Przy okazji zmiany podzespołów HP postanowiło kompletnie przeprojektować obudowy swoich notebooków biznesowych. Wciąż charakterystyczne są obfite oraz poprowadzone bez szaleństw linie. Pojawiła się jednak nowa filozofia nazwana przez producenta Forge. Kształty są teraz ostrzejsze, bardziej industrialne. Jedyna okrągłość to cylinder między jednostką zasadniczą a wyświetlaczem, w który wkomponowano zawiasy.

Metalowa obudowa ma w większości elegancki srebrny kolor. By optycznie wyszczuplić grubą na prawie 4 cm sylwetkę, spód pomalowano na czarno. Nie można zaprzeczyć, że masa 2,9 kg jest - w myśl aktualnie obowiązujących standardów - duża jak na laptop z ekranem 15,6 cala. Mocno ścięte boczne ścianki powodują, że wciśnięcie guzika otwierającego napęd optyczny to wyższa szkoła jazdy.

Masywny design w jednych wzbudzi uczucie zaufania, podczas gdy innym wyda się toporny. Osobiście uważam, że nowy EliteBook jest zarazem nowoczesny i niezbyt krzykliwy.

Wykonanie stoi na najwyższym poziomie. Nic się nie ugina, nic nie skrzypi. Widać, że przechwałki o spełnianiu wojskowych norm nie są czcze. Pozwalające na odchylenie pokrywy o kąt 180 stopni zawiasy zapobiegają bujaniu się ekranu, a jednocześnie można korygować ich nastawy jedną ręką. Ciekawym rozwiązaniem jest możliwość zdemontowania płyty na spodzie bez użycia narzędzi. Daje to łatwy dostęp do najważniejszych komponentów.

Złączy jest dostatek. Obok typowych portów i najnowszego USB 3.0 znalazło się miejsce na interfejsy starszego typu: leciwy COM, FireWire czy modem. Część z nich przeniesiono dla wygody na tylną ściankę. Szkoda tylko że gniazdo audio i wymienione już dwa USB 3.0 znajdują się tuż pod miejscem oparcia prawej ręki. Wpięte tu kable przeszkadzają w operowaniu zewnętrzną myszką. Na spodzie widać nie tylko port dokowania, ale i złącze na dodatkowy akumulator.

Widać tu konsekwentne przerzucanie się HP w kolejnych modelach na klawiaturę o układzie wyspowym. Wyraźnie rozdzielone kwadraciki klawiszy są znane z poprzedniej generacji ProBooków. W generalnie standardowym układzie bardzo złe wrażenie robią maciupkie płytki strzałek „góra" i „dół". Są tak ściśnięte, że trudno w nie trafić, nawet gdy przykłada się do tego uwagę.

Stabilność klawiatury licuje ze świetnym wykonaniem całego notebooka. Klawisze wydają się nieco twarde ze względu na nie do końca przekonującą amortyzację ugięcia. Ogólnie jednak, po daniu sobie trochę czasu na przyzwyczajenie, ten element wyposażenia EliteBooka można uznać za dosyć wygodny. 

Zablokowanych jest kilka kombinacji trzech klawiszy (np. W w zestawieniu z sąsiednimi klawiszami).

W ramce ekranu obok kamerki chowa się lampka, która dosyć skromnie oświetla pulpit roboczy. Zwyczajowym wyposażeniem EliteBooków jest też czujnik oświetlenia, któremu można powierzyć zarządzanie jasnością wyświetlacza.

Płytka dotykowa ma wymiary 11 na 5,5 cm i sprawia wrażenie dwa razy większej, niż u poprzednika. Korzysta się z niej wyśmienicie, tym bardziej, że świetnie dobrano materiał, z którego jest wykonana, i czułość jej reakcji. 

Typową w notebookach biznesowych alternatywą w sterowaniu może być manipulator trackpoint (a właściwie Pointstick, bo tak nazywa się ten przyrząd w laptopach HP), z którego korzysta się równie wygodnie. Pewnym mankamentem jest to, że wyłączenie gładzika poprzez podwójne kliknięcie w jego górnym lewym rogu nie wpływa na działanie manipulatora. Nie ma dodatkowego klawisza szybkiego dostępu kontrolującego tę funkcję.

Dotykowy panel multimedialny za klawiaturą został zastąpiony przez cztery normalne guziki. Obsługują one menadżer połączeń bezprzewodowych, funkcję włączania domyślnej przeglądarki (przy wyłączonym komputerze przycisk ten aktywuje aplikację Quick Web), wyciszenie dźwięku i kalkulator.

Osobny akapit należy się bezpieczeństwu. Zapewniają je m.in. czytnik biometryczny, czytnik kart inteligentnych i wsparcie szyfrowania dysku.

Matryca o rozmiarze 15,6" i proporcjach 16:9 dysponuje rozdzielczością HD+ (1600x900). Dzięki niej na ekranie mieści się więcej niż na standardowym HD, a wyświetlane elementy nie są tak drobne, jak w przypadku Full HD.

Panel AUO01EE produkcji AU Optronics był już montowany w części egzemplarzy EliteBooków poprzedniej generacji. Zaprezentował się wtedy z bardzo dobrej strony. Jego szczególnym wyróżnikiem są przede wszystkim głęboka czerń i wysoki poziom kontrastu. Trochę powyżej przeciętnego dla laptopów poziomu są kąty widzenia, któe normalnie często kuleją w zakresie pionowym. Również odwzorowanie barw wygląda solidnie, aczkolwiek wciąż trochę brak tu do pełnej palety sRGB.

Polityka HP względem omawianego modelu jest co najmniej ciekawa. Nowa platforma Intela zapewnia wzrost wydajności jednostki centralnej. Jest ona zestawiona ze słabszą niż u poprzednika wydajnością graficzną.

Dwurdzeniowy procesor Intel Core i5-2540M działa z częstotliwością 2,6 GHz, a dzięki Turbo Boost może przyspieszyć do 3,3 GHz. Ma 3 MB pamięci Smart Cache i Hyper-Threading, który daje w razie potrzeby dwa dodatkowe (wirtualne) rdzenie. 

Zegary może nie są imponujące w porównaniu do poprzedników, ale wydajność wzrosła. Obrazują to wyniki benchmarków. Właściwie w każdym przypadku jest to wzrost o ponad 10% w stosunku do Core i5-580M. W pokonanym polu zostają też dwurdzeniowe jednostki Core i7 poprzedniej generacji (Arrandale). W części testów ustępują i5-2540M nawet mocniejsze czterordzeniowce starszego typu.

W zastosowaniach profesjonalnych większym atutem może być obecność wirtualizacji VT-d, technologii Intel TET, AES oraz pełne wsparcie Intel Pro.

Nie zapominajmy, że wraz z platformą Huron River pojawiła się szerzej obsługa pamięci 1333 oraz teoretycznie kontroler SATA 3. Wbudowany dysk Hitachi 320 GB jest całkiem żwawy, jednakże wystarczy mu praca w starszej wersji interfejsu - SATA II.

Jak każdy nowy procesor Intela, również serce opisywanego HP posiada zintegrowany układ graficzny HD 3000. Nie jest on wykorzystywany, a obraz jest przekazywany do wyświetlacza przez kartę graficzną AMD Radeon HD 6470. Brak przełączania grafik może dziwić w nowoczesnym laptopie. HP 8560p to jednak to sprzęt biznesowy i takie rozwiązanie zaproponowane przez producenta może być podyktowane chęcią zapewnienia lepszej współpracy z wyspecjalizowanym oprogramowaniem i starszymi systemami operacyjnymi.

Na pierwszy rzut oka HD 6470 wypada w benchmarkach niewiele lepiej od HD 3000. Bardziej praktyczne pomiary pokazują jednak, że w suchych testach różnica między nimi jest niedoszacowana. Gry, choć wciąż głównie na niższych detalach, działają płynniej. Z kolei symulujący środowisko CAD test SPECviewperf potrafi ukończyć wszystkie zadania. Za szybsze i sprawniejsze funkcjonowanie płaci się cenę potencjalnie krótszego czasu pracy na baterii. 

Wart zauważenia jest fakt, że układ AMD jest słabszy od montowanej w EliteBooku poprzedniej generacji (8540p) karty Nvidia Quadro NVS 5100. Osoby potrzebujące większej mocy graficznej będą musiały zwrócić się ku modelowi 8560w.