Dosyć zgrabne kształty K53E są tworzone przez pokryte wzorami o wyraźnej fakturze czarne tworzywa i zamknięty między nimi brązowy aluminiowy pulpit. Wyrugowane z większości obudowy błyszczące plastiki znalazły ostatnie enklawy w ramce matrycy i kratce wypełniającej przestrzeń między klawiszami. Prostymi środkami stylistycznymi udało się uzyskać całkiem atrakcyjną sylwetkę.

Charakteryzuje się ona całkiem niezłą jakością wykonania. Poza deklem trudno znaleźć punkt, który wykazywałby niedostatki sztywności. Użycie aluminium zdaje się wzmacniać konstrukcję. Nie zauważyłem też wskazywanego przez niektórych użytkowników występowania przebić elektrycznych na tym elemencie. Można bez obaw przenosić K53E, trzymając notebook jedną ręką.

Wobec braku mechanizmu zatrzaskowego zawiasy muszą przytrzymywać zamknięte wieko. Po obróceniu laptopa klapą do dołu odstaje ona o jakiś centymetr. Z kolei podniesioną można ją najdalej wychylić o kąt 150 stopni. Generalnie obudowa K53E jest identyczna jak ta w opisanym niedawno K53SV. 

Niestety dotyczy to także wymagającego nagany rozmieszczenia portów. Ich wybór jest ograniczony do HDMI, VGA, LAN i trzech USB. Łącznie z gniazdami audio i zasilania tłoczą się one z przodu boków laptopa. Podłączenie czegokolwiek skutkuje więc utrudnieniami w korzystaniu np. z myszki komputerowej.

W związku z mniejszym zapotrzebowaniem na energię podzespołów modelu K53E, dołączono do niego mniejszy (65-watowy) zasilacz niż w wersji K53SV.

15,6", proporcje 16:9, rozdzielczość 1366 na 768. Tak właśnie wygląda obecnie najpopularniejszy format matryc w laptopach. Po raz kolejny mamy tu do czynienia z panelem AU Optronics AUO26EC. Różnice w pomiarach w stosunku do dwóch egzemplarzy K53SV okazały się niewielkie. 

Na oko kontrast jest niezły, ale nie potwierdzają tego pomiary. Czerń jest tylko nieznacznie lepsza od niskich notebookowych standardów. Choć odwzorowanie kolorów jest słabe, błyszcząca powierzchnia ekranu sprawia, że odbiór barw jest w miarę pozytywny. Trzeba przy tym pamiętać, by ustawić wyświetlacz tak, aby padające na niego światło nie obniżało czytelności i nie powodowało nieprzyjemnych refleksów. Dobrze wypadła równomierność podświetlenia, ale jego moc (luminancja maksymalna wyniosła średnio 184,8 cd/m²) nie jest już poważnym atutem.

Platforma Huron River i procesory Sandy Bridge to nowe dzieło Intela podtrzymujące jego dominującą pozycję na rynku rozwiązań do komputerów przenośnych. I to pomimo początkowej wpadki z chipsetem. W Asusie K53E zastosowano już pozbawioną wad wersję.

Procesor Core i3-2310M działa z taktowaniem 2,1 GHz. To mniej niż nawet w najsłabszym i3 poprzedniej generacji, tj. 330M. Nowa architektura pozwala jednak na nawiązanie rywalizacji z nominalnie wyżej taktowanymi rywalami. 2772 i 6171 punktów w Cinebench R10 (odpowiednio test jednowątkowy i wielowątkowy) to oznaka wydajności dającej duży margines swobody do wykorzystania w popularnych współcześnie zastosowaniach. Wyniki syntetyków pozwalają postawić nową jednostkę w bezpośrednim sąsiedztwie starszych procesorów i3-370M i i5-430M. 

Jak widać, sama wydajność nie jest wystarczającym argumentem za nową platformą. Może nim być natomiast dodanie znacznie wydajniejszej grafiki zintegrowanej z procesorem. Mowa tu o układzie Intel HD 3000. Jego 3443 pkt. w 3DMarku06 to wynik niemal dwukrotnie przewyższający IGP poprzedniej generacji. Stawia on też pod znakiem zapytania sens egzystencji najsłabszych serii niezależnych kart grafiki Nvidii i AMD.

Układ mogący dynamicznie zmieniać częstotliwość w zakresie 650-1100 MHz nie jest może demonem wydajności, ale możliwość odpalenia Metro 2033 budzi szacunek. Trochę mniej wymagające gry osiągną całkiem dobrą płynność w niskich ustawieniach. Wsparcie dla obróbki materiału wideo wysokiej rozdzielczości jest standardem już od pewnego czasu, więc i grafika Intela daje gwarancję płynności odtwarzania filmom wysokiej jakości.