Dell Vostro V130 - recenzja z grubsza

30 listopada 2010 roku Dell pochwalił się następcą Vostro V13, modelem V130. Jego cechy szczególne to niskonapięciowy procesor generacji Arrandale, ulepszony system chłodzenia i dołożone wyjście HDMI. Głównym atutem tego modelu pozostała porządna obudowa, a zasadniczą wadą – mało pojemny akumulator. Na dokładne przyjrzenie się egzemplarzowi seryjnemu przyjdzie jeszcze czas, a teraz mamy do zaprezentowania skróconą charakterystykę egzemplarza demonstracyjnego.

Wykonana w całości z aluminium obudowa Vostro V130 to demontowalna spodnia pokrywa, pulpit roboczy (obszar wokół klawiatury) i pokrywa ekranu. Pulpit roboczy jest zrobiony z lakierowanej blachy aluminiowej, podobnie jak oprawa panelu LCD. Elementy z tworzywa znajdują się tylko wewnątrz obudowy.  
 
Duża sztywność korpusu jest imponująca wobec jego szczupłości (19,7 mm w najgrubszym miejscu). Swoje robi tu masywny element za pokrywą wyświetlacza. To na nim umocowane są zawiasy, które również są zrobione z metalu. Trzymają one cienki ekran w mocnym uścisku, ale nie powstrzymują go przed lekkim kiwaniem się po korekcie jego ustawienia. Maksymalny kąt otwarcia jest ograniczony przez metalowy kufer z tyłu do 140 stopni. Gumowe bufory przy zawiasach zapewniają twarde ale zamortyzowane zatrzymanie ekranu w pozycji maksymalnie wychylonej.  
 
Do otworzenia pokrywy wystarczy jedna ręka i, co ciekawe, o pierwsze 2 cm ekran uchyla się jakby samoczynnie. By oderwać pokrywę od jednostki zasadniczej, należy użyć nieco większej siły niż w innych laptopach.

Ważący 1,67 kg Dell V130 jest cięższy od MacBooka Air (1,33 kg) i Della Adamo XPS (1,43 kg). Nie jest to jednak aż tak istotne, a znakomita solidność obudowy pozwala puścić to w niepamięć.  
 
Drugim czynnikiem zwiększającym sztywności całej konstrukcji jest zintegrowanie akumulatora (jego pojemność to 30 Wh) z obudową. To rozwiązanie odziedziczone pod modelu V13.  
 
Recenzując współczesne laptopy, często krytykujemy brak portów na tylnej ściance. Vostro V130 (podobnie jak V13) jest wyjątkowy pod tym względem, gdyż większość złączy peryferyjnych umieszczono w nim tam właśnie. Jedynym gniazdem na ściankach bocznych (konkretnie na prawej) jest czytnik kart (MS, MS pro, SD, MMC, SDHD). Gniazdo ExpressCard/34, które sąsiadowało z nim w V13, zostało usunięte. Prawdopodobnie jego zlikwidowanie zostało wymuszone przez zmianę położenia układu chłodzenia.

Kompletnie zmieniono uszeregowanie portów na ściance tylnej. Jako że do wylotu powietrza (na środku) doszedł wlot powietrza chłodzącego (przy prawym tylnym narożniku) eSATA/USB, VGA, USB, Ethernet i gniazdo zasilania musiały znaleźć nowe miejsce. Dołączyły do nich wyjście HDMI i dodatkowy port USB 2.0.  
 
W sumie można więc powiedzieć, że Vostro V130 zyskał na tych zmianach. Co prawda nie ma  ExpressCard/34, ale trzy w sumie porty USB i HDMI to cenne elementy wyposażenia.
 
Nowy Dell nie posiada takich rozwiązań (które powinny być dostępne w laptopie dla biznesu), jak TPM, czytnik linii papilarnych i port dokujący.

Klawiatura umożliwia płynne pisanie, ale jej właściwości użytkowe nie są korzystne. Zasadnicze klawisze mają wielkość 19 mm (16 mm mierzy część wierzchołkowa). Klawiatura zajmuje całą szerokość platformy roboczej, przy czym na prawym skraju udało się wygospodarować miejsce dla części klawiszy kierunkowych. Układ klawiszy jest zresztą bardzo sensowny i szkoda tylko, że nie dało się odsunąć klawiszy strzałek w stronę przedniej krawędzi obudowy.  
 
Podstawa klawiatury jest zasadniczo należycie usztywniona. W okolicy klawisza enter występowało jednak wyraźne uginanie, na czym cierpiał komfort pisania. Skok klawiszy jest umiarkowanie krótki. Wadą jest mało konkretna odpowiedź klawiszy.  
 
Gładzik wypada lepiej – jemu nie można właściwie niczego zarzucić. Płytka dotykowa jest przykładnie obramowana. Odpowiednio duże przyciski myszy są miękkie i mają długi skok. Ich dobre amortyzowanie powoduje, że klik jest praktycznie niesłyszalny.

Układ chłodzenia przeszedł gruntowną modernizację. W Vostro V130 zastosowano mianowicie opracowane przez Intela rozwiązanie o nazwie chłodzenie hiperbaryczne. Ma ono być cichsze i wydajniejsze od tego z Vostro V13.  
 
W tradycyjnym układzie chłodzenia wentylator wyrzuca ciepłe powietrze poza obręb obudowy. Włącza się on, gdy temperatura CPU osiągnie ustaloną wartość. Ciepło jest transportowane miedzianym ciepłowodem do radiatora, gdzie następuje wymiana ciepła z pobranym przez otwory wentylacyjne powietrzem.
 
Wentylator z układu hiperbarycznego działa na odwrót, czyli wciąga powietrze z otoczenia i wtłacza je poprzez specjalny kanał do wymiennika ciepła. Za sprawą cyrkulacji powietrza schłodzone zostają w ten sposób ważne podzespoły. Oczywiście ciepłowód i tutaj odprowadza ciepło z procesora do radiatora.  
 
Podczas korzystania z aplikacji biurowych Vostro V130 wydawał ciche, ale wyraźnie słyszalne buczenie. Jako że wentylator był wyłączony, łatwo się domyślić, że źródłem tego odgłosu był szybki dysk twardy. Natężenie wytwarzane go szumu nie jest irytujące, ale fani ciszy powinni raczej zdecydować się na opcję z dyskiem SSD.  
 
Duże obciążenie CPU było symulowane przy pomocy aplikacji Prime95 (test wielordzeniowy). Zmuszało ono wentylator do niezbyt intensywnej, ale ciągłej pracy. Godne podkreślenia jest to, że po ustąpieniu obciążenia wentylator prawie natychmiast wyłączał się tudzież stawał się cichszy od szumu dysku.  
 
W trakcie dłuższej pracy z obciążeniem CPU (Prime95) Vostro V130 rozgrzał się znacząco, ale tylko na centymetrowym kufrze za pokrywą ekranu. Maksymalna temperatura sięgnęła tam 39,7°C. W trybie jałowym zmierzono w tym miejscu tylko 32°C.

Co prawda nie rozbieraliśmy laptopa dla potwierdzenia tej hipotezy, ale można przypuszczać, że w tym miejscu obudowa styka się z radiatorem. Tłumaczyłoby to długie okresy bezczynności wentylatora.  
 
Na powierzchni roboczej najwyższe wartości zmierzone podczas testu obciążeniowego wynosiły od 24 (prawa tylna część) do 30 (tylna lewa) stopni Celsjusza. Spód obudowy bezpośrednio pod wylotem powietrza osiągnął temperaturę 37°C, ale w innych obszarach maksima wynosiły 27-33°C. Jak na test obciążeniowy, to świetne wskazania.

Dell wyposażył Vostro V130 w akumulator 6-komorowy o pojemności 30 Wh, ten sam co w Vostro 13. Jako że jest to bateria wbudowana, nie można jej odłączyć, ani wymienić na pojemniejszą.  
 
Podczas korzystania z internetu (plan oszczędny, średnia jasność obrazu, WiFi włączone) uzyskano 3:10 h. Bezczynnie V130 wytrzymał 4:11 h (plan oszczędny, minimalna jasność obrazu, WiFi wyłączone).  
 
Biorąc pod uwagę, że Vostro V130 powinno się zaliczać do urządzeń wybitnie mobilnych, to mizerne przebiegi. Można było się ich spodziewać, znając słabe możliwości modelu V13 w tej dziedzinie (V130 działa na akumulatorze jeszcze krócej niż poprzednik).

Dell poprawił model V13 i wprowadzone zmiany uczyniły V130 lepszym. Zalety tego minilaptopa to wysokiej jakości, bardzo solidna obudowa, matowa matryca i modem 3G. Dobrze wygląda też kultura pracy (emisja hałasu i temperatury robocze).  
 
W przypadku V13 można było narzekać na słabą wydajność procesora. Zmieniło się to po przejściu na nową platformę i zastosowaniu Core i5-470UM z funkcjami Turbo Boost i Hyper-Threading.  Często podnoszoną wadą starego modelu był brak wyjścia HDMI. Vostro V130 otrzymał ten interfejs umożliwiający podłączanie zewnętrznych monitorów wysokiej rozdzielczości. Poza tym pojawił się dodatkowy, trzeci port USB 2.0 (nie doczekaliśmy się standardu 3.0).   
 
Nie rozprawiono się natomiast z dość kluczowym mankamentem Vostro V13 w postaci krótkiej pracy na zasilaniu akumulatorowym.