Asus G50Vt to najfajniejszy laptop skonstruowany dla graczy, z jakim mieliśmy do czynienia. Wskazuje na to sama obudowa; poniżej o zaletach tejże.

Przede wszystkim doceniliśmy jakość tego sprzętu. Nabywca będzie zadowolony z towaru, za który zapłacił grube tysiące. G50Vt zdecydowanie góruje pod tym względem nad maszynami konstruowanymi przez Clevo czy MSI; na pierwszy rzut oka widać, że pochodzi z trochę innego kosmosu. Już choćby jakość lakieru świadczy o jego klasie. Plastiki są grube i bardzo konkretne (co rzutuje na wagę maszyny - wynosi ona aż 3,3 kg z akumulatorem).

Kolorystyka Asusa jest naszym zdaniem trafiona. Wystrój obudowy nie jest obciachowy czy przesadnie przekombinowany, co można powiedzieć o niektórych rywalach. Na zdjęciach barwa pomarańczowa może się wydawać jadowita, ale w rzeczywistości tonują ją wyraziste elementy koloru czarnego. Zestawienie gustowne i wydaje się, że nie można by tego zrobić lepiej - idealna kompozycja, śmiemy twierdzić. Szczególnie, że łamane linie i subtelnie dobrane kontrastowe faktury grają w jednym zespole i skutecznie dynamizują sylwetkę komputera. Jednocześnie taki a nie inny kolor ma sens jako przekaz imitujący te znane z przyrody; swoim jaskrawym ubarwieniem Asus G50Vt wysyła w świat jednoznaczny sygnał - jestem ostrym zawodnikiem, uważaj, z kim chcesz się mierzyć.
 
Trochę mniej widział nam się początkowo seledyn informacji wyświetlanych na pomocniczym ekraniku OLED w zestawieniu z granatową treścią oznaczeń przycisków dotykowych i bardziej zbliżoną do błękitu świetlną obwódką gładzika. Trochę te barwy się gryzą (szczególnie po ciemku; w jasnym otoczeniu dysonans się zaciera), ale po dłuższym czasie użytkowania przywykliśmy do tego drobnego zgrzytu.

Bardzo dobrym pomysłem było zastosowanie listwy z czarnego plastiku ponacinanego w drobne sześciokąty foremne w przedniej części pulpitu, po bokach gładzika. Opierając na niej ręce, użytkownik, który pisze na klawiaturze, odczuwa pełen komfort; kończyny nie ślizgają się, ani nie kleją do rzeczonej powierzchni.

Zostało powiedziane, że plastik, z którego składa się obudowa, jest konkretny. Nie oznacza to jednak, że się nie ugina; odkształcenia można uzyskać, kiedy się do tego przyłoży. Jeżeli właściciel nie wyżywa się na swoim sprzęcie, w normalnym użytkowaniu co najwyżej od czasu do czasu usłyszy skrzypienie, a i to tylko w paru miejscach.
 
Mocno trzeszczy natomiast ekran przy poruszaniu nim. Zawiasy stawiają duży opór, tak że dość łatwo reguluje się jego ustawienie, ale ekran nie chybocze się po zmianie pozycji czy wstrząsach. Maksymalny kąt rozwarcia wynosi około 145 stopni, więc należy tylko uważać, by przez przypadek nie wyłamać ekranu.
 
Złącza nie są rozmieszczone optymalnie. Po prostu usytuowano ich większość na bokach, zbyt blisko przodu komputera.

W testowanym modelu mieliśmy do czynienia z matrycą 15,4” produkcji Chunghwa Picture Tubes (CPT) o rozdzielczości 1440x900. G50Vt występuje również w innych wariantach, w tym z ekranem 1366x768 pikseli.
 
Wspomniana matryca WXGA+ nie zachwyca i  wygląda na jeden ze słabszych atrybutów tego generalnie bardzo udanego laptopa.  
 
Ekran nie rozpieszcza użytkownika chociażby jasnością obrazu. Maksymalny odczyt wyniósł 173,3 cd/m², a średnia z pomiarów maksymalnej luminancji dała 153 cd/m².
 
Urządzenie pomiarowe wykazało, że w dolnej części ekranu obraz ma mniejszą jasność niż gdzie indziej, ale, szczerze mówiąc, podczas użytkowania nie wychwyciliśmy tego faktu.  

Jeżeli chodzi o odwzorowanie kolorów, sporo zależy od wybranego profilu (istnieje możliwość wyboru jednego z pięciu). Profil normalny oznacza pogodzenie się z bardzo wypłowiałymi kolorami. Wyświetlany róż jest nader blady, zieleń mało soczysta, czerwień pomarańczowa. Co najgorsze, czerń oraz odcienie szarości mają wyraźne zabarwienie atramentowe.  Najwyraźniejszą poprawę w tym względzie wnosi profil Theatre. Kolory nabierają wówczas sensownego nasycenia, z czerni i szarości znika odcień atramentu.
 
Słabość matrycy ujawnia się też przy rozpatrywaniu kątów widzenia. Są one nietęgie w zakresie horyzontalnym i zdecydowanie wąskie w pionowym.  
 
Poświata pochodząca od układu podświetlania uwidacznia się wyraźnie na ciemnym tle i ma charakter rozproszony. Przy patrzeniu na wprost sięga 1/3 wysokości ekranu. Kiedy zaś użytkownik wyostrzy kąt patrzenia ku górze, już przy niewielkim odchyleniu od idealnej płaszczyzny czerń na całym obszarze ekranu  staje się siwa.

W testowanym modelu (G50VT-AS010C) zastosowano procesor Core 2 Duo P8400. To jednostka Penryn (wykonana w technologii 45 nm) o taktowaniu 2,26 GHz, 3 MB pamięci L2C, FSB 1066 MHz. Przewidziano możliwość łatwego podkręcenia procesora (z poziomu Direct Console, czyli panelu dotykowego lub paska zadań) do 2,38 GHz w trybie Turbo i 2,49 GHz w trybie Turbo Extreme. Opcja ta przydaje się nie tylko w grach, ale też zwiększa wydajność maszyny przy obróbce wideo czy przerabianiu zdjęć wysokiej rozdzielczości.
 
Sprawdziliśmy, czy po zwiększeniu taktowania komputer jest w stanie działać stabilnie przez dłuższy czas. Użytkowany (a właściwie obciążony benchmarkami) trybie Turbo Extreme przez 5 h nie dał plamy - nie wystąpił żaden błąd.
 
G50Vt to jeden z najtańszych laptopów wyposażonych w GPU o 256-bitowej szynie pamięci. Dodaje ona skrzydeł karcie graficznej, stąd też GeForce 9800M GS jest o klasę lepszy od stosowanych w popularnych laptopach multimedialnych układów typu mainstream (np. GF GT 130M czy ATI HD 4650).
 
GeForce 9800M GS to wolniejsza wersja GF 9800M GTS. Jest to procesor graficzny wykonany w schyłkowym już procesie 65 nm. Dysponuje 512 MB pamięci GDDR3 (to akurat standard w układach tego typu).
 
Jest na tyle mocny, że pozwala na odpalanie wielu gier na maksymalnych ustawieniach w natywnej dla G50Vt rozdzielczości. Oczywiście z najnowszymi jest tu mniej różowo, ale jeżeli ktoś chce próbować swoich sił w Crysisie czy GTA IV, to dobrze dysponować takim właśnie sprzętem.

Hałas

Jak to możliwe? W G50Vt siedzi mocna karta graficzna, tymczasem laptop ten hałasuje mniej niż notebooki ze średniej półki wydajnościowej. Do tej pory mocne sprzęty, które mogliśmy testować (Clevo, MSI), furczały tak, że robiło się bardzo niemiło. Tymczasem Asus G50Vt poczyna sobie wręcz rewelacyjnie – brak przesadnego hałasu to jeden z powodów, dla którego powinno się go stawiać na pierwszym miejscu wśród tańszych laptopów typu DTR.

Podczas lekkiej pracy, kiedy komputer jest wykorzystywany do prostych operacji i działa w trybie oszczędnym, wiatrak (jest tylko jeden) szumi non stop. Jednak to dyskretny hałas, który praktycznie w ogóle nie przeszkadza użytkownikowi.
 
Laptop pozostaje nader cichy po pełnym obciążeniu procesora i dysku twardego. Hałas ma wówczas natężenie 34,4 dB. Byliśmy bardzo zaskoczeni, że prędkość obrotowa się nie zwiększa (waha się między 3100 a 3400 obr/min).
 
Dopiero załączenie aplikacji obciążającej kartę grafiki (wystarczył 3DMark06) powoduje, że kończą się żarty i wirnik zaczyna śmigać na poważnie. Początkowo ma się wrażenie, że to niezły odjazd i pojawia się obawa, że będzie coraz gorzej. Tymczasem... 
 
Kiedy już wentylator wkręci się na poziom docelowy (4200-4300 obr/min), jego wycie można ścierpieć bez problemu. Wytwarzany hałas ma natężenie około 40 dB. To pryszcz w porównaniu z poziomem około 45 dB (odbieranym przez ucho ludzkie jako wielokrotnie głośniejszy) z maszyn o porównywalnej mocy. Hałas ten ginie w dźwięku grających na full głośników (a maksymalna siła głosu nie powala) prawie całkiem. To świetna wiadomość dla zapalonego gracza.
 
Zastanawiając się, jakim sposobem G50Vt jest relatywnie niehałaśliwy, można zwrócić uwagę na spodni wlot powietrza z ozdobną maskownicą. Ma on znaczne rozmiary - czyżby zastosowano wiatrak o dużej średnicy (cichszy przy identycznej prędkości obrotowej)? Po otwarciu pokrywy serwisowej okazuje się, że  łopatki wirnika nie są wcale szczególnie duże.