Nie od dziś w swojej linii biznesowej TravelMate Acer wykorzystuje te same konstrukcje, co w przeznaczonych na rynek konsumencki modelach Aspire. Nie powinno więc dziwić, że sylwetka TM5742ZG, z jej klapą nieco krótszą od korpusu, który jest wyraźnie ścięty na brzegach, przypomina kilka innych modeli. Porównania wykazują podobieństwo do Aspire 5551G, Aspire 5741G, a nawet do 17-calowych modeli EasyNote LM należącej do grupy Acer marki Packard Bell.

Zastosowanie zamiast kolorowego czy wzorzystego wykończenia niewyszukanych popielatych plastików wyraźnie daje jednak do zrozumienia, że jest to laptop raczej do pracy niż rozrywki. TravelMate nie wygląda może zbyt efektownie, ale te przeciętnej jakości tworzywa są łatwe do utrzymania w czystości. Zwłaszcza gdy otworzy się laptop, już po krótkim obcowaniu z nim docenia się zastąpienie błyszczących powierzchni dookoła klawiatury i wyświetlacza matowymi fakturami. Dlatego wciśnięcie cienkiego błyszczącego paseczka między plecy ekranu a jego ramkę wydaje się niepotrzebne. W środku wzornictwo jest równie stonowane, jak na zewnątrz. Jedynym ozdobnikiem jest wąski „szklany” pasek za klawiaturą, choć pewnej dozy oryginalności nie da się też odmówić suwakowi służącemu do włączania komputera.

Wystające nieco z tyłu raczej niewielkie zawiasy może i wyglądają ciekawiej, ale przy bliższym kontakcie nie do końca przekonują swoją solidnością. Nieźle przytrzymują ekran, ale po zmianie nachylenia pozwalają mu się trochę pobujać. Możliwy do uzyskania kąt rozwarcia to 150 stopni.

Uwzględniając to, że biurowy Acer jest konstrukcją niskobudżetową, ogólną solidność wykonania można ocenić jako całkiem niezłą. Na liście zastrzeżeń zmieści się jednak kilka pozycji. Przede wszystkim w przypadku wywierania nań silnego, punktowego nacisku wieko co prawda się nie ugina, ale pozwala na pojawianie się wtedy zakłóceń w obrazie. Wykazuje też pewną elastyczność podczas np. otwierania klapy. Na opinię o tej części laptopa negatywnie oddziałuje również ramka matrycy, która ustępuje pod palcem. Dobrze chociaż, że nie ma to wpływu na wyświetlacz.

Jednostce zasadniczej można z kolei zarzucić braki w spasowaniu. Dotyczy to przede wszystkim napędu optycznego i baterii. Jedynym punktem, z którego wydobywały się nieprzyjemne poskrzypywania, było miejsce oparcia prawego nadgarstka.

Brak interfejsów do szybkiego transferu danych (USB 3.0, eSATA) czy ExpressCard ogranicza możliwości laptopa, ale znajdzie się pewnie wielu użytkowników, którzy będą w stanie obyć się bez tych udogodnień. Ważne, że nie zabrakło cyfrowego wyjścia obrazu pod postacią HDMI (a doświadczenie uczy, że Acer wciąż nie uważa go za pozycję obowiązkową w nowoczesnym laptopie). Dwa porty USB przed napędem optycznym po prawej stronie to moim zdaniem to zbrodnia na ergonomii; można dojść do tego wniosku zwłaszcza w sytuacji, gdy zajdzie potrzeba podłączenia myszki z krótkim kablem niesięgającym portu na lewej flance. Jeśli pominąć kłopoty osób leworęcznych, pozostałe porty rozmieszczono już sensownie.

Acer TravelMate 5742 jest spotykany z różnymi typami ekranu. Zastosowana w opisywanym egzemplarzu matryca 15,6” o rozdzielczości 1366x768 od LG Display okazuje się należeć do coraz węższego grona paneli o matowej powierzchni. W połączeniu z dobrą jasnością maksymalną (która wynosi średnio 210,9 cd/m²) pozwala to śmiało myśleć o zabraniu komputera w teren, bez większych obaw o czytelność obrazu czy zmęczenie wzroku uciążliwymi odbiciami.

Cieszenie się przyzwoitą paletą barw ogranicza wysoki poziom czerni  (między 1,1 a 1,4 cd/m²), za którym podąża słaby kontrast. Wyświetlany obraz prezentuje się więc nieźle, ale jest cokolwiek blady.

Wśród wielu dostępnych TravelMate 5742 konfiguracji ta, która trafiła na testy, wydaje się być daleko idącym kompromisem na rzecz przyzwoitej karty graficznej w nader atrakcyjnej cenie.

Główną oszczędność poczyniono poprzez zastosowanie procesora Intel Pentium P6100. Nazwa ta może zmylić, gdyż jednostka ta należy do rodziny Arrandale. A więc posiada zintegrowany kontroler pamięci i chip graficzny, a także 3 MB pamięci podręcznej L3. Natomiast brak sprzętowego wsparcia wirtualizacji czy Hyper-Threading to cechy, które stawiają go bliżej procesorów Dual-Core poprzedniej generacji niż Core i3. Różnica widoczna w testach syntetycznych w stosunku do najsłabszego do niedawna procesora Arrandale o standardowym napięciu, czyli Core i3-330M, wynosi około 20%. Trzeba jednak pamiętać, że ze względu na nieobecność umiejętności pracy nad czterema wątkami jednocześnie (HT), największe deficyty P6100 odnotowuje właśnie wtedy, gdy to wielowątkowość jest potrzebna.

Zestawiając wyniki testów, można dojść do wniosku, że to procesor konkurujący z Turionem II P520 od AMD czy wciąż jeszcze obecnym na rynku Pentium Dual-Core T4500 Intela. Spora popularność netbooków i subnotebooków z jeszcze słabszymi procesorami niskonapięciowymi wskazuje, że w codziennych zastosowaniach moc oferowana przez Pentium P6100 wielu użytkownikom wystarczy z nawiązką.

Poza zestawem technologii, który obejmuje obsługę DirectX 11, karta graficzna GeForce GT 420M dysponuje 96 rdzeniami CUDA. To dwa razy więcej, niż we wciąż popularnym GF GT 330M. Taka liczba jednostek pozwala (pomimo nie najwyższego zegara rdzenia, 500 MHz) zakwalifikować ten układ do średniej półki wydajnościowej, gdzie królowały dotychczas wspomniany GF GT 330M i MR HD 5650 od ATI. Wynik w teście 3DMark06 nie wygląda może zbyt okazale (ze względu na słabszy procesor), ale już w grach GT 420M udowadnia zdolność do obsługi większości tytułów przy przyzwoitej rozdzielczości i średnim poziomie detali.

Bohater testu nie posługiwał się technologią Optimus, która pozwala na automatyczne przełączenie grafiki na układ zintegrowany, gdy zapotrzebowanie na moc obliczeniową GPU jest niewielkie.

2 GB RAM zapewnia podstawowy komfort pracy, ale warto rozważyć rozszerzenie pamięci. Pod klapką na spodzie laptopa czeka wolne gniazdo, które z chęcią przyjmie dodatkowy moduł.

Ciepło

Temperatury korpusu 5742ZG zdają się utrzymywać na podobnym poziomie (ok. 30°C) niezależnie od poziomu obciążenia. Godzina z włączonymi programami sprawdzającymi stabilność systemu rozgrzała jednak okolice radiatora i głównych podzespołów powyżej odczuwanych jako zbyt ciepłe 40°C. Maksymalny odczyt w lewym rogu podstawy zatrzymał się na 46°C. Jeśli wydajnie operujący komputer będzie stał na biurku, opierający na nim dłonie użytkownik nie będzie miał powodów do narzekań, gdyż pulpit pod nadgarstkami nigdy nie osiąga poziomu ciepłoty ludzkiego ciała.

W środku obudowy wysokie temperatury osiąga karta graficzna (nawet 96°C). Za to spokojny procesor jest wyraźnie chłodniejszy od wydajniejszych modeli klasy Arrandale i z najwyżej 73°C robi dobre wrażenie.