Obudowa ThinkPada P50 już od pierwszego zetknięcia wzbudza bardzo pozytywne odczucia. Notebook ten jest dość ciężki. Jego masa wedle strony producenta zaczyna się od 2,5 kg, ale testowany egzemplarz okazał się jeszcze cięższy – wskazówka wagi zatrzymała się na 2,79 kg. Masa ta wraz z dość dużą wysokością laptopa (2,6 cm) świadczą o tym, że mamy tu do czynienia z prawdziwą, solidną stacją roboczą wzmocnioną metalowymi elementami a nie ultralekką imitacją.

Pod względem kształtu, użytych materiałów a także solidności i jakości Lenovo ThinkPad P50 przywodzi na myśl najdoskonalsze konstrukcje IBM. Uciskana z zewnętrznej strony obudowa ekranu szybciej ulegnie zamknięciu, niźli pozwoli na wystąpienie jakichkolwiek zakłóceń w wyświetlanym obrazie. Niestety pewna podatność na zatłuszczenia i zakurzenia nie została wyeliminowana. Matowa ramka ekranu jest wykończona jest gumową obwolutą – zapobiega to obijaniu elementów nawet podczas szybkiego zamykania laptopa.

Zgodnie z tradycją prawdziwych ThinkPadów zawiasy umożliwiają położenie ekranu na płasko. Do płynności ruchu klapy nie mam najmniejszych zastrzeżeń. Pochwalić mogę także możliwość otwarcia laptopa przy użyciu jednej ręki. W mojej opinii zawiasy powinny jednak stawiać nieco bardziej zdecydowany opór.

Jednostkę zasadniczą można właściwie przedstawić jako wzór do naśladowania. Obojętnie od badanego obszaru nie udało się wywołać żadnych ugięć korpusu. Nie udało się także wywołać jakiegokolwiek trzeszczenia podczas podnoszenia notebooka trzymanego za dowolną część obudowy. 

Dostęp do części podzespołów bazowych jest możliwy po zdjęciu klapy serwisowej. Wśród wymienialnych elementów należy wyszczególnić dysk w zatoce 2,5 cala (w testowanym egzemplarzu był to SSD produkcji Samsunga), dwa magazyny danych w zatokach M.2 (spięte w testowanej maszynie w RAID), dwa moduły pamięci operacyjnej w dwóch gniazdach oraz bateryjkę BIOS-u. Do doskonałości zabrakło w moim odczuciu możliwości wyczyszczenia układu chłodzenia.

Wyposażenie ThinkPada P50 w porty peryferyjne jest wyraźnie ponadstandardowe. Użytkownik ma do dyspozycji cztery USB 3.0 (w tym jedno z opcją ładowania), port Thunderbolt 3, czytnik kart Inteligentnych, LAN, czytnik kart SD, blokadę Kensingtona, gniazdo audio, dwa porty wideo (HDMI i mini DisplayPort), gniazdo ExpressCard/34 oraz umieszczony na spodzie port stacji dokującej i ukryte za akumulatorem gniazdo na karty SIM. Poza bogactwem portów warto także wspomnieć o ich rozmieszczeniu – w związku z wykorzystaniem powierzchni tylnej ścianki obudowy w przedniej części prawego boku zostawiono sporo wolnego miejsca, co pozwala na wykonywanie swobodnych ruchów zewnętrzną myszką. Jedyny element w złączach P50, który nie przypadł mi do gustu, to wtyczka zasilania, którą czasami trudno wyczuć, czy jest już odpowiednio dociśnięta. Na pochwałę zasługuje natomiast wymienialny bez potrzeby rozbierania obudowy akumulator.

Jak przystało na pierwszorzędną stację roboczą, ThinkPad P50 został wyposażony w bardzo wygodną klawiaturę. Na wygodę pracy z omawianym urządzeniem niewątpliwy wpływ ma profilowanie klawiszy – nie są one jedynie zaokrąglone na rogach, ale nadano im także lekko wklęsły kształt. Na uznanie zasługują także wyraźna odpowiedź klawiszy, ich stosunkowo cicha praca oraz świetne podparcie klawiatury zapobiegające jakimkolwiek ugięciom podczas pisania (!). Zgodnie z oczekiwaniami klawiatura dysponuje także dwustopniowym podświetleniem o białej barwie. Układ klawiszy jest właściwie standardowy, choć dyskusyjne jest rozwiązanie Fn – lewy Ctrl. Nie spodobało mi się zbytnie ściśnięcie dość małych klawiszy kierunkowych i klawiszy PgDn, PgUp, ale jest to akceptowalna cena w zamian za idealny blok klawiszy numerycznych. Korzystnie prezentuje się standardowa we flagowych ThinkPadach odporność klawiatury na zalania (widoczny od spodu kanalik odpływowy bez problemu powinien odprowadzić ciecz z powierzchni omawianego urządzenia).

Gładzik zamontowany w P50 to kolejny majstersztyk. Powierzchnia płytki dotykowej jest zupełnie gładka, ma dobre właściwości ślizgowe i jest przyjemna w dotyku. Sterowniki Synaptics sprawują się należycie, pozwalając na dostosowanie urządzenia do własnych potrzeb. Trzy oddzielne przyciski umieszczone przed płytką dotykową pozwalają na rezygnację z prawdziwej myszki. Wspomniane przyciski działają z krótkim, miękkim i cichym skokiem oraz stosowną odpowiedzią. Powyższą charakterystykę można także odnieść do przycisków przypisanych manipulatorowi punktowemu (TrackPoint). Manipulator ten, jako nieodzowny element profesjonalnych stacji roboczych IBM/Lenovo, jak zwykle nie zawodzi – obsługa kursora z jego użyciem jest jak zawsze szybka i przyjemna.

ThinkPadem P50 Lenovo po raz kolejny udowadnia, że potrafi zbudować bliską doskonałości mobilną stację roboczą. Wrażenia z pracy na P50 można porównać z tymi, jakie wywoływały legendarne maszyny IBM w najlepszych odsłonach. Bezkompromisowe podzespoły zapewniają najwyższą wydajność. Bogactwo interfejsów zadowoli nawet najbardziej wybrednych użytkowników. Rewelacyjne urządzenia sterujące sprawiają, że praca na tym laptopie jest przyjemnością. Dwa dyski SSD M.2 spięte w macierz RAID gwarantują niesamowite transfery a i dysk SSD o pojemności 1 TB jako dodatkowy magazyn danych pozostawia pozytywne wrażenia. Jeśli zsumować powyższe z wartościowymi certyfikatami (ISV), biznesową stylistyką oraz cichą pracą notebooka i przyzwoitymi przebiegami na akumulatorze, nie pozostaje nic innego, jak przyznać wyróżnienie redakcji w kategorii doskonały laptop biznesowy, co niniejszym czynię.

By jednak pozostać obiektywnym, muszę także nadmienić, że owa „róża” ma kilka kolców. W testowanym egzemplarzu wkładanie wtyczki zasilania przebiegało czasem nieco opornie. Paleta barw matrycy była zbyt ograniczona dla mobilnego grafika (na szczęście są wersje P50 z innymi ekranami). Nie spodobały mi się także: brak dostępu do wentylatora oraz ograniczenia w jednoczesnym współdziałaniu programów obciążających CPU i GPU.