Recenzja Callisto Protocol: benchmarki notebooków i desktopów

The Callisto Protocol to duchowy następca Dead Space, doskonałego horroru akcji opracowanego przez Visceral Games i wydanego przez EA w 2008 roku. Działające na silniku Unreal Engine nowe podejście do gatunku kosmicznego survivalu jest pierwszym tytułem stworzonym przez studio Striking Distance. Delikatnie mówiąc, debiut tej firmy nie należy do najlepszych - przynajmniej od strony technicznej. Podobnie jak wiele innych gier wydanych w ostatnich miesiącach, The Callisto Protocol wystartowało w bardzo niedokończonym stanie.

Fiasko zaczyna się zaraz po uruchomieniu gry: filmiki wprowadzające i menu główne wykazują bardzo silne zacinanie się, nawet na systemach z wyższej półki (nasza recenzja oparta jest na wersji z 06 grudnia 22, cztery dni po premierze i pierwszych łatkach). Pomiędzy filmikami wprowadzającymi a menu głównym, po pierwszym uruchomieniu, ekran może czasami zamigotać na tak długo, że można by pomyśleć, że gra się zawiesiła. Co więcej, gra faktycznie co jakiś czas nam się zawieszała.

Kolejna rzecz, która jest równie irytująca: mimo że The Callisto Protocol został stworzony we współpracy z AMD, zauważyliśmy bardzo silne migotanie podczas uruchamiania gry na niektórych komputerach z procesorami AMD. A to wszystko na dodatek do już i tak ściętej gry z regularnymi (drobnymi) zacięciami. W skrócie: deweloper musi jeszcze popracować nad grą i poprawić jej parametry techniczne za pomocą kolejnych łatek. Możemy jedynie zalecić trzymanie się z dala od gry w jej obecnym stanie.

Twórca gry powinien również zastanowić się nad zmianą menu graficznego. Menu nie jest zbyt przyjazne dla użytkownika, ponieważ posiada wiele podmenu, z których większość zawiera dość mało opcji. Podczas gdy w zakładce ogólnej można dostosować V-Sync, limit framerate i tryb DirectX, rozdzielczość, jasność, gamma (w tym wsparcie dla HDR) i kilka innych ustawień znajduje się w zakładce wyświetlania. Po niej następuje menu oświetlenia, w którym znajdują się różne opcje jakości i ray-tracingu. Na koniec znajdziemy jeszcze zakładkę efekty oraz zaawansowane menu graficzne.

Zauważ, że gra automatycznie włącza upscaling FSR (DLSS nie jest obsługiwany), gdy używasz jednego z czterech poręcznych presetów. My ręcznie wyłączyliśmy FSR dla wszystkich naszych pomiarów. Jedną z miłych cech jest to, że gra nie wymaga ponownego uruchomienia za każdym razem, gdy zmieniasz którąś z opcji graficznych (z wyjątkiem trybu DirectX). Z drugiej strony, menu prawie nie zawiera wyjaśnień, co robi każde z ustawień, nie mówiąc już o obrazkach porównawczych.