Ponowne zalesianie nie jest panaceum: Lasy mają złożony wpływ na klimat i środowisko

Istnieje pewien konsensus: Drzewa muszą być sadzone, a kilka tu i ówdzie nigdy nie wystarczy. Przede wszystkim tam, gdzie lasy istniały 100 lub 200 lat temu, należy i trzeba je ponownie zalesić.

Obecny trend nie może być kontynuowany pod żadnym pozorem, ponieważ do 2095 r. utracimy prawie 1 milion mil kwadratowych dodatkowego obszaru leśnego. To około dwie trzecie powierzchni Unii Europejskiej. Przewidywane globalne ocieplenie wyniosłoby wówczas 6 stopni Fahrenheita (4°C) w porównaniu z obecną wartością znacznie poniżej 3 stopni (2°C).

Przy ponownym zalesianiu należy jednak wziąć pod uwagę dodatkowe efekty, które zostały zbadane przy użyciu różnych modeli systemu ziemskiego. W zależności od tego, jak złożone są obliczenia i które aspekty są brane pod uwagę, powstają bardzo różne warunki na przyszłość.

Tak gigantyczną symulację można przeprowadzić tylko przy użyciu odpowiedniej mocy obliczeniowej, którą uprzejmie zapewnił superkomputer HPE SGI ICE XA (Cheyenne) uprzejmie udostępnił. Dzięki 145 152 procesorom, 40 petabajtom pamięci i łącznej mocy obliczeniowej 5,3 petaflopsów możliwe było przeprowadzenie niezbędnego modelowania. A szczegółowe wyniki są niezwykłe.

Na przykład, nowo posadzony las zmienia współczynnik odbicia powierzchni ziemi. Efekt ten, znany jako "albedo", może nawet zwiększyć globalne ocieplenie, szczególnie na wyższych szerokościach geograficznych, gdzie wcześniej znajdowały się użytki zielone lub nawet gorsze gleby.

Drzewa przyczyniają się również do zwiększenia stężenia ozonu i metanu, które wzmacniają efekt cieplarniany.

Duże obszary leśne wiążą aerozole. Te małe zawieszone cząsteczki są częściowo odpowiedzialne za powstawanie chmur, które z kolei wypromieniowują duże ilości ciepła w przestrzeń kosmiczną, a tym samym pomagają zmniejszyć globalne ocieplenie.

Niemniej jednak lasy mogą również przyczyniać się do powstawania chmur poprzez parowanie i kondensację, a tym samym mieć działanie chłodzące. Z drugiej strony, nieodpowiednie nasadzenia i nieprzewidywalne okresy suszy mogą również wywoływać dodatkowe pożary lasów.

Ogólnie rzecz biorąc, można zauważyć, że wraz ze wzrostem złożoności prognozowanie staje się trudniejsze. Niemniej jednak można zidentyfikować kilka skrajności, których w najlepszym przypadku można uniknąć.

Wylesianie musi zostać zatrzymane, to całkiem jasne. Ale nawet efekty maksymalnego możliwego ponownego zalesienia nie wydają się prowadzić do pożądanego rezultatu.

Efekty 3 milionów mil kwadratowych nowego lasu, co odpowiada powierzchni Australii, niekoniecznie są bardziej pozytywne niż efekty około 1 miliona mil kwadratowych w odpowiednich miejscach.

Byłoby to przybliżone oszacowanie 300 miliardów nowych drzew, które należałoby zasadzić. Mogłoby to zrównoważyć nasze globalne emisje, a może nawet je zrekompensować - przy jednoczesnym zmniejszeniu negatywnych skutków.

Przede wszystkim jednak jasne jest, że samo ponowne zalesianie nie jest właściwym podejściem i że każda interwencja ma wiele innych skutków. Być może można było to sobie wyobrazić 50 lub 100 lat temu - nawet bez superkomputerów.