Lakierowana powłoka pokrywy ekranu Vostro 1720 w zestawieniu z matową powierzchnią samej matrycy prezentuje się nader estetycznie. Obiektywnie należy przyznać, iż nie jest to może szczyt osiągnięć artystycznych, ale o mocy przekazu wzorniczego stanowi przede wszystkim prosta forma przybrana w ciemne barwy. Wespół z centralnie umieszczonym logiem producenta tworzą one nieodparte wrażenie niezawodności i szlachetności.

Choć z zewnątrz kanciasta bryła Vostro 1720 jest swoistym synonimem solidności, w bliższym kontakcie okazuje się, że sztywność powierzchni stoi na niskim poziomie. Platforma robocza bardzo słabo znosi próby nacisku głównie w miejscu ułożenia nadgarstków, a apogeum problemu następuje w okolicach powierzchni gładzika, która wyraźnie zapada się względem krawędzi.

Wykończenie obudowy nie budzi większych zastrzeżeń. Poszczególne elementy platformy są dobrze spasowane, a unoszenie prawego rogu notebooka czy też użycie średniej siły nacisku nie prowokuje nieprzyjemnych dla ucha trzasków. Na uwagę zasługuje również porządne mocowanie napędu optycznego, który jednak niełatwo obsługiwać bezwzrokowo za sprawą mało poręcznego wyzwalacza.

Obudowa matrycy została osadzona na dwóch zawiasach, które sprawnie niwelują wszelkie drgania wytwarzane podczas energicznego uderzania w klawisze. Podczas zmiany kąta nachylenia klapy przeguby wykazują bardzo silny opór, stąd też podnoszenie pokrywy ekranu przy użyciu jednej dłoni jest praktycznie niewykonalne, a wszelkie próby kończą się wznoszeniem platformy roboczej.  

Co ważne, notebook Della został wyposażony w zatrzask dociskający klapę do jednostki zasadniczej. W praktyce okazuje się, że spełnia on swoje zadanie tylko w środkowym fragmencie, natomiast przy rogach pokrywa zauważalnie odstaje od krawędzi platformy, tworząc kilkumilimetrową szparkę. Trzeba zatem uważać, by nie doszło do uszkodzenia powłoki ekranu LCD podczas transportu komputera.

Po uniesieniu pokrywy ekranu ujawnia się właściwa część platformy roboczej. Jej ciemne i miejscami surowe wykończenie jest kontynuacją ogólnie przyjętej koncepcji, której nadrzędnym celem wydaje się być wypracowanie w oczach potencjalnego klienta wizerunku solidnej stacji roboczej. Pomimo zastosowania matowego tworzywa, konserwatywnych przycisków gładzika i kanciastych krawędzi stylistyka wnętrza, przynajmniej w moim odczuciu, nie wywołuje negatywnych wrażeń właściwych tandetnej, niskobudżetowej konstrukcji.

Obecność panelu dotykowego w tylnej części pulpitu nacechowuje maszynę odrobiną subtelności. Osobiście nigdy nie byłem zwolennikiem zbytniego przepychu w tego typu kwestiach, dlatego też estetycznie wkomponowana lśniąca tafla wyposażona w podstawowe przyciski służące do obsługi multimediów zdaje się doskonale kontrastować na tle mdłego plastiku. Sama obsługa powierzchni sensorycznej nie nastręcza większych problemów, a wysublimowane niebieskie podświetlenie diod sygnalizacyjnych nie tylko wygląda korzystnie ale też jest dobrze czytelne, nawet podczas słonecznych dni.

W przypadku testowanego egzemplarza Vostro 1720 ciężko mówić o poprawnym bądź też błędnym rozmieszczeniu portów komunikacyjnych, ponieważ dostępna przestrzeń została zagospodarowana diametralnie. Chociażby przez sześć (!) złączy USB, których wdrożenie oznaczało zajęcie większości wolnego miejsca. Na uwagę zasługuje przeniesienie portu zasilania w tylną część lewej flanki - taki zabieg z pewnością oszczędzi użytkownikowi kłopotów z wystającą końcówką kabla w obrębie operowania myszą komputerową. Na plus trzeba również zaliczyć sensowną lokalizację przełącznika obsługującego stan karty WiFi, który dzięki ulokowaniu w przednim odcinku prawej ścianki jest obsługiwany z dziecinną łatwością. Tylna krawędź została natomiast obsadzona gniazdem sieciowym RJ45 oraz interfejsem VGA.

Użytkownicy, którzy w specyfikacjach Vostro 1720 doszukują się obecności portu HDMI, mogą porzucić daremne wysiłki, ponieważ ten multimedialny interfejs faktycznie nie znalazł zastosowania w nowej odsłonie dużego Della.  

Stojący na twardym podłożu notebook opera się na czterech gumowanych nóżkach, z których te dalsze pozostały nieznacznie podniesione w stosunku do przednich, dlatego też tylna część obudowy jest lekko uniesiona do góry. Z pewnością takie rozwiązanie podyktowane jest chęcią poprawienia cyrkulacji powietrza wokół komputera.

Przy okazji omawiania spodniej frakcji notebooka warto również wspomnieć, iż po odwróceniu platformy uzyskujemy bezproblemowy dostęp do gniazda dysku twardego czy pozostałych komponentów takich jak CPU czy GPU, które zostały zasłonięte pokrywą przymocowaną kilkoma śrubeczkami. Dla ułatwienia orientacji w rozlokowaniu podzespołów zastosowano  intuicyjne sygnaturki.

Akumulator został przytwierdzony do pozostałego fragmentu obudowy dwoma solidnymi zatrzaskami, a proces demontażu baterii z gniazda odbywa się w sposób przejrzysty. W trakcie obściskiwania komputera osadzone we wnęce ogniwo trzyma się pewnie.   

W testowanym egzemplarzu pokuszono się o zastosowanie stosunkowo świeżej dwurdzeniowej jednostki centralnej - Intel Core 2 Duo T6570 (10,5 x 200 MHz), z którą miałem już przyjemność obcować przy okazji testów ProBooka 4710s. Benchmarki syntetyczne przeprowadzone w toku prac po raz kolejny wykazały, iż pomimo ograniczenia magistrali FSB do 800 MHz i okrojenia pamięci podręcznej drugiego stopnia do 2 MB układ ten nieznacznie góruje wydajnościowo nad popularnym modelem P7450 dysponującym 3 MB pamięci oraz FSB na poziomie 1066 MHz.    

Prezentowany egzemplarz wyposażono w autonomiczny układ graficzny Nvidia GeForce 9600M GS, który został wyposażony w pamięci GDDR3 (512 MB) charakteryzujące się nominalną częstotliwością pracy 800 MHz. Patrząc od strony technologicznej, zastosowana grafika z końcówką "GS" w nazwie to właściwie GeForce 9600M GT, tyle że z częstotliwością taktowania rdzenia ograniczoną do poziomu 430 MHz (z 500 MHz). Faktycznie użycie szybszych pamięci GDDR3 zapewnia układowi osiągi porównywalne a w niektórych przypadkach nawet lepsze od modelu "GT" uposażonego w wolniej taktowane moduły GDDR2.     

W praktyce grafika dysponuje odpowiednią mocą, która w zupełności powinna pozwolić na udźwignięcie ciekawszych tytułów DX9, a w skrajnych przypadkach umożliwić uruchomienie bez obaw nowszych produkcji opartych o DirectX 10 - oczywiście przy zachowaniu odrobiny umiaru przy doborze jakości detali.  

Odtwarzanie filmów HD w trybie 720p i 1080p odbywa się w sposób płynny przy użyciu jednostki centralnej sięgającym 25% (w przypadku wyższej rozdzielczości). Przy tej okazji warto nadmienić, iż grafika została wyposażona we własny procesor(VP3) wspomagający dekodowanie obrazu.

Mniej zagorzali sympatycy nocnego grania, którzy oczekują dłuższej pracy na zasilaniu akumulatorowym oraz obniżenia temperatur występujących w lewej części obudowy, mogą rozejrzeć się za wersją zaopatrzoną w zintegrowany układ graficzny X4500MHD. Takie rozwiązanie wiąże się oczywiście z drastycznym spadkiem wydajności karty graficznej, która już nie będzie skora do płynnej współpracy z nowszymi tytułami.  

Stacja robocza została uzbrojona w dwa moduły (2x2048 MB) pamięci operacyjnej marki Hyundai, które dodatkowo w celu podniesienia wydajności całej platformy zostały sprzężone w tryb Dual Channel. Przestrzeń magazynującą zapewnia natomiast dysk twardy Hitachi o pojemności 320 GB (efektywnie 298 GB), notujący poprawne transfery rzędu 56 MB/s.  

Czas uruchomienia notebooka wraz z zainstalowanym systemem operacyjnym Windows Vista Ultimate przy zestawie standardowych sterowników wymaganych do obsługi karty WLAN, tabliczki dotykowej czy przycisków funkcyjnych trwa niespełna 70 sekund.

Z poziomu BIOS-u użytkownik uzyskuje sposobność manipulowania stanem praktycznie wszystkich portów komunikacyjnych, począwszy od złącz USB przez Bluetooth, a kończąc na gnieździe ExpressCard. Dezaktywacja wbudowanego mikrofonu czy zintegrowanej kamerki internetowej również nie stanowi wielkiego problemu. Do bardziej zaawansowanych funkcji należy zaliczyć opcję uaktywnienia technologii wirtualizacji (Intel VT) czy obsługę dynamicznej zamiany częstotliwości rdzenia procesora (EIST).   

Hałas

Zastosowany układ chłodzenia zawdzięcza swoje poprawne działanie wylotowi powietrza umieszczonemu na skraju lewej flanki oraz pojedynczemu rotorowi na spodzie obudowy. Obiektywnie należy przyznać, iż w trakcie mało wytężonej pracy jednostki centralnej oraz karty graficznej system odpowiedzialny za odprowadzanie ciepła pozostaje faktycznie neutralny dla użytkownika. Uwagę zwraca również bardzo kulturalna praca wiatraczka, który przyśpiesza łagodnie i tym samym w znikomym stopniu oddziałuje na receptory słuchu.

Zaaplikowanie większej porcji obciążenia nieodłącznie wiąże się ze wzmożoną aktywnością układu chłodzenia, który na najwyższym biegu prowokuje zamęt w postaci hałasu na poziomie prawie 37 dB.

Podczas pracy na zasilaniu bateryjnym notebook zachowuje się nadzwyczaj cicho. Przez większą część czasu obcowania ze sprzętem układ chłodzenia jest praktycznie niesłyszalny, a wiatraczek uaktywnia się tylko wtedy, gdy temperatura rdzeni procesora dochodzi do około 39 stopni Celsjusza. Przy ustawionym schemacie oszczędzania energii są to przeważnie cykle trwające w przybliżeniu około dwóch minut, które są zakłócane przez kilkudziesięciosekundową aktywność wirnika. W trakcie działania wiatraczka gorące powietrze wydostaje się z wnętrza platformy, obniżając ciepłotę procesora do około 35°C, a przy okazji wyzwalając szum na poziomie 34 dB.

Podczas przebywania z laptopem w cichym otoczeniu ujawnia się kwestia hałasującego dysku twardego, który został umieszczony w okolicy oparcia prawego nadgarstka. W tym przypadku problemu nie stanowi terkocząca głowica tylko szmerek o natężeniu 32 dB generowany w toku rozpędzania talerzy.    

Ciepło

Duża powierzchnia platformy roboczej umożliwiająca swobodny przepływ mas powietrza, dobrze rozplanowany system kratek wentylacyjnych oraz efektywny układ chłodzenia to elementy, które przyczyniły się do sensownego obniżenia temperatur osiąganych przez obudowę.

Oczywiście wyniki rzędu 37-38 stopni Celsjusza w rejonie operowania lewą dłonią nie są może nadzwyczajnym osiągnięciem, ale biorąc po uwagę fakt, iż notebook został wyposażony w wydzielony układ graficzny, obiektywnie należy stwierdzić, że są w pełni akceptowalne. Tendencji to nadmiernego nagrzewania nie uniknął niestety gładzik, który rozgrzewa się do 39,5°C.