Toshiba Portégé Z30-C to trzecia generacja modelu Portégé Z30. Oglądając jej obudowę, nie można oprzeć się wrażeniu, że producent jest wyjątkowo zadowolony z konstrukcji – tezę tę potwierdza brak jakichkolwiek zmian, które byłyby widoczne z zewnątrz. Zadowolenie to jest uzasadnione, gdyż przy masie 1,2 kg ten 13-calowy sprzęt jest lżejszy od niejednego mniejszego ultrabooka.

Materiały, z których jest wytworzona obudowa (stopy magnezu), są przyjemne w dotyku. Ponadto cechują się sporą odpornością na zabrudzenia oraz zatłuszczenia, dzięki czemu nie ma problemu z utrzymaniem obudowy Toshiby Z30-C w czystości. Na stronie producenta można znaleźć wzmiankę, że omawiany laptop był poddany testom na upadek, zalanie i nacisk przez niezależny niemiecki instytut. Wyników tych testów jednak nie znalazłem, ale zniknęły teksty, które można było przeczytać odnośnie poprzednich modeli, które dotyczyły wytrzymałości na upadek z wysokości 76 cm i odporności na zalanie.

Obudowa ekranu, jak już wspominałem w poprzedniej recenzji modelu z serii Z30, jest w tym laptopie bardzo smukła. Cztery milimetry grubości wystarczą jednak, by zabezpieczyć matrycę przed naciskiem, który mógłby wywoływać niepożądane efekty w wyświetlanym obrazie.

Zawiasy stawiają odpowiednio dobrany opór, który w połączeniu z faktem, że jednostka zasadnicza jest dobrze wyważona, pozwala na otworzenie laptopa jedną ręką, ale zapobiega samoistnemu otwarciu klapy, jeśli laptop zostanie ustawiony spodem do góry. Zakres, w którym można odchylić ekran od podłoża, jest całkiem duży. Maksymalny kąt odchylenia to 140 stopni.

Kadłub laptopa przy silniejszym nacisku w niektórych miejscach ulega niewielkim ugięciom. Pochwalić mogę natomiast spasowanie obudowy. Nigdzie nie widać drażniących szpar, ani ostrych krawędzi.

Dostęp do podzespołów wewnętrznych w omawianym modelu jest stosunkowo łatwy. Należy jedynie pamiętać, że trzy z trzynastu śrubek blokujących dostęp są ukryte pod środkową i dwiema tylnymi nóżkami. Po zdjęciu spodu można wymienić dysk formatu M.2 (jest to pierwsza ważniejsza różnica względem starszego modelu, w którym montowany był dysk mSATA), rozszerzyć pamięć operacyjną (są dwa gniazda na RAM, z których w testowanym modelu zajęte było tylko jedno) oraz przeczyścić układ chłodzenia. Możliwy jest także dostęp do wbudowanego akumulatora, karty sieci bezprzewodowej oraz gniazda na modem WWAN. Niestety pomimo posiadania gniazd WWAN i SIM testowany egzemplarz zdaje się nie wspierać łączności GSM – nie dostrzegłem kabli antenowych a w komplecie nie było oczywiście modemu. Ponadto w obudowie nie ma szczeliny, która umożliwiła włożenie karty do gniazda SIM.

Rozmieszczenie portów peryferyjnych jest niezłe. Z prawej strony pozostawiono sporo wolnego miejsca na operowanie myszką. Na uznanie zasługuje także dość urozmaicony zestaw złączy. Na wyposażeniu Toshiby Z30-C-125 znalazły się trzy porty USB 3.0 (w tym jeden z funkcją ładowania), LAN, HDMI, D-Sub, czytnik Smart Card, czytnik kart SD oraz gniazdo audio. Na spodzie umieszczono port dokowania.

Pewną ciekawostką w testowanym laptopie jest zasilacz. Taki sam, jaki był dostarczany w starszych modelach z serii Z30, ale mający inny kabel (zdaje się być dłuższy a na pewno jest cięższy).

Klawiatura wyspowa w Toshibie Portégé Z30-C wygląda identycznie, jak w starszym modelu. Takie samo jest także jednostopniowe podświetlenie o białej barwie, aktywowane kombinacją klawiszy Fn + Z. Nie znalazłem natomiast na stronie producenta jakiejś rzeczowej wzmianki o odporności na zachlapanie. Przy starszym modelu figurowała informacja, że wytrzymuje zachlapanie cieczą w ilości do 30 ml. Klawisze rozmieszczono w dość typowym układzie. Jedynymi zmianami względem tradycyjnej konfiguracji są PgUp i PgDn nad prawą strzałką oraz pionowy ("niemiecki") enter. Charakterystyka pracy klawiszy pozostała niezmieniona. Działają one z przeciętnie głębokim, niegłośnym skokiem i stosowną odpowiedzią. Podparcie klawiatury także nie uległo zmianie – przy energicznym naciskaniu klawiszy widoczne są pewne ugięcia.

Zastosowana w Toshibie Z30-C płytka dotykowa jest identyczna jak ta, którą omówiłem w recenzji Toshiby Z30-B. Ma ona gładką (za wyjątkiem strefy odpowiadającej za funkcje lewego i prawego przycisku, podkreślonej dwiema wypukłymi liniami) i śliską powierzchnię o wymiarach 10 x 5,6 cm. Omawiany gładzik działa pod kontrolą sterowników Alps umożliwiających dostosowanie urządzenia do własnych preferencji i wspierających obsługę gestów. W górnych rogach tafli dotykowej znalazły się dwie strefy oznaczone ikonkami – lewa wyłącza gładzik a prawa umożliwia włączenie aplikacji Toshiba eko i przełączanie pomiędzy schematami zasilania.

Za gładzikiem są umieszczone dwa tradycyjne przyciski towarzyszące manipulatorowi zwanemu w Toshibach AccuPoint. Przyciski te można wykorzystać także podczas pracy z gładzikiem. Ulokowany pomiędzy klawiszami G, H, B (czyli standardowo) manipulator AccuPoint jest urządzeniem dość wygodnym w użyciu i dla osób przyzwyczajonych do jego obsługi może być praktyczniejszy od gładzika.