało na matrycę z wyższej półki. Inwersja kolorów nie występuje nawet przy 85 stopniach odchylenia od ideału w prawo czy w lewo. Przy odchyleniu o 45 stopni i więcej widoczne jest natomiast zażółcenie obrazu. W pionie zakres użytecznych kątów widzenia jest węższy. Inwersja kolorów występuje przy odchyleniu o około 40 stopni od pozycji optymalnej.