Alienware M18x nie wygląda jak zwykły laptop. Jego sylwetka wyróżnia się na tle konkurentów. Klient może wybrać wersję czerwoną (Nebula Red) lub (Space Black).

Wieko, powierzchnie boczne i spód korpusu są wykonane z aluminium. Miejsca oparcia dłoni natomiast są wyłożone miękkim materiałem przypominającym gumę. Jakość wykonania wydaje się wysoka, aczkolwiek przy dokładniejszych oględzinach można znaleźć pewne niedokładności. 

Zaletą jest niewielka podatność na zabrudzenie. Obudowie niestraszne są odciski palców; wyjątkiem pod tym względem jest błyszczący ekran. 

Sztywność korpusu przedstawia się pozytywnie. Nie poddaje się on mocnemu naciskowi. 

Zawiasy trzymają ekran bardzo ściśle, ale i tak wstrząsy przenoszące się na laptop powodują kiwanie się pokrywy. 

W laptopach Alienware cenione jest podświetlenie wielu elementów obudowy a także klawiatury i gładzika. Dzięki temu można wygodnie używać laptopa w ciemnościach. 

O częstym transportowaniu tego smoka można właściwie zapomnieć. Komputer ma potężnie gabaryty (43,6 x 32,2 x 5,4 cm) i waży 5,64 kg. Ogromny jest też 330-watowy zasilacz, który waży aż 1,54 kg.

Słaby jest parametr równomierności rozświetlenia, gdyż uzyskano ją w 74%. W praktyce jednak nie zauważa się tego. 

Błyszcząca powierzchnia ekranu sprawia, że trzeba się pogodzić z podatnością na odblaski. Przy niekorzystnym ustawieniu względem źródeł światła refleksy potrafią być bardzo silne.

Podzespoły miały zapewnić Alienware M18x wydajność bez kompromisów. Producent ignoruje jednostki dwurdzeniowe i stawia na mające większy potencjał czterordzeniowe procesory Intela. Core i7-2630QM lub Core i7-2720QM są wystarczające w większości zastosowań, ale w testowanym egzemplarzu znalazł się jeden z najwydajniejszych procesorów Intela.

Core i7-2920XM należy do serii Extreme. Podobnie jak pozostałe Sandy Bridge jest wykonany w procesie 32 nm. Wysoką wydajność zawdzięcza m.in. 8 MB pamięci podręcznej L3 Cache (inne procesory Core mają jej 3-6 MB). Najwięcej zawdzięcza wysokiemu taktowaniu. Bazowe jest już wysokie, bo wynosi 2,50 GHz. Turbo Boost może podnosić częstotliwość taktowania aż do 3,50 GHz (wzrost wynosi zatem 1000 MHz!). To jednak nie wszystko, gdyż BIOS umożliwia dodatkowe podkręcenie procesora i7-2920XM. Użytkownik może skorzystać z trzech przygotowanych profili, które pozwalają na zwiększenie taktowania aż do 4,20 GHz. Procesor ten cechuje się wysokim TDP - wynosi 55 W a nie 45 W, jak w innych jednostkach czterordzeniowych generacji Sandy Bridge.

Świetne jest to, że zintegrowany z procesorem układ graficzny (HD Graphics 3000) się nie marnuje. Kombinacją klawiszy można w razie potrzeby przełączać grafikę na oddzielne karty lub układ zintegrowany. Pozwala to oszczędzać energię elektryczną. Niestety do przełączania potrzebne jest ponowne uruchomienie systemu operacyjnego. 

W teście jednowątkowym Cinebench R10 64 omawiany model uzyskał 6364 pkt., o 39% więcej od Alienware M14x z procesorem Core i7-2630QM (4574 pkt.). W teście wielowątkowym różnica wyniosła 40% (23134:16545 pkt.). 

Dzięki połączeniu kart graficznych w parę możliwe jest osiągnięcie w laptopie wydajności komputerów stacjonarnych (SLI w przypadku kart Nvidii, CrossFire w przypadku AMD).

Radeon HD 6970M CF to obok GeForce GTX 485M SLI jeden z najszybszych układów dwóch kart graficznych. Sam Radeon HD 6970M obsługuje DirectX 11, jest wykonany w procesie 40 nm i posiada 960 procesorów strumieniowych. Taktowanie rdzenia wynosi 680 MHz, a taktowanie pamięci (2048 MB VRAM DDR5) - 900 MHz. Magistrala danych jest 256-bitowa.

Zwiększenie wydajności (w idealnym przypadku +100%) to jedno, ale układy z dwiema kartami graficznymi są trapione pewnymi bolączkami. Jednym z niedomagań są tzw. mikroprzycięcia spowodowane problemem z synchronizacją procesorów graficznych. W subiektywnym odczuciu w M18x z dwoma Radeonami HD 6970M zjawisko to nie było zauważalne (mikroprzycięcia było widać wyraźnie dopiero poniżej 30 kl/s).

Innym problemem jest duże uzależnienie technologii wielokartowej od sterowników. Często zdarza się mianowicie, że nie ma sterowników do gier, które świeżo pojawiły się na rynku. Wskutek tego druga karta grafiki nie powoduje zwiększenia wydajności lub nawet staje się kontrproduktywna. 

Podsumowując, można stwierdzić, że SLI i CrossFire to rozwiązania interesujące tylko dla maniaków wydajności, którzy są gotowi ciągle zmieniać sterowniki na nowsze.

W teście 3DMark Vantage (1280 x 1024 pikseli) M18x z HD 6970M CF uzyskał 20126 pkt. Nieco lepszy wynik, 23082 pkt. (+15%), był udziałem notebooka Clevo X7200 z dwiema kartami GeForce GTX 485M (SLI) i procesorem przeznaczonym do komputerów stacjonarnych.

Architektura Fermi Nvidii przewyższa AMD pod względem teselacji (główny element DirectX 11). Stąd też w Unigine Heaven Benchmark v2.1 (1280 x 1024 pikseli) kombinacja dwóch kart GeForce GTX 485M osiągnęła znacznie (o 23%) lepszy wynik (78,5 kl/s) od dwóch kart Radeon HD 6970M (63,9 kl/s).

M18x posiada miejsce na dwa dyski. Producent oferuje liczne opcje: dyski twarde, SSD i dyski hybrydowe. Jest też możliwość połączenia dysków w macierz RAID (RAID 0 lub RAID 1).

Testowany egzemplarz był wyposażony w dysk SSD Samsung PM810 o pojemności 256 GB. Test AS SSD wykazał świetną wydajność: odczyt sekwencyjny wyniósł 253,95 MB/s, a zapis - 246,22 MB/s. To wyniki poza zasięgiem dysków twardych spotykanych w laptopach. Czas dostępu przy odczycie to 0,33 ms (w dyskach twardych wynosi zwykle około 20 ms).

Początkowo autor był trochę sceptyczny wobec Alienware M18x. Wybór 18-calowego potwora to jednak ekstrawagancja. Kupujący dużo chętniej decydują się na laptopy z ekranem 17-calowym. Po gruntownym zapoznaniu się z tym sprzętem autor przekonał się do jego sensowności. 

Tak, ten laptop jest niewiarygodnie wielki i ciężki (waży prawie sześć kilo). Zgadza się, o mobilnej platformie do gier praktycznie nie może być mowy. Wydajność jest jednak niezrównana. M18x poradzi sobie z najbardziej wymagającymi zastosowaniami. Z czterordzeniowymi procesorem Sandy Bridge i dwiema kartami Radeon HD 6970M uciągnie każdy tytuł na najwyższych detalach. 

Wrażenie robią też matryca, system audio, bardzo dobrze wykonana obudowa i bogate wyposażenie w porty peryferyjne. M18x może dzięki temu z powodzeniem zastępować komputer stacjonarny. Pozytywnie zaskakują czasy pracy na akumulatorze. Przydatną opcją jest ręczne przełączanie grafiki. 

Ciężko znaleźć wady M18x poza gabarytami i masą. Do mankamentów zalicza się też hałas pod obciążeniem. 

Alienware M18x to ekskluzywny sprzęt typu DTR. Na pytanie, czy jest sens kupować go zamiast komputera stacjonarnego, każdy musi sobie odpowiedzieć samemu.

Recenzja Alienware M18x z dwiema kartami GeForce GTX 580M