To coś niesamowitego, jak płaski jest ten laptop. Wiele osób widziało już MacBooka Air, więc urządzenie tego typu to nie zupełne novum, ale tak czy inaczej wrażenie, jakie robi szczupła obudowa, jest piorunująca. Dopiero gdy producenci zaleją rynek podobnymi sprzętami (co powinno nastąpić lada chwila), taki widok spowszednieje.

Z punktu widzenia użytkownika płaska obudowa to naturalnie idealna sprawa. Komputer jest stosownie do swojej grubości lekki, więc operuje się nim swobodnie, a podczas przenoszenia ciąży podobnie jak grubszy kajet. Łatwo wsunąć urządzenie w wąską przegródkę plecaka, nawet po umieszczeniu go w dołączonym do zestawu pokrowcu. Niestety, nie jest to jednak urządzenie kieszonkowe – tu UMPC czy smartfony mają oczywistą przewagę. Z niewielkiej wagi wynika też drobna niedogodność - kiedy trzyma się laptop oparty na jednym udzie czy podtrzymuje go jedną ręką (a rozmiary i waga zachęcają do tego), naciśnięcie klawisza bliżej brzegu obudowy powoduje spory przechył urządzenia.
 
X340 jest zjawiskowo szczupły, ale jego wzornictwo nie jest spektakularne. Przy bliższym poznaniu stylistyka okazała się wręcz spartańska. Laptop bez zbędnych ozdób ma wręcz wyraz składaka (przypomnijmy, że MSI działa również jako ODM, dostarczając szkielety laptopów do dalszej zabudowy). Szczerze mówiąc, taka stylistyka nam odpowiadała, ale w realistycznej ocenie można przewidywać, że nie znajdzie uznania konsumentów. Odrobinę szlachetności wnosi tylko wykończenie portów I/O elementami chromowanymi. Wyłącznik jest tak mało wyrazisty, że można z nim pomylić obudowę prawego zawiasu.  

Generalnie jakość wykonania X340 pozostawia bardzo wiele do życzenia. Po części jest to wynikiem tego, że komputer wygląda na niedopracowany, projektowany na chybcika (wywiązał się wyścig pod hasłem „kto pierwszy pokaże laptop na platformie CULV, ten powtórzy powodzenie pierwszego znanego netbooka, Eee PC”).
 
I tak bardzo niekorzystnie prezentuje się klapa, która wygina się i niepokojąco trzeszczy przy wywieraniu na nią nacisku i poruszaniu nią. Ekran dygocze nieco po postawieniu komputera na biurku, przy wstrząsach i przy przenoszeniu z miejsca na miejsce.
 
Subtelnym ale nieprzyjemnym mankamentem jest niewielki luz na akumulatorze. Bateria stuka o brzegi wnęki, w której jest umieszczona. By tego doświadczyć, wystarczy tylko złapać notebook za spód (co zdarza się podczas użytkowania) czy położyć go sobie na kolanach. Można sobie wówczas pomyśleć (szczególnie kiedy nie wiemy jeszcze, co jest powodem tego zjawiska), że jakiś element na spodzie pęka, laptop idzie w rozsypkę.
 
Trudno przewidzieć, jak będzie z wytrzymałością konstrukcji na dłuższą metę, ale wydaje się ona delikatna, stąd lepiej obchodzić się z nią bardzo ostrożnie. To z kolei może być oczywiście problemem w przypadku częstego przemieszczania się z laptopem.  

Narzekaniom na jakość wykonania może nie być końca, ale znaleźliśmy element obudowy, gdzie X340 góruje nad tak renomowanymi markami jak Sony Vaio. Ramka matrycy jest mianowicie bardzo dokładnie spasowana, stąd nie odstaje od powierzchni ekranu, nie ma luzu, ani szczeliny, przez którą przebijałoby światło z modułu podświetlającego.

Gabaryty X-Slima X340 nie są duże, jego obudowa jest wyjątkowo szczupła, stąd rozlokowanie portów I/O było prawdziwym wyzwaniem. Z tego względu należy podchodzić do tego aspektu notebooka z wyrozumiałością, aczkolwiek nad niektórymi rozwiązaniami tak czy inaczej trudno przejść do porządku. Wystarczy choćby wspomnieć, że oba porty USB znajdują się z prawej strony (i tak lepsze to niż jeden w MBA). Godnym pochwały jest natomiast fakt, że w X340 znalazły się wyjścia VGA i HDMI oraz port LAN.  

X-Slim X340 dysponuje ekranem o przekątnej 13,4” i rozdzielczości 1366x768 pikseli (proporcja boków to 16:9). Niestety, jego powierzchnia jest lustrzana (glare), co utrudnia wykorzystywanie komputera poza pomieszczeniami.

Matryca Samsunga cechuje się przede wszystkim bardzo jasnym obrazem. W najlepiej podświetlonym obszarze (na środku ekranu) luminancja sięga 279,5 cd/m². Średnia dla całego obszaru matrycy wynosi zaś 268,2 cd/m² . Mocne podświetlenie nie sprzyja często uzyskiwaniu dobrej jakości koloru czarnego i tak jest też w tym przypadku. Poziom czerni wynosi aż 1,9 cd/m². 

Odwzorowanie kolorów okazało się natomiast niczego sobie. W przypadku laptopa, gdzie wszystko zostało podporządkowane uzyskaniu smukłej linii, można było trafić gorzej.

Standardowo kąty widzenia są raczej wąskie. Niczym nowym nie była również dla nas obserwacja, że w zakresie pionowym są one dużo węższe niż w poziomie.  

O możliwościach X-Slima stanowi procesor Core 2 Solo SU3500 taktowany zegarem 1,4 GHz. To procesor jednordzeniowy, niskonapięciowy, przy czym jego TDP wynosi zaledwie 5,5 W.  

Wydajność MSI X340 można porównać z tą prezentowaną przez netbooki, choć procesor SU3500 ma lepsze osiągi od najpopularniejszego Atoma N270. To dzięki temu, że jest on oparty na architekturze Core. W najnowszym wydaniu zresztą – chodzi o rdzeń Penryn (45 nm) w zminiaturyzowanym opakowaniu (22x22 mm). Co więcej, dysponuje on aż 3 MB pamięci podręcznej drugiego poziomu.

Niemniej jednak niska częstotliwość taktowania pojedynczego rdzenia przesądza o tym, że w systemie Windows Vista objawiają się problemy z szybkością działania. Banalne wyświetlanie ikonek systemowych nie odbywa się migiem, za jednym zamachem, a następuje stopniowo. Wydłużone czasy oczekiwania czekają też użytkownika przy okazji uruchamiania różnorakich aplikacji. Problem ten może być bolesny dla kogoś przesiadającego się z dużo szybszej maszyny, wyposażonej w procesor dwurdzeniowy. Wydaje się jednak, że można przywyknąć do tej cechy, a jej uciążliwość nie jest przesadnie duża.  

Ciepło

Obudowa nagrzewa się wyraźniej tylko w jednej części. Chodzi o przedni lewy jej fragment, gdzie mieści się wspomniany wyżej układ chłodzenia i następuje wymiana ciepła. Maksymalne temperatury, jakie zmierzyliśmy po dłuższym męczeniu laptopa, sięgnęły tam 37 stopni Celsjusza i były o dobre kilka do dziesięciu kresek wyższe niż maksima w innych częściach obudowy. Podwyższona ciepłota lewej przedniej części jest też wyczuwalna podczas pracy z niewielkim obciążeniem.