Studio XPS 1340 przypomina kształtem starszy model, ale jest cięższy od poprzednika. M1330 z matrycą LED i 6-komorowym akumulatorem waży 1,9 kg, tymczasem masa 1340 wynosi 2,22 kg.
 
Sylwetka Della nie jest może dynamiczna czy zwiewna, ale powinna się podobać. Notebook prezentuje się bardzo nowocześnie i elegancko, szczególnie na tle produktów konkurencji. Wzornictwo jest dość skomplikowane, gdyż złożono w całość szereg różnych elementów, choć generalnie koncepcja konstrukcji jest podobna do M1330. Mimo przeprojektowania obudowy i w nowym laptopie ekran zachodzi za akumulator i zasłania przy tym otwory wentylacyjne.
 
Wracając do stylizacji – najbardziej ozdobnym elementem ma być pokrywa ekranu. Nie każdy uśmiechnie się na myśl, że większą jej część wykończono błyszczącym lakierem, który łatwo oszpecić. Każde dotknięcie pozostawia ślad w postaci odciska palca. Tylną część wieka zajmuje kawałek skóry; obicie to  umożliwia bezpieczniejsze przenoszenie laptopa dzięki pewniejszemu chwytowi. Te dwie części rozdziela wstawka z aluminium.  
 
Praktyczność i niepraktyczność oraz kunszt z kiczem mieszają się też w części laptopa widocznej podczas pracy, czyli na pulpicie platformy roboczej i na oprawie ekranu. Ten ostatni jest przesłonięty szybką z pleksiglasu, która chroni delikatną matrycę przez uszkodzeniami, a także umożliwia  łatwe, szybkie i bezpieczne czyszczenie ekranu. Może to dobry pomysł, szczególnie w przypadku laptopa pozbawionego mechanizmu ryglującego wieko, ale jego ceną są mocniejsze niż w przypadku tradycyjnej matrycy lustrzanej refleksy.
 
Na pierwszym planie mamy i tutaj elementy, które się świnią, a mianowicie pulpit oraz przyciski dotykowe – te najczęściej używane w mig znaczą się brzydkimi plamami pozostawianymi przez palce.  
 
Przyciski dotykowe pozostają niewidoczne, kiedy komputer nie jest na chodzie, a pokazują się (dzięki podświetleniu) w momencie jego uruchamiania. XPS 1340 ma więcej świecących elementów – choćby okręgi przy zawiasach, które ciągłym świeceniem wskazują, że komputer pracuje, a pulsującym – że znajduje się w stanie wstrzymania (kiedy kolor bursztynowy zastępuje biały, jest to oznaką zbliżającego się wyczerpania akumulatora). Wtyczka przewodu zasilania jarzy się z kolei na niebiesko.
 
Obudowa XPS-a 1340, choć ciężka, jest bardzo solidna. Dobrze znosi nacisk. Bez problemu można podnosić komputer za dowolny fragment platformy roboczej, czy nawet pokrywę ekranu.
 
Pewna elastyczność wykazuje pokrywa serwisowa z jednej płyty metalu, która ugina się minimalnie przy otworach dopuszczających powietrze do środka. Wspomniane otwory wentylacyjne są stylizowane na litery „X” (od XPS). To bez dwóch zdań przerost formy nad treścią, bo dostęp powietrza nie jest tak łatwy jak mógłby być.
 
Zawias działają jak należy. Ekran można odchylić maksymalnie do około 140 stopni, więc dostępny zakres jest względnie duży.

Akumulator w naszym egzemplarzu był zamontowany bardzo dobrze, bez żadnego luzu.
 
Czas przyjrzeć się temu, co mieści się na bokach. Najbardziej rzuca się w oczy szczelina napędu optycznego, która odróżnia laptop Della od szeregu klasyków z podajnikiem tackowym. Napęd tego typu jest głośny tylko podczas ładowania i wyrzucania nośnika. Jego zaletą jest to, że obudowa może być lepiej usztywniona niż w laptopach z tradycyjnym napędem optycznym.
 
Wadą może się wydać mała liczba portów USB. Szczególnie, że port w czystej formie jest tylko jeden (na lewym boku) – drugi (na prawej ściance) to mieszaniec zestawiony z portem eSATA. To niewątpliwie poważny minus, ograniczenie swobody manewru użytkownika.
 
XPS 1340 nadrabia to w pewnym stopniu wyposażeniem w inne złącza. Poza wspomnianym eSATA jest i port FireWire pełniący podobną funkcję. Laptop Della posiada aż trzy różne wyjścia video: HDMI, DisplayPort (cyfrowe) oraz VGA (analogowe).

Dell oferuje dla Studio XPS 1340 dwa typy matryc o przekątnej 13,3”: z podświetleniem CCFL (świetlówką) WXGA (1280x800) oraz z podświetleniem LED o tej samej rozdzielczości. Obie są lustrzane a także przesłonięte szybką plastikową – tzw. edge to edge display (czyli bez marginesów, choć przecież ekran właściwy mieści się w ramce i nie jest tak, że na całej powierzchni wyświetla się obraz).
 
Testowany wariant miał tę podświetlaną diodami LED produkcji Samsunga. Nie spodobała się nam ona do końca, gdyż prezentowany obraz okazał się lekko ziarnisty (wygląda to tak, jakby powierzchnia ekranu była lekko przybrudzona).   
 
Maksymalna jasność obrazu nie jest szczególnie wygórowana. Jej średnia to około 190 cd/m². Pomiar wykazał, że dolna część ekranu jest wyraźnie gorzej podświetlona, ale nie przeszkadzało to podczas użytkowania.

Testowany egzemplarz otrzymał procesor Core 2 Duo  P9500. Tutaj producent każe sobie słono płacić za niewielką różnicę w wydajności względem P8600. Przypomnijmy, że główna różnica między nimi to większy rozmiar pamięci buforowej drugiego poziomu (6 MB) u tego pierwszego. Sztuką jest aktualnie wykorzystanie w pełni 3 MB, a argumentowanie wyboru droższego rozwiązania jego perspektywicznością (rezerwa na przyszłość) jest mało przekonujące – niedługo wejdą do użytku nowe procesory o dużo lepszych osiągach.
 
Jeżeli chodzi o podsystem graficzny, Dell oferuje dwie wersje wyposażenia. Jedną z nich jest sam zintegrowany GeForce 9400M, a drugą tenże uzupełniony o wydzieloną kartę GeForce 9200M. Ten drugi system opiera się na technologii Hybrid SLI i jest określany jako 9500M GE. W testowanym laptopie mieliśmy do czynienia właśnie z tym układem podwójnym.
 
Dzięki temu rozwiązaniu (a konkretnie jego funkcji o nazwie GeForce Boost) subnotebook Della zyskuje wydajność porównywalną z laptopami multimedialnymi średniej klasy, wyposażonymi w kartę grafiki GF 8600M GT lub MR HD 3650.

Różnica w 3DMarku06 na integrze i w trybie „wspomaganym” jest niebagatelna – z około 2140 oczek robi się ich około 3430.
 
Warto odnotować, że nie da się działać tylko na karcie wydzielonej – mijałoby się z celem, gdyż wydajność GeForce'a 9200M GS jest mniejsza niż GF 9400M. System przełączania trybu pracy jest automatyczny i nie trzeba dokonywać restartu. Ingerencja użytkownika sprowadza się do zmiany planu zasilania systemu Vista. Kiedy się to dokonuje, można obserwować chwilowe  przywieszenie się komputera, gdyż przez moment karta grafiki nie odświeża obrazu.

Ciepło

Studio XPS 1340 cierpi na tę samą przypadłość co XPS 1640. Podniesiony do pionu ekran zasłania otwory wylotowe wentylacji i nagrzane powietrze ma zablokowane ujście z laptopa. Nagrzewa się od niego obudowa ekranu, jak również okolica szczelin wentylacyjnych. Dobrze to widać na poniższych wykresach , gdyż temperatury ekstremalne mają ograniczony zasięg. Do tego wartości skrajne są faktycznie niczego sobie – w stresie odnotowaliśmy ponad 50 stopni Celsjusza tak po stronie wierzchniej jak i spodniej platformy roboczej.
 
Niewiele lepiej jest podczas pracy z aplikacjami biurowymi, kiedy wydzielona karta grafiki odpoczywa. Wówczas temperatura na spodzie komputera wzrasta maksymalnie do około 40 stopni. Jest ona do wytrzymania, ale użytkownik nie czuje się komfortowo z tak ciepłym notebookiem na kolanach.