Notebooki serii ProBook nie przykuwają uwagi potencjalnego nabywcy ani bogatą paletą odcieni, ani obfitością ornamentów malowanych na pokrywie ekranu, które można spotkać w innych laptopach firmy Hewlett-Packard. Konstruktorzy wyszli z założenia, iż prostota jest najlepszym antidotum na dzisiejszy przepych i splendor, stąd też celem nadrzędnym było stworzenie bryły o klasycznym, czystym kształcie, która łączyłaby elegancki wygląd i należytą użyteczność. Podążanie śladami minimalizmu doprowadziło do uzyskania nieco ascetycznej formy bardzo zbliżonej do starszych konstrukcji biznesowej serii „nx”, której design, przynajmniej według mnie, powinien być przykładem do naśladowania w przypadku tworzenia korporacyjnych sprzętów w korzystnej cenie.

Bryła notebooka po zamknięciu klapy daje wrażenie przesadnie zwartej, przez co niektórzy mogą odczuć, iż całość wygląda zbyt siermiężnie, zwłaszcza w połączeniu z ciemnymi barwami i kanciastymi krawędziami. Sytuację poprawia lakierowana, błyszcząca pokrywa ekranu z centralnie umieszczonym logo producenta, która przydaje stylistyce całości odrobinę szyku.  

Po uniesieniu wieka ukazuje się właściwa platforma robocza, którą można podzielić na trzy zasadniczo różniące się od siebie i pozbawione spójności sekcje. Pierwszym elementem, który przykuwa uwagę, jest nowatorskie rozwiązanie mocowania klawiatury, której przyciski wystają ponad lśniącą powierzchnię. Rozwiązanie na pierwszy rzut oka nie pasuje do ogólnie przyjętej koncepcji, jednak po chwili namysłu i wyobrażeniu sobie w tym miejscu zdławionego plastiku jest do zaakceptowania. Dolną część obudowy, a więc rejon narażony na największe zabrudzenia, pokryto matowym tworzywem, które jednak brudzi się w takim samym stopniu jak połyskliwy odpowiednik. Górny segment stanowi maskownica głośników, w której zatopione są włącznik oraz przycisk do obsługi oprogramowania HP QuickLook.   

Spasowanie obudowy budzi sporo zastrzeżeń. Już lekkie uniesienie prawego rogu notebooka czy też użycie średniej siły nacisku skutkuje nieprzyjemnymi w odsłuchu dźwiękami. Na podobną reakcję można również liczyć w przypadku centralnego wycinka panelu na wysokości włącznika. Klawiatura nie jest specjalnie skora do nagminnego uginania; nacisk rozkłada się równomiernie. Największe obniżenie występuje w otoczeniu klawiszy F-G-H.

Zachodząca za tylną ściankę obudowy pokrywa matrycy została osadzona na dwóch zawiasach, które pewnie trzymają ją w pozycji ustalonej oraz bardzo sprawnie niwelują wszelkie drgania generowane podczas energicznego uderzania w klawisze. Opór wytwarzany podczas podnoszenia jest właściwy, ale nie zapewnia przylegania ekranu do platformy po odwróceniu notebooka. Czasami w trakcie zmiany kąta nachylenia ekranu można dosłyszeć pojedyncze trzaski naprężonego materiału pochodzące głównie z prawej części maskownicy okalającej przeguby.  

Ciężar laptopa został rozłożony na cztery gumowane nóżki, z których tylne są ciut wyższe od przednich, dlatego też tył laptopa został bardzo nieznacznie podniesiony względem frontowej ścianki, głównie ze względu na ramkę ekranu, która zachodzi na tylną przegrodę.  

Na spodzie notebooka na próżno szukać kratek wentylacyjnych, czy łatwego dostępu do modułów pamięci. Ingerencja w podzespoły wewnętrzne bez zdejmowania całej osłony została ograniczona do dwóch dinksów obsługujących osadzony w gnieździe akumulator, który po zabezpieczeniu trzyma się pewnie.

ProBook 4710s został wyposażony w podstawowe złącza niezbędne do codziennej pracy biurowej. Do swojej dyspozycji użytkownik otrzymuje cztery porty USB, wyjście VGA do podłączenia zewnętrznego monitora bądź też wyświetlenia prezentowanego obrazu na projektorze multimedialnym oraz cyfrowy interfejs HDMI, którego obecność w dzisiejszych konstrukcjach stajęesię wymogiem nawet w sprzętach klasy ekonomicznej.  

Trzeba przyznać, że notebook HP mnogością portów nie grzeszy, jednak należy pamiętać, iż jest to sprzęt przeznaczony do działań biznesowych, a nie rozrywki. W tym przypadku zatem oszczędność wypada zaliczyć na plus. Nabywcy, którzy lubią otaczać się dużą liczbą gadżetów, mogą skorzystać ze specjalnej stacji dokowania pod USB, która poszerzy możliwości podpięcia dodatkowych akcesoriów. Patrząc z pozycji czysto praktycznej, brakuje portu wyposażonego w funkcję Sleep-and-charge.    

Rozmieszczenie interfejsów można uznać za poprawne. Co prawda nie wyzbyto się problemu wystającej na 5 cm poza obrys obudowy końcówki zasilacza, jednak przeniesienie portów USB w dolną część prawej ścianki, a także ulokowanie pozostałych gniazd na lewej krawędzi przyczyniło się znacząco do podniesienia komfortu użytkowania myszki komputerowej.   

Przełącznik obsługujący stan karty WiFi został umieszczony w lewej części frontowej ścianki tuż obok kontrolki sygnalizującej pracę dysku twardego, natomiast o fazie ładowania akumulatora informuje podświetlenie znajdujące się nad końcówką zasilacza.  

Serce układu notebooka stanowi procesor Intel Core 2 Duo T6570. Jest to świeżej daty jednostka klasy Penryn, która dopiero zaczyna być montowana w notebookach budżetowych. Ten typ procesora znajduje się także na wyposażeniu mniejszego ProBooka opartego o platformę Intela, czyli 4510s. Z ciekawości zajrzałem do dokumentacji, gdzie wyczytałem, iż procesor ten nie jest oferowany na rynek japoński oraz zawsze występuje w zestawieniu z intelowską kartą WLAN.  

Wydajność T6570, pomimo ograniczenia rozmiaru pamięci podręcznej drugiego stopnia do 2 MB oraz FSB na poziomie 800 MHz, wypada bardzo zadowalająco. W testach syntetycznych układ ten nieznacznie przewyższa efektywnością pracy procesor P7450, który posiada większą ilość pamięci (3 MB) oraz prędkość magistrali powiększoną do 1066 MHz.

Dzięki niewielkiemu zapotrzebowaniu na energię oraz poprawnej wydajności karta graficzna ATI Mobility Radeon HD 4330 jest bardzo ciekawą alternatywą dla zintegrowanych układów graficznych, których moc obliczeniowa często nie zapewnia rozrywki na satysfakcjonującym poziomie. Grafika oparta o rdzeń RV710 to w rzeczywistości Radeon 4530 z obniżonym taktowaniem rdzenia (450 MHz) oraz częstotliwością pamięci wynoszącą 500 MHz. W praktyce grafika umożliwia płynne odtwarzanie filmów HD czy pogrywanie w starsze FPS-y (dx9) na średnich detalach; większość dzisiejszych produkcji jest niestety poza zasięgiem tej konstrukcji.

Notebook HP został również uzbrojony w 2 GB pamięci operacyjnej DDR2-800 marki Ramaxel, a powierzchnię magazynującą zapewnia dysk WD Scorpio Blue o pojemności 250 GB (efektywnie 232 GB) o transferach rzędu 53 MB/s.

Czas uruchomienia notebooka z zainstalowanym systemem Windows Ultimate przy zestawie standardowych sterowników do karty WiFi, kamerki oraz przycisków funkcyjnych wynosi około 1 min 10 s.

Hałas

Przy korzystaniu z zasilania sieciowego w trybie oszczędzania energii nawet w ramach prostych czynności, jak praca w edytorze tekstowym czy surfowanie po sieci, słyszalny jest umiarkowany szum (na poziomie 39 dB) produkowany przez wirujący wiatraczek. Wraz ze wzrostem użycia procesora wzrastają wskazania czujników temperatur oraz szum towarzyszący przyśpieszającym łopatkom, który w końcowej fazie zdaje się przekraczać granice przyzwoitości.

Podczas pracy na baterii odczuwalna jest wyraźna zmiana schematu działania systemu odpowiedzialnego za odprowadzenia ciepła z wnętrza obudowy. Szum generowany poprzez pojedynczy wylot powietrza umieszczony na lewej ściance został ograniczony do 3-4-minutowych cykli, podczas których uaktywnia się wiatraczek wydmuchujący rozgrzane powietrze. Jest to czas wystarczający do obniżenia temperatur procesora o około 5-6C, aczkolwiek należy zauważyć, że w momencie odprowadzania ciepła robi się naprawdę głośno. Po obniżeniu ciepłoty następuje okres dezaktywacji układu chłodzenia, który trwa zazwyczaj kilka minut do momentu osiągnięcia przez CPU temperatur rzędu 34-35C. Obiektywnie należy przyznać, że obcowanie z laptopem staję się wówczas zdecydowanie przyjemniejsze.

W BIOS-ie istnieje możliwość regulacji ciągłości pracy wiatraczka przy podłączonym zasilaczu sieciowym. W praktyce wychodzi jednak, iż uruchomienie tej funkcji nie wnosi wiele zmian do charakterystyki pracy samego układu, gdyż podczas wykonywania standardowych czynności wirnik zachowuje się wręcz identycznie jak przed uaktywnieniem wspomnianego wariantu. Pozostawienie notebooka w stanie nieużywania, gdy temperatury procesora oscylują w granicach 28-29C, skutkuje chwilowym wyłączeniem układu. Po podjęciu jakichkolwiek czynności na komputerze, chłodzenie powraca do regularnej pracy.

W bardzo cichym otoczeniu ujawnia się problem piszczącego zasilacza, jednak podczas normalnego cyklu dnia codziennego niedogodność ta jest niezauważalna. 

Ciepło

Pomiary pirometrem wykazały, iż wierzchnia warstwa platformy roboczej osiąga najwyższą temperaturę (na poziomie 40°C) na prawo od gładzika. Odpowiada za to dysk twardy. Sprawa jest o tyle uciążliwa, że właśnie w tym miejscu znajduje się punkt oparcia prawego nadgarstka, co powoduje pewien dyskomfort w trakcie długotrwałego korzystania z klawiatury. Trzeba również wziąć pod uwagę fakt, że temperatura materiału rośnie równomiernie do ciepłoty dysku, więc podczas mało wytężonej pracy tego drugiego wskazania urządzenia pomiarowego są niższe o kilka stopni Celsjusza. Pomimo niewielkiego oddalenia od krytycznego punktu tabliczka dotykowa rozgrzewa się do niegroźnych 34,5°C. 

Brak kratek wentylacyjnych wyraźnie odbija się na temperaturach osiąganych przez podstawę notebooka. Odczuwalne jest wyraźne grzanie się okolic lewej dolnej części platformy (na wysokości złączy audio), która w punkcie krytycznym osiąga ciepłotę rzędu 47-48°C. Takie wyniki w pewnej mierze dyskwalifikują pracę z tym sprzętem na kolanach, jednak patrząc z drugiej strony, należy zadać sobie pytanie, ilu z użytkowników będzie miało na tyle zapału, aby ściągnąć z biurowego blatu taką masę.

Zasilacz utrzymuje w trakcie długotrwałych testów podwyższoną ciepłotę. Niemniej jednak można go bez obaw wziąć do ręki i przenieść w miejsce docelowe. Trudno mówić w tym przypadku o ekstremalnym nagrzewaniu się kostki.

Ciepłota procesora podczas normalnego użytkowania nie przekracza 35C, natomiast w trakcie wytężonego grania osiąga on temperatury maksymalne rzędu 48-49°C. W tym samym czasie układ graficzny rozgrzewa się do poziomu 72°C. Dysk twardy w toku pracy potrafi zanotować wynik 48-49°C, dlatego też fakt grzania się obudowy nie może dziwić. 

ProBook 4710s to kolejna ekonomiczna konstrukcja spod szyldu HP skierowana głównie dla klientów biznesowych, którzy nade wszystko cenią niezawodność oraz prostotę rozwiązań. Maksymalne uproszczenie bryły notebooka w połączeniu z lakierowaną klapą doskonale podkreśla biznesowe aspiracje tego sprzętu, jednak rzeczywistość szybko weryfikuje, iż człon "Pro" w nazwie komputera to swoisty kit marketingowy.

Główne wady ProBooka to przede wszystkim bardzo słaba kultura pracy, na którą składa się głośny układ chłodzenia oraz hałasujący napęd, a także kiepskie spasowanie poszczególnych elementów obudowy, które przy bliższym kontakcie zwyczajnie trzeszczą. Dodatkowo dochodzi problem grzejącej się platformy roboczej (okolice oparcia prawego nadgarstka) oraz ciepłoty kumulowanej na spodzie osłony, która wyklucza pracę z notebookiem trzymanym na kolanach. Błahym, a zarazem irytującym problemem jest brak klawisza do obsługi tabliczki dotykowej.   

Do zalet konstrukcji bezsprzecznie można zaliczyć wygodną, obszerną klawiaturę ze zintegrowanym blokiem numerycznym oraz jej nowatorskie mocowanie, które wydatnie ułatwia czyszczenie przestrzeni pomiędzy klawiszami. Przestronny, dobrze podświetlony ekran w połączeniu z poprawną wydajnością z pewnością zapewni dostateczną dozę funkcjonalności. Na pochwałę zasługują również bardzo dobre czasy pracy osiągane na zasilaniu z akumulatora, jednak w tym przypadku należy pamiętać, iż mobilność notebooka jest ograniczona przez gabaryty konstrukcji.

Reasumując, ProBook 4710s to budżetowy notebook, który, pomimo kilku wad, dzięki niezbyt wygórowanej cenie (a to istotne, zwłaszcza w czasach kryzysu) oraz widniejącemu na klapie logo ma szansę dziabnąć kawałek rynku biznesowego.