Sporo osób dużo sobie obiecywało po laptopie z funkcją tabletu Della. Z perspektywy czasu trudno powstrzymać śmiech na myśl o tym, że wiele serwisów internetowych podkręcało atmosferę wokół niego, sprawiając, że ludzie oczekiwali nie wiadomo czego. Tymczasem Dell (może właśnie dlatego?) ustawił zaporową cenę, przesądzając właściwie o tym, że Latitude XT, komputer wyposażony w mało wydajne acz drogie podzespoły, był przegrany już na starcie.

Ze względu na wysoką cenę, jaka wyznaczył zań producent, poprzeczka wymagań względem XT została przez nas zawieszona wysoko we wszystkich aspektach, w tym również na odcinku obudowy. Jest ona w pełni metalowa, a powstaje na bazie aluminium i magnezu. To oczywiście niebagatelna zaleta Della, gdyż pierwszorzędne doznania estetyczne i dotykowe idą w parze ze znakomitą solidnością obudowy.

Jeżeli chodzi o wygląd, trzeba pamiętać, że jest to laptop dla biznesu. Dlatego też wnętrze (po podniesieniu klapy) jest ciemne z czarną klawiaturą, a rozjaśniają je tylko dwie cieniutkie srebrne listwy na obudowie ekranu. O wizerunku decydują zastosowane materiały (wykończenia aluminiowe) i zwarta forma z odrobinę zaokrąglonymi krawędziami (tak by również w postaci tabletu komputer dobrze leżał w ręce).

W tego typu sprzęcie sztywność obudowy jest oczywiście jak najbardziej pożądana, obowiązkowa wręcz. Z drugiej strony tablet ma być sprzętem bardzo poręcznym,  który wygodnie nosić w jednej tylko ręce. Wypada stwierdzić, że produkt Della wypada w tych dziedzinach pomyślnie, jako że przy obracaniu w dłoniach ważącego 1690 g Latitude XT nie stwierdziliśmy, by obudowa się gdzieś uginała czy trzeszczała.

W razie mocniejszego naduszania części podstawy notebooka przy akumulatorze obserwowaliśmy lekkie odkształcanie się powierzchni obudowy, ale to zjawisko bez znaczenia dla walorów użytkowych komputera. Zarówno platforma robocza jak i obudowa matrycy (chronionej deklem z aluminium) wykazują dobrą odporność na wyginanie. Wieko zadowalająco znosi też presję wywieraną od góry.

Co prawda w transformersie (tablecie będącym PC) to raczej ekran jest preferowanym narzędziem interakcji z komputerem, urządzenie tego typu posiada oczywiście klawiaturę. Choć było to pewnym wyzwaniem, konstruktorzy dobrze wykorzystali ograniczoną dostępną przestrzeń, tak że zasadnicze klawisze są rozmiaru 17x18 mm. To plus, jeżeli mamy na uwadze wygodę pisania.

Układ pozbawiony jest rozwiązań kontrowersyjnych, stąd po krótkich wprawkach można stawiać znaki poprawnie, trafiając w te klawisze, które się zamyślało. Szybkie pisanie jest jednak nieco utrudnione przez mocny opór początkowy. Klik towarzyszący stukaniu jest przyjemnie cichy. W sumie można być z klawiatury XT zadowolonym.

Laptop ten dysponuje dwoma przyrządami wskazującymi, tj. tabliczka dotykową (touchpad) i grzybkiem (trackpoint).

Powierzchnia tej pierwszej leży niemal na równi z otaczającym ją pulpitem i wykazuje wyjątkowo dobre właściwości ślizgowe. Odpowiadała nam też czułość oraz precyzja działania. Przycisków towarzyszących używa się chętnie, przede wszystkim z racji wyraźnego skoku i możliwości wykonania bezgłośnego kliknięcia.

Trackpoint to ów niebieski kauczukowy wykwit na środku klawiatury. Nie odpowiada on tak błyskawicznie jak podobne grzybki stosowane w ThinkPadach, a ostre krawędzie nie są wygodne dla użytkownika. Największym jednak mankamentem są przyporządkowane trackpointowi klawisze, które są osadzone zbyt głęboko i mają niewielkie rozmiary. W konsekwencji często bywa tak, że poszukujący ich kciuk naciska zamiast nich obudowę i próba kliknięcia nie przynosi efektu.

Zasadniczo sterowanie maszyną odbywa się za pośrednictwem matrycy. Latitude XT dysponuje matrycą aktywną, z którą można wchodzić w interakcję zarówno dołączonym w zestawie piórkiem jak i palcem. Rysik nie potrzebuje własnego zasilania stąd jest lekki i poręczny. Dysponuje on dwoma przyciskami, które zastępują lewy i prawy przycisk myszy albo też przy wpisywaniu tekstu uaktywniają funkcję myszki. Z punktu widzenia ergonomii nie są one optymalne i używa się ich mozolnie, a przy tym wymaga to wprawy. Interesującą funkcją ekranu dotykowego jest mechanizm Palm Rejection, który zapobiega reagowaniu na nieumyślne zetknięcia z dłonią użytkownika. Ekran odpowiada wówczas jedynie w okolicy czubka rysika, choćby i użytkownik położył na matrycy obie dłonie. Przydaje się to podczas wykonywania rysunków. Byliśmy zadowoleni z tego, jak spisywał się ekran w praktycznych próbach. Piórkiem udawało się wykonywać zaplanowane zadania szybko i dokładnie. To zasługa dobrego skalibrowania egzemplarza testowego. Na całej powierzchni ekranu rozpoznawał on pozycję czubka rysika z prawie idealną dokładnością. Drobne problemy w tym względzie obserwowaliśmy tylko przy użyciu piórka przy krawędzi ekranu. Tutaj już zlokalizowana pozycja różniła się od faktycznej zajmowanej przez czubek piórka o prawie milimetr. Ponowna kalibracja ekranu przyniosła pewną poprawę.

Świetną sprawą jest według nas możliwość sterowania komputerem samym tylko palcem. Działa to bez problemu i da się w ten sposób migiem realizować swoje zamierzenia. Można w ten sposób uskuteczniać nawet korzystanie z internetu.

W małym okienku, które chowa się przy lewej krawędzi ekranu, zawarta jest wirtualna klawiatura, która zastępuje tę mechaniczną (na okoliczność, kiedy ta jest zakryta przez ekran). Nawet bardzo swoisty charakter pisma jest prawidłowo rozpoznawany przez system, a ewentualne błędy można szybko poprawić. Ekran Della rozpoznaje siłę nacisku, stąd przy mocniejszym naduszeniu można uzyskiwać grubsze linie.

Ułatwieniu korzystania z tabletu służą umieszczone na ramce ekranu przyciski. Bardzo praktyczny przy przeglądaniu stron internetowych jest przycisk Wstecz. Przydaje się też knefel do wywoływania preferowanego programu pocztowego. Naciśnięcie przycisku oznaczonego symbolem klucza płaskiego daje dostęp do menu, z pomocą którego można dokonywać wielu zmian ustawień nie tylko dotyczących trybu tabletu. Można tu na przykład na nowo skalibrować rysik albo dopasować tryb obsługi ekranu (piórko, palec, albo jedno i drugi).

Wśród zasadniczych podzespołów Latitude XT pierwsze skrzypce gra procesor Intel Core 2 Duo U7600 (1,2 GHz). Jest to dwurdzeniowy procesor niskonapięciowy, którego główną charakterystyką jest oczywiście niski pobór mocy, rzutujący dodatnio na czasy pracy osiągane na akumulatorze.

Drugim ważnym komponentem jest zintegrowany układ graficzny ATI Radeon XPress 1250. Jego wydajność jest nieco lepsza od GMA X3100 Intela, przy czym może on współdzielić 384 do 896 MB pamięci systemowej (odpowiednio przy 1 i 2 GB RAM).

Latitude XT posiada 1 GB RAM przylutowany na stałe oraz jedno gniazdo, w którym można umieścić moduł o maksymalnej pojemności 2 GB. W naszym egzemplarzu zastaliśmy właśnie taki układ maksimum, czyli 3 GB pamięci operacyjnej.

Dysk rozmiaru 1,8“ PATA Samsunga o pojemności 120 GB rozwija prędkość obrotową 5400 obr/min. Okazał się on dużo mniej wydajny od najczęściej stosowanych w laptopach 2,5-calowych dysków SATA.

W praktyce taki komplet sprawdzał się nieźle - przy okazji zwykłej, codziennej pracy nie było problemów. Ograniczenia ujawniają się w zadaniach obciążających procesor, jak na przykład dekompresja zbiorów danych. Trzeba być przygotowanym na dłuższy czas oczekiwania wywiązania się przez komputer z zadania.