Oto jest i nowy MacBook Pro. Zmieniona obudowa z jednego kawałka aluminium, dwie karty graficzne oraz szklany gładzik to najważniejsze innowacje. Na podstawie niniejszego testu można sobie wyrobić opinię o nowym profesjonalnym notebooku Apple.

Nowa klawiatura MBP bazuje na osiągnięciu z MBA i jest ona identyczna z tą, którą zastosowano w nowym MB. Poszczególne klawisze wychodzą osobno z obudowy i podobnie jak w droższej wersji MB są one podświetlane od spodu. Klawiatura jest dobrze umocowana (w wielu punktach, za sprawą 56 małych śrubek), dzięki czemu się nie ugina. W porównaniu z podobną z wyglądu klawiaturą z MBA klawisze wydały się nieco miększe.  
 
Układ klawiszy dobrze pasuje do specyfiki Mac OS X. W teście okazało się, że już od pierwszej sesji możliwe było pisanie bezwzrokowe.  
 
Trudno ocenić, czy klawiatura jest lepsza czy gorsza od tej, którą znamy ze starego MBP, gdyż zależy to mocno od osobistych upodobań. Jeżeli coś w niej może nie przypaść do gustu, to typujemy, że będzie to niepasujący do stylistyki Apple czarny kolor.

Jedną z donioślejszych nowinek jest gładzik ze szkła, obok którego nie znajdziemy towarzyszącego mu  przycisku. Apple było w stanie uczynić dobre właściwości ślizgowe z poprzedniej edycji wyraźnie lepszymi (zastosowanie szkła – choć  tworzywo to nie przypomina szkła z wyglądu – wyraźnie się opłaciło). System dotyku wielopunktowego jest prosty i intuicyjny. W porównaniu z poprzednią wersją doszły jednak jeszcze funkcje, do których wywołania potrzebne są cztery palce (Expose i zmiana aplikacji), do których potrzeba więcej wprawy.

Jako że tabliczka rozciąga się aż na obszar zwolniony przez usunięty przycisk, projektanci uczynili cały gładzik klikalnym (a właściwie 4/5 jego powierzchni). W odległości szerokości kciuka od jej tylnej krawędzi tabliczkę można naciskać tak jak przycisk (i nie chodzi tu o obsługiwane przez każdy zwykły gładzik pukanie). Praktyczny sprawdzian wykazał, że rozwiązanie to jest dobrym ekwiwalentem tradycyjnego i można praktycznie działać po staremu, bez przyuczania się do tego nowego gadżetu.  

Naszym zdaniem to najlepszy gładzik, jaki można spotkać w laptopie.

W subiektywnym odczuciu kolory są rewelacyjne. Odcienie cieliste wydają się realistyczne, a odcienie szarości przechodzą dość płynnie, bez przesadnego stopniowania.

Kąty widzenia w zakresie pionowym są nieco ograniczone (ale to przypadłość praktycznie wszystkich oferowanych aktualnie laptopów), a w poziomym nawet przy dużym wyostrzeniu kąta  kontrast utrzymuje się niezmieniony, wskutek czego obraz wygląda bardzo dobrze.

W tej dziedzinie należy odnotować, że Apple pożegnało się z chipsetami Intela i zdecydowało zdać się na nowe, konkurencyjne rozwiązanie Nvidii. GeForce 9400M (na stronie Nvidii znajdziemy oznaczenie 9400M G) to najszybsza grafika zintegrowana i może ona korzystać z 256 MB pamięci systemowej. W przypadku wystąpienia zapotrzebowania na większą moc użytkownik MBP przełącza na wydzieloną kartę GeForce 9600M GT dysponująca 512 MB własnej pamięci GDDR3. Aby to urzeczywistnić pod Mac OS X, trzeba się przelogować (na razie, bowiem po odpowiedniej aktualizacji Apple możliwe stanie się przełączenie GPU w locie). Do codziennej pracy i prostych zadań wystarczy jednak w zupełności GF 9400M. Dzięki poleganiu na układzie zintegrowanym oszczędza się energię i wydłuża pracę na akumulatorze, a ma ona wydajność porównywalną ze słabszymi kartami niezintegrowanymi jak GF 9300M GS.  

Jeżeli chodzi o procesor, Apple, podobnie jak w MB, przeszło z wydajniejszej klasy Core 2 Duo T na jednostki oszczędniejsze klasy P. To procesor z drugiej generacji Penrynów o FSB 1066 MHz (wcześniej było to 800 MHz). Klasa P cechuje się niższym wydzielaniem ciepła (TDP 25 W a nie 35 W jak w przypadku T). W najdroższej konfiguracji jest zresztą dostępny C2D T9600, który ma zegar 2,8 GHz i 6 MB L2C.

Zarówno Xbench jak i Cinebench dały bardzo dobre wyniki. Nowy MBP uplasował się wysoko i jego wydajność okazała się minimalnie lepsza od najmocniejszego poprzedniego modelu z procesorem o tym samym taktowaniu. Wydajność graficzna, dzięki zastosowaniu na karcie pamięci GDDR3, jest również bardzo dobra (wyższa klasa średnia). Tym samym najbardziej wymagające gry pójdą na średnich a te nieco mniej wymagające - na wysokich detalach. Nawet GF 9400M pociągnie większość gier na niskim poziomie szczegółowości (dzięki korzystaniu z systemowej pamięci DDR3 uzyskuje ponad 2000 pkt. w 3DMarku06).

Nowy MBP to świetnie dopracowany i wyglądający laptop z wyższej półki, który naszym zdaniem wart jest swojej wygórowanej ceny (artykuł powstał przed niedawnymi podwyżkami). Jak i wcześniej stosunek wydajności w przełożeniu na kilogramy wagi laptopa jest wręcz znakomity. Poza tym konstruktorom udało się (przynajmniej przy standardowych zadaniach) utrzymać w ryzach niekorzystny wpływ na otoczenie.
 
Minusami są wyposażenie w złącza (wszystko zrzucone na lewy bok) i brak opcji matowej matrycy.

Użytkownikom, którzy zamyślają wziąć MBP, by postawić na nim Windows (za pomocą równoległej instalacji Boot Camp) należy się przestroga, że pod systemem Microsoftu wyniki nie będą tak dobre jak w Mac OS X (krótsza praca na akumulatorze, laptop głośniejszy, gorsze sterowniki do urządzeń służących operowaniu komputerem).  

Rywalami MBP są m.in. stacje robocze Della (M4400) i Lenovo (T500, W500), a konkurować może z nim także MB. Ten ostatni różni się od profesjonalnego kuzyna mniejszymi wymiarami, matrycą (przekątna, mniej jasny, gorszy obraz), interfejsami i brakiem wydzielonej karty graficznej.