Kształt ProBooka 4720s nie zmienił się w stosunku do jego poprzednika, 4710s. Wciąż jest to raczej masywna, prosta, bryła geometryczna. Wśród szczegółów różniących te modele najważniejsze są zmiany w użytych materiałach. Wieko nie jest już wykonane z błyszczącego plastiku, a ze szczotkowanego aluminium w eleganckim, brunatnym kolorze.  

W środku tego samego materiału użyto w dziurkowanym panelu pod ekranem i podkładce na nadgarstki. Rozdziela je znana z poprzednika klawiatura wyspowa otoczona czarną, błyszczącą maskownicą. Niestety, równie niepraktycznie wykończone pozostały ramka matrycy i ozdobny pasek ciągnący się dookoła obudowy.

Niezmieniony jest też niecodzienny spód laptopa, pozbawiony jakichkolwiek szczelin wentylacyjnych czy klapek umożliwiających rozbudowę. Na jego powierzchni wyróżniają się tylko zabezpieczony dwoma zatrzaskami akumulator i cztery duże, półkuliste nóżki.

Nowe materiały wykończeniowe wpłynęły pozytywnie na krytykowaną w 4710s sztywność obudowy. Pokrywa wyświetlacza i metalowe elementy pulpitu właściwie nie ulegają naciskowi, a do tego wysokiego poziomu dostosowują się pozostałe elementy konstrukcyjne. Pewnie trzyma się nawet ramka ekranu, będąca ostatnio piętą achillesową wielu laptopów. Spasowanie też nie daje większych powodów do narzekań. Potwierdza to brak poskrzypywania obudowy pomimo sporych gdzieniegdzie odstępów między jej elementami.

Bez zarzutu wykonujące swoją pracę zawiasy pozwalają na maksymalne wychylenie ekranu o kąt ograniczony do 130 stopni. Przy okazji wieko zachodzi za korpus, co uniemożliwiło umieszczenie złączy z tyłu komputera.

Dlatego też okupują one trzy pozostałe ścianki. Zestaw portów jest satysfakcjonujący jeśli chodzi o liczebność, ale pozostawia wiele do życzenia w temacie ich rozłożenia. Nie chodzi tu o umieszczenie z przodu obok czytnika kart złączy audio, bo akurat w sprzęcie klasy desktop replacement nie powinno to przeszkadzać. Niedogodne jest skupienie pozostałych portów w przednich rejonach ścianek bocznych. Z lewej strony na niewielkiej przestrzeni upakowano USB, eSATA/USB, HDMI, LAN i VGA. Po prawej są to tylko 2 USB, ale na samym narożniku i podłączone do nich kable będą zakłócać operowanie myszką.

Osobny akapit należy się nie skupionym a sprytnie rozsianym po obudowie diodom informującym o stanie komputera. W przednim narożniku została tylko lampka dysku twardego, ta od ładowania baterii znalazła się obok gniazda zasilania, a o pracy lub uśpieniu komputera daje znać podświetlenie osadzonego centralnie za klawiaturą guzika włączającego system. Pozostałe światełka skrywają się w klawiszach. Oprócz caps lock są to: przycisk do obsługi połączeń bezprzewodowych obok f12 i  f5 i f6 odpowiedzialne za obsługę programów QuickLook i QuickWeb, pozwalające bez uruchamiania systemu szybko skorzystać z przeglądarki czy np. poczty. Należy je jednak uznać raczej za ciekawostkę.

Siedemnastocalowy ekran nie wyróżnia się proporcjami (16:9) czy rozdzielczością. 1600x900 to spory obszar roboczy, pozwalający myśleć o umieszczeniu np. dwóch stron edytora tekstu obok siebie. Najciekawszą cechą produktu Samsunga jest jego matowa powierzchnia. Spory gabarytowo ProBook nie będzie pewnie często wyprowadzany na spacer, ale nawet w pomieszczeniach zamkniętych powinien zostać doceniony całkowity brak męczących oczy refleksów.

W takich warunkach w pełni wystarczająca okaże się przeciętna jasność obrazu, tylko na środku ekranu przekraczająca 200 cd/m². Ciemniejszy dolny prawy róg ekranu nie przeszkadza w codziennej pracy.

Zastosowana jednostka centralna Core i3-330M do niedawna była najwolniejszym układem (o standardowym napięciu) z 32-nanometrowej serii Arrandale. Pomimo przeciętnego taktowania (2130 MHz) i braku technologii Turbo Boost zapewnia ona odpowiedni zapas mocy w codziennej pracy i rozrywce. Zawdzięcza to zintegrowanemu kontrolerowi pamięci i technologii Hyper-Threading, która pozwala na zachowania typowe dla procesorów czterordzeniowych.

Tylko w bardziej zaawansowanych obliczeniach widoczna będzie różnica w stosunku do Core i5, którą benchmarki określają na (porównując do i5-430M) w porywach do kilkunastu procent.

Zastosowana karta graficzna ATI Mobility Radeon HD 4350 wydaje się dobrym rozwiązaniem dla osób nie potrzebujących dużej wydajności, ale uprzedzonych do rozwiązań zintegrowanych. Produkt ATI jest od nich dwukrotnie lepszy, choćby w teście 3DMark06, gdzie w rozdzielczości 1280x800 notuje 3135 pkt.

Według wskazań programu Everest 2 GB RAM zajmują jedno gniazdo, a producent kości Kingston postarał się o możliwość pracy z prędkością 1333 MHz.

Zestaw uzupełniony o HDD Hitachi o pojemności 320 GB i prędkości 7200 obr/min spisuje się dobrze. Zdarza mu się jednak czasem „zamyślić”, ale winą za to obarczyłbym nie niedobór mocy obliczeniowej czy pamięci, a pracujący w tle któryś z programów, usłużnie zainstalowanych przez producenta. 

Hałas

Nowy 17-calowy Probook jest lepiej dopracowany w kwestii kultury pracy, niż krytykowany 4710s. Co prawda nie jest on wybitnie cichy, ale i nie nadwyręża też uszu właściciela. Ważne jest też, że wiatrak, który potrafi w nie wysilającym się komputerze długo milczeć, pracuje w sposób przewidywalny i równomierny.

Tradycyjnie już dają o sobie znać szybko wirujące talerze dysku twardego. Dlatego niezależnie od tego, czy chłodzenie pracuje czy nie, szum podczas niewymagających zajęć osiąga 33,3 do 33,8 dB. Po włączeniu obciążającego system oprogramowania na początku nic się nie zmienia. Dopiero po kilku minutach dynamika poczynań wentylacji rośnie i hałasuje ona z siłą od 38,6 do maksymalnie 40,8 dB. Jak już wcześniej pisałem, nie są to osiągi wybitne, ale też nie można nazwać  Probooka 4720s nadmiernie hałaśliwym.

Bardzo pozytywnie wypada kultura pracy napędu optycznego, z wyczuciem kręcącego płytami z umiarkowanym natężeniem 35,6 dB; z rzadka tylko stukną 42 dB.