Model R560 jest jednym z szeregu notebooków Samsunga, które posiadają podobną obudowę. Jej cechy charakterystyczne to pulpit i wieko wykończone lśniącym czarnym lakierem oraz  czerwony akcent na przedniej krawędzi jednostki bazowej.

Rozwiązanie to wydaje się może efektowne na początku styczności z laptopem, ale z praktycznego punktu widzenia jest wysoce niefortunne. Szybko dochodzi bowiem do wysmarowania powierzchni, z którymi mają styczność dłonie, i na laptopie pojawia się nieapetycznie wyglądająca mozaika tłustych śladów. Poza tym na obszarach wykończonych na wysoki połysk odbija się światło padające tu ze źródła znajdującego się u góry, a powstające odbicia męczą oczy użytkownika. To ewidentna szkodliwość dla zdrowia – może gdyby donieść na któregoś do Inspekcji Pracy, producenci  zrezygnowaliby nareszcie z tej formuły wątpliwego ozdabiania notebooków.

Podtrzymujemy swoją opinię, że Samsungi nie są najsolidniejszymi notebookami, jakie można spotkać. Kiedy obraca się komputer w dłoniach (tzn. chwyta go w różnych miejscach, zmienia położenie w przestrzeni względem płaszczyzny poziomej itp.), odzywają się chrzęsty, świadczące o nieidealnym spasowaniu elementów względnie o tym, że zastosowane tworzywo nie jest materiałem najwyższej klasy. Notebook można podnosić za jeden róg (raczej jednak nie polecamy robić tego na co dzień – sami czyniliśmy to z pewną rezerwą) bez szkody dla jego całości, ale tylko z lewej strony. Z prawej bowiem przy ściskaniu i naduszaniu mocno trzeszczał na długości około 4 cm nadbrzeżny fragment pulpitu.

Krzywdzące dla koreańskiej marki są jednak stereotypowe poglądy osób, które nigdy nie miały do czynienia z laptopami jej produkcji. To, że Samsung produkuje „mydło i powidło” nie oznacza, że sygnowane tą nazwą notebooki są pośledniej jakości.

Obudowa R560 ma też i mocne strony. Pokrywa ekranu ugina się tylko minimalnie przy naduszaniu wieka. To rzadki widok w laptopach. Drugi plus to tworzywo, z którego wykonano podstawę notebooka. Jest ono miłe w dotyku (szczególnie z prawej strony, gdzie w ogóle się nie nagrzewa).

Użytkownikom lubiącym pracować z laptopem w niestandardowych pozycjach może przeszkadzać ograniczenie maksymalnego kąta rozwarcia do około 130 stopni. Nie jest to jednak uciążliwość, której nie można ścierpieć. Zawiasy działają bardzo ładnie. Przy poruszaniu klapą trzymaną za jeden z rogów ekran dość wyraźnie się wykrzywia, ale nie do tego stopnia, by użytkownik  zareagował zaniepokojeniem.

Samsung R560 otrzymał w nowym wydaniu matrycę podświetlaną diodami LED. Tak powinno być w każdym notebooku, chciałoby się rzec. Choć matryca produkcji Samsunga nie zalicza się może do najlepszych wyświetlaczy tego typu, ale i tak odwzorowywany przez nią obraz jest lepszej jakości niż w przypadku średniej klasy matryc ze świetlówką (np. produkcji CPT w pierwotnie oferowanym modelu R560).

Obraz jest lepszy przede wszystkim za sprawą równomiernego podświetlenia przeważającej części ekranu (z wyjątkiem środkowego fragmentu w dolnej jego części). Średnia wartość maksymalnej luminancji to niemal 220 cd/m², a szczytowa – prawie 250 cd/m². Słabo natomiast przedstawia się kontrast – jego proporcja to tylko 176:1.

Poza bardzo dobrą jasnością obrazu (trudno zresztą korzystać z pełnej – przy zimowych warunkach oświetleniowych za dnia wystarczy praca na trzecim z ośmiu dostępnych stopniu jasności) walory wyświetlacza są wszelako dość wątpliwe.
 
Matryca Samsunga jest dość pośledniej jakości, jeśli porównać ją z innymi tego typu, z którymi mieliśmy do czynienia. Zresztą można się o tym przekonać już na początku styczności – podczas uruchamianiu się systemu na jednolitej planszy czerń wygląda na mleczną (widoczna jest poświata obejmująca swym zasięgiem większość ekranu). Obserwację tę potwierdził wykonany pomiar, który wykazał dla czerni wartość aż 1,4 cd/m² – taką spotyka się w wyświetlaczach niskiej klasy.
 
Dość dobrze (co jest charakterystyczne dla ledówek) wypada natomiast biel, która jest tylko lekko zaniebieszczona.

Samsung R560 w nowej wersji oferowany jest z procesorem Core 2 Duo P8600 (2,4 GHz). Po ostatniej przecenie w ofercie Intela jest to jednostka o wyjątkowo korzystnym stosunku ceny do wydajności, a przy tym zapewniająca bardzo dobre osiągi bezwzględne. Różnica pomiędzy nią a procesorem z sekcji T, nawet o nieco wyższym taktowaniu (2,53 GHz w przypadku T9400) jest na tyle znikoma, że nie odczuwa się różnicy nawet w poważniejszych zastosowaniach, a co dopiero mówić o codziennym użytkowaniu.

Samsung wykonał z kartą graficzną myk, który trzeba ocenić pozytywnie. Jako pierwszy przerzucił się mianowicie na nowego GeForce'a, kiedy tylko Nvidia zaczęła oferować GT 130M. Układ ten jest niewiele zmieniony w stosunku do GF 9600M GT ze starszej wersji, gdyż bazuje na tym samym jądrze i cechuje go identycznej wartości zegar rdzenia (500 MHz), rozmiar i typ pamięci (512 MB GDDR3). Różnice to podniesiony zegar 32 procesorów (z 1250 do 1500 MHz) oraz proces technologiczny 55 nm.

Porównując wyniki osiągane w 3DMarku06, karta GT 130M jest wydajniejsza o około 10% od 9600M GT z GDDR3 i o około 40% od takiej z pamięcią DDR2. Postęp jest więc wyraźny. 

Hałas

Użytkownicy Samsunga R560 w starszej wersji zachwalali jego kulturę pracy. Ciekawi byliśmy, czy koreański laptop rzeczywiście jest tak cichy. Okazało się, że faktycznie wypada on w tym względzie bardzo dobrze.

Trzeba sobie uczciwie powiedzieć, że notebook Samsunga nie jest bezgłośny (trudno żeby był wobec zastosowania stosunkowo wydajnej karty graficznej, nawet przy energooszczędnym procesorze). Pierwszy aktywny tryb pracy wiatraczka jest jednak słabo słyszalny, przynajmniej kiedy w otoczeniu panuje gwar dnia (odgłos ma natężenie 33 dB). Podczas wykonywania pracy biurowej wentylator uaktywnia się co jakiś czas, aczkolwiek nie działa stale (ciągle słychać tylko szum dysku twardego, ewentualnie nikłe zgrzytanie jego głowic – dysk raczej cichy). 

Taki tryb na wolnych obrotach (z tym że działanie jest nieprzerwane) wystarcza komputerowi do schłodzenia się, kiedy obciążone są procesor tudzież dysk. Wtedy zachowanie R560 budzi zadowolenie użytkownika.
 
Komputer robi się zdecydowanie głośniejszy, kiedy obciążona (np. grą) zostaje również karta graficzna. Natężenie hałasu wzrasta wówczas do maksymalnego, które wynosi 38,6 dB. Jest to wartość niższa niż w przypadku wielu konkurentów z relatywnie wydajnymi grafikami. Co prawda głośniczki Samsunga są słabe, ale odtwarzanie ścieżki dźwiękowej gry wystarcza zwykle, by odsunąć szum wentylacji na drugi plan. 

Ciepło

Podczas niewytężonej pracy, kiedy korzystamy z komputera na kolanach i jest on zasilany z akumulatora, chłodny pozostaje tylko prawy skraj spodu komputera. Na większości powierzchni podstawy robi się on z biegiem czasu ciepły. Najwyższą temperaturę (jest to wyczuwalne, aczkolwiek różnica nie wydaje się duża) osiąga fragment w tylnej lewej części, przy wylocie powietrza z układu chłodzenia. Po kilku godzinach pracy ciepłota ta (promieniująca na uda) może być uciążliwa dla organizmu, ale daje się wytrzymać. Jeżeli chodzi o ciepło gromadzące się na pulpicie, nie jest ono odczuwalne (negatywnie).

Podobnie sprawy mają się podczas pracy z obciążeniem, kiedy komputer stacjonuje na biurku. Wówczas w stopniu wartym wzmianki nagrzewa się tylko spód. Uwzględniona na schemacie maksymalna temperatura 41 stopnie została zmierzona przy samym brzegu, w sąsiedztwie ujścia kanału wentylacyjnego (bliżej środka podstawy było to 39,3°C).
 
Jeżeli chodzi o temperatury podzespołów, w trzygodzinnym teście pt. „Crysis” temperatura karty graficznej sięgnęła maksymalnie 72°C (podczas gdy rdzenie procesora rozgrzały się do 60 i 62°C). Można powiedzieć, że to wynik chwalebny, pozostawiający sporą rezerwę amatorom podkręcania.