Lista kontrolna | 8 ważnych specyfikacji wyświetlaczy i ich znaczenie dla konsumentów

Specyfikacje są wymienione w dowolnej kolejności, co oznacza, że te, które znajdują się wyżej, niekoniecznie są ważniejsze niż te poniżej. Przejdźmy do rzeczy.

W skrócie, HDR oznacza złożony system podświetlenia. Ekran z obsługą HDR ma wiele stref podświetlenia, podczas gdy proste panele TN, VA i IPS muszą zadowolić się jedną strefą. Dla uproszczenia możemy powiedzieć, że jedna duża "żarówka" zasila panel bez obsługi HDR, podczas gdy każdy panel z obsługą HDR jest zasilany przez wiele "żarówek" o mniejszym rozmiarze, które można wyłączyć indywidualnie w razie potrzeby.

Dzięki temu ekran HDR jest w stanie wyświetlać nie tylko różnorodne kolory, ale także różne poziomy jasności. Wyobraź sobie nocne niebo: Miliardy gwiazd świecą jasno, a wokół panuje ciemność. Panel IPS nie byłby w stanie wyświetlić tej ciemności w całej okazałości; podczas gdy subpiksele zrobiłyby wszystko, co w ich mocy, aby zablokować światło emitowane przez podświetlenie, nie są one wszechmocne. Teraz ekran mini-LED wykonałby lepszą robotę, ponieważ wysiłki subpikseli byłyby wspomagane przez kontroler panelu przyciemniający diody LED ("żarówki") w miejscach, w których rzeczy powinny być czarne jak smoła.

Ekrany OLED z definicji obsługują HDR, ponieważ ich czerwone, zielone i niebieskie subpiksele same emitują światło, a nie tylko blokują lub przepuszczają światło emitowane przez podświetlenie. Wyłączenie subpiksela OLED prowadzi do znacznej zmiany zarówno intensywności kolorów, jak i jasności.

Wysokiej jakości panel HDR sprawia, że oglądanie filmów i granie w gry staje się jeszcze przyjemniejsze. Po prostu trzymaj się z dala od wyświetlaczy oznaczonych jako zgodne z DisplayHDR 400. Nie mają one wielu stref podświetlenia i dlatego nie są tak naprawdę kompatybilne z HDR, co widać w poniższej tabeli.

Mierzymy to w kandelach na metr kwadratowy (co jest tym samym, co nity) za pomocą urządzenia do kalibracji monitora X-Rite i1 Pro 2. Szczytowa jasność to jasność najjaśniejszego punktu przy 100% jasności podczas wyświetlania czystej bieli; najniższa jasność to jasność najjaśniejszego punktu przy 0% jasności podczas wyświetlania czystej bieli. Pierwsza z tych wartości jest ważna w przypadku korzystania z monitora w świetle dziennym i dlatego powinna być jak najwyższa, przy czym optymalna wartość to 300 nitów lub więcej, natomiast druga ma znaczenie w przypadku korzystania z urządzenia w ciemnym pomieszczeniu i dlatego powinna być jak najniższa.

Chociaż wyświetlacze z obsługą HDR są w stanie zapewnić dość wysoką jasność przez krótki czas, nie będą tak jasne podczas wyświetlania codziennych aplikacji, takich jak edytor arkuszy kalkulacyjnych.

Podczas gdy jaśniejsze ekrany są łatwiejsze do pracy w większości warunków, przyzwoity współczynnik kontrastu sprawia, że kolory są wyskakujące, a zatem jest tak samo pożądany jak wysoka jasność. Aby obliczyć współczynnik kontrastu, ustawiamy jasność wyświetlacza na 100%, a następnie wyświetlamy całkowicie czarny obraz i mierzymy jego jasność w nitach. Wartość ta nazywana jest poziomem czerni. Współczynnik kontrastu jest równy jasności ekranu podzielonej przez poziom czerni. Wartości wyższe niż 1000:1 są uważane za optymalne.

W 2010 roku Devin Coldewey z TechCrunch był na tyle odważny, by ogłosić co następuje:

prawie każdy ekran w domu będzie obsługiwał 3D w ciągu około roku

Jego przewidywania nigdy się nie sprawdziły, głównie dlatego, że technologia nigdy nie nadążyła za oczekiwaniami konsumentów. Podsumowując, ideą większości ekranów i projektorów obsługujących 3D jest wyświetlanie nieco innych obrazów dla lewego i prawego oka, tworząc wrażenie, że patrzy się na trójwymiarowe obiekty, a nie na płaską powierzchnię. Wymaga to użycia nieporęcznych aktywnych okularów, które, zsynchronizowane z aktualną liczbą klatek na sekundę, pozwalają tylko jednemu oku widzieć obraz w danym momencie. Okulary te sprawiają, że ludzie szybko czują się chorzy, rzadko są kompatybilne z "normalnymi" okularami i muszą być często ładowane lub podłączone do gniazdka elektrycznego. Niezupełnie definicja przyjazności dla użytkownika, prawda?

Innym podejściem jest wykorzystanie kamer do śledzenia głowy i oczu, aby nieznacznie przesuwać obraz na wyświetlaczu za każdym razem, gdy użytkownik się porusza. To również ma swoje wady.

Najważniejszą kwestią do rozważenia jest to, że aby w pełni cieszyć się drogim telewizorem lub projektorem z obsługą 3D, wymagana jest odpowiednia zawartość 3D, taka jak filmy zapisane na płytach Blu-Ray 3D lub dobrze zoptymalizowane gry.

Obecnie wyrzucanie gotówki na telewizor, monitor lub projektor z obsługą 3D nie jest po prostu dobrą inwestycją.

Pokrycie sRGB wyświetlacza i jego pokrycie AdobeRGB/NTSC/P3 są ściśle powiązane z jego głębią kolorów. 6-bitowe panele TN i IPS są tanie i dość powszechne; są one ograniczone do zaledwie 262 000 kolorów, co odpowiada dwóm trzecim spektrum sRGB i 45% spektrum NTSC. To ostatnie, na potrzeby tego krótkiego artykułu, jest niemal identyczne z AdobeRGB i DCI-P3.

8-bitowe panele IPS wyświetlają 16 milionów kolorów, pokrywając 100% spektrum sRGB i trzy czwarte AdobeRGB, NTSC i P3. 10-bitowe panele AMOLED wyświetlają miliard kolorów, pokrywając całe spektrum AdobeRGB, NTSC i P3. Co zabawne, bardzo drogie monitory klasy profesjonalnej osiągają nawet 14 bitów.

Czy jest to ważne dla przeciętnego konsumenta? Jest, ponieważ kolory wyglądają raczej nudno na 6-bitowych panelach z ich słabym pokryciem sRGB. Nikt nie powinien marnować swoich pieniędzy na monitory niezdolne do pokrycia spektrum sRGB.

Wartość PPI wskazuje, jak łatwo jest dostrzec to, co znajduje się na ekranie z normalnej odległości oglądania. Wartości między 80 a 100 są idealne dla wyświetlaczy laptopów i monitorów komputerowych. Po przekroczeniu tej wartości rzeczy szybko stają się zbyt małe, aby je zobaczyć. 27-calowy monitor o rozdzielczości 1920 na 1080 ma gęstość 82 PPI. Użyj sven.de, aby obliczyć wartość PPI dla swojego monitora w zaledwie kilka sekund.

Apple iPhone 4 w 2010 roku, a większość innych firm poszła w jego ślady. Takie ekrany wymagają skalowania systemu operacyjnego, aby ich zawartość była łatwa do odczytania; 17-calowy laptop z ekranem 3840 na 2400 w rzeczywistości nie wyświetla większości rzeczy w swojej natywnej rozdzielczości, ponieważ gęstość pikseli 266 jest zbyt wysoka. Zamiast tego większość aplikacji i elementów interfejsu użytkownika jest renderowana w rozdzielczości około 1536 x 960, a system operacyjny skaluje ją o 250%. Podobno takie podejście sprawia, że czcionki są ostrzejsze, a obrazy bardziej naturalne.

To samo dotyczy telefonów. Jeśli urządzenie ma rozdzielczość ekranu 1440 na 720, najprawdopodobniej renderuje prawie wszystko w rozdzielczości 720 na 360, a następnie rozciąga to na pełny ekran.

Wniosek jest taki, że nie warto płacić za super-wysokie rozdzielczości i gęstości pikseli. Jest to szczególnie ważne dla graczy, ponieważ za każde dodatkowe kilka pikseli trzeba zapłacić cenę w liczbie klatek na sekundę.

Jest to czas potrzebny na przełączenie ekranu z jednego koloru na drugi i z powrotem. (Niektórzy uważają, że tylko pierwsza część jest wystarczająca, ale zazwyczaj bierzemy pod uwagę obie)

ThorLabs PDA100A-EC jest naszym ulubionym narzędziem. Dla każdego ekranu, który pojawia się w naszym bezpośrednim sąsiedztwie, mierzymy współczynniki reakcji GtG i BtW, czyli 50% szarości do 80% szarości do 50% szarości i czerni do bieli do czerni. Większość ekranów IPS osiąga około 30 milisekund, co jest w porządku, ale nie ma o czym pisać. Do gier i oglądania filmów w 60 klatkach na sekundę wymagane jest 15 ms lub mniej. Panele OLED wyprzedzają konkurencję, ponieważ zapewniają szybkość reakcji poniżej 1 ms.

Im mniejsza szybkość reakcji, tym płynniej wszystko, co dzieje się na ekranie, wygląda dla ludzkiego oka. Jest to ważniejsze, niż sądzi większość użytkowników.

Wiele paneli twierdzących, że zapewniają wysoką częstotliwość odświeżania, np. 120 Hz, ma tak niską częstotliwość reakcji, że nie są nawet w stanie nienagannie wyświetlić materiału 30 kl. Technologie synchronizacji adaptacyjnej, takie jak G-Sync firmy Nvidia, mogą przynieść pewną ulgę, ale mogą zrobić tylko tyle.

Jest to stosunek szerokości do wysokości wyświetlacza w pikselach, wyrażony w najniższych możliwych liczbach całkowitych. Załóżmy, że mamy przed sobą ekran o rozdzielczości 3840 x 2400. Jeśli zaczniemy dzielić obie liczby przez 2, otrzymamy

• 1920 x 1200 → 960 x 600 → 480 x 300 → 240 x 150 → 120 x 75

Nie ma sposobu, aby otrzymać liczbę całkowitą dzieląc 75 przez dwa. Podzielmy więc teraz przez 3

• 40 x 25

Znowu nie! W porządku, a co z pięcioma?

• 8 x 5

Teraz rozmawiamy. Współczynnik proporcji ekranu wynosi 8:5. Jednak większość ludzi poszłaby o krok dalej i nazwała to 16:10, ponieważ ułatwia to porównanie z najpopularniejszym współczynnikiem proporcji, 16:9.

Mówi się, że ekrany 16:10, 3:2, 4:3 i 5:4 najlepiej nadają się do pracy, podczas gdy ekrany 16:9, 18:9 i 21:9 najlepiej nadają się do konsumpcji treści i gier.

Sygnały wideo HDMI i DisplayPort składają się głównie z danych luminancji i danych kolorów dla każdego pojedynczego piksela, który ma być wyświetlany na ekranie. Oczywiście jest to o wiele bardziej skomplikowane, ale na razie zachowajmy prostotę.

Oba interfejsy mają swoje ograniczenia, z których najważniejszym jest ich przepustowość lub liczba gigabitów, które mogą przesyłać na sekundę. W przypadku wielu wyświetlaczy o wysokiej rozdzielczości i częstotliwości odświeżania łatwo jest wyczerpać tę przepustowość.

W tym momencie pojawia się pytanie, na czym zaoszczędzić przepustowość. Rozdzielczość, częstotliwość odświeżania i wierność kolorów to trzy opcje do wyboru. Ponieważ większość użytkowników raczej nie będzie entuzjastycznie nastawiona do obniżania częstotliwości odświeżania, nie mówiąc już o rozdzielczości, zamiast tego zostanie zmniejszona wierność kolorów.

Oznacza to, że wyświetlacz zostanie przełączony z najlepszej opcji 4:4:4 na 4:2:2 lub, co gorsza, 4:2:0. Wiele informacji o kolorach zostanie utraconych, a jakość obrazu znacznie ucierpi. Oto krótki post TechPowerUp na temat kilku takich sytuacji.

Sterownik graficzny komputera lub laptopa umożliwia sprawdzenie, który tryb podpróbkowania jest aktualnie używany i które tryby są obsługiwane przez monitor.

Przenośny, 13-calowy monitor InnoCN AMOLED można kupić za 249 USD na Amazon.com