Para wodna podgrzewa atmosferę: Tworzenie się chmur z zaletami i wadami

mówi się, że 30 procent ocieplenia mierzonego od 1990 roku jest spowodowane parą wodną. Nie jest to jednak zwykła para wodna. Dotarła ona do stratosfery, co najmniej 9 kilometrów nad powierzchnią Ziemi, i intensyfikuje tam efekt cieplarniany.

Potrzeba dużo energii i dużo pary wodnej, aby woda dotarła na tę wysokość. Ciepły, prawdopodobnie zbyt ciepły ocean byłby zatem idealnym miejscem. Na przykład NASA była w stanie zlokalizować ogromny obszar na Oceanie Spokojnym w pobliżu równika za pomocą dronów do obserwacji pogody.

Nie można z całą pewnością stwierdzić, czy jest to efekt sprzężenia zwrotnego. Jest jednak całkiem możliwe, że to właśnie ocieplenie oceanów umożliwiło wzrost pary wodnej w tak dużych ilościach.

Co najmniej jedno rozwiązanie zostało już przedstawione. Maleńkie cząsteczki nietoksycznego trójjodku bizmutu o średnicy 10 nanometrów mogłyby zostać uwolnione jako nasiona chmur. Według obliczeń wystarczyłyby zaledwie 2 kilogramy tygodniowo. Ponadto tak małe ilości mogłyby być wygodnie dystrybuowane za pomocą balonów meteorologicznych lub dronów.

Jednak nadal nie jest jasne, w jakim stopniu takie podejście byłoby przydatne. Jeśli utworzą się duże chmury cumulus i ponownie spadnie deszcz w innym miejscu, wszystko powinno działać zgodnie z oczekiwaniami.

Jest jednak całkiem możliwe, że na dużych wysokościach powstaną chmury cirrus. Przepuszczają one światło słoneczne, ale działają jak cienki koc, który zatrzymuje ciepło na Ziemi. Chociaż mniej pary wodnej dotarłoby do stratosfery, nadal powodowałoby to ocieplenie.

Nadal pozostaje faktem, że przede wszystkim należy zająć się przyczynami zmian klimatu. Nie może być jednak błędem łagodzenie ich skutków. Proszę tylko uważać na interakcje.