Jeśli jesteś osobą, która podziela pogląd, że każdy laptop Sony wyróżnia się wyglądem, możesz poczuć się nieco zawiedziony. Pod czarną klapą z efektownym błyszczącym logo kryje się bowiem sprzęt dostosowany bardziej do wymagań biurowej praktyczności. Podkładka pod ręce jest przyjemnie chropowata, a nie wykończona na wysoki połysk. A wszystkie powierzchnie wykonano z różnego rodzaju czarnych plastików. Prosta sylwetka Vaio EB3Z1E nie jest może brzydka, ale na próżno szukać tu oryginalnej kolorystyki czy efektownych rozwiązań stylistycznych w rodzaju spotykanego w innych modelach Sony wieńczącego obudowę walca skrywającego zawiasy. Cieszy natomiast dobre dopasowanie wymiarów do matrycy o nietypowej przekątnej 15,5”. Przejawem tego jest bardzo wąska i zgrabna ramka ekranu.

Niestety, głównie ta ramka daje asumpt do krytyki jakości wykonania laptopa. Już przy niewielkim nacisku na jej powierzchnię można zaobserwować charakterystyczne odbarwienia w wyświetlanym obrazie. Drugim słabym punktem jest maskownica przestrzeni między płytkami klawiatury. Nie stanowi ona monolitu z pulpitem i wykazuje pewną elastyczność. W opisywanym egzemplarzu Vaio widoczne było nawet ewidentne wygięcie na środku, tuż za klawiaturą. Okazało się, że wystarczy docisnąć to miejsce, by zatrzask wszedł na właściwą pozycję. Niemniej jednak pozostawiło to pewien niesmak. Poza wymienionymi szczegółami stabilność konstrukcji Sony Vaio EB3Z1E trzeba ocenić zdecydowanie pozytywnie. Zarówno jednostka zasadnicza, jak i dekiel nie skrzypią, ani nieuginaną się zbytnio.

Gdzieś pomiędzy nimi schowane są zawiasy, które, nie rzucając się w oczy, solidnie wykonują swoją pracę. Możliwy do uzyskania maksymalny kąt otwarcia klapy to 130 stopni.

Wyposażenie w złącza obejmuje oprócz obligatoryjnych portów USB również m.in. eSATA, HDMI, a nawet coraz rzadziej spotykany ExpressCard. Ten prawie kompletny arsenał został jednak rozlokowany w karygodny sposób. Większość portów okupuje przody ścianek bocznych, co zwłaszcza w przypadku aż 3 USB po prawej stronie oznaczać będzie uniemożliwienie komfortowej pracy z myszą po podłączeniu kilku kabli. Wyróżnikiem laptopów spod znaku Sony pozostają umieszczone na froncie obudowy gniazda audio i dwa osobne czytniki dla kart Memory Stick i SD.

Zwłaszcza mając w pamięci krytykę, jakiej była poddawana matryca o standardowej rozdzielczości w serii Vaio EB, wyświetlacz zastosowany w modelu EB3Z1E można uznać za nie lada gratkę. Panel o przekątnej 15,5” ma rozdzielczość aż 1920x1080 pikseli. Do tego Sony, w przeciwieństwie do wielu innych producentów, nie zmienia ustawień domyślnych rozmiarów ikonek na pulpicie na większe. Mając do czynienia już z wieloma ekranami tego typu, muszę przyznać, że powoli przekonuję się do takiego rozwiązania. Czcionki czy elementy pulpitu są bardzo małe, ale jak najbardziej czytelne. Przestrzeń robocza jest ogromna. Zdaję sobie jednak sprawę, że radę dadzą sobie tylko osoby z dobrym wzrokiem. Pozostali użytkownicy skazani będą na skalowanie, które w Windows 7 działa całkiem sprawnie, ale nie zawsze jest idealnym rozwiązaniem.

Na matrycę Full HD warto się jednak zdecydować ze względu na jej jakość. Jest ona nie tylko jasna (przy maksymalnym podświetleniu średnio 227,3 cd/m²), ale i posiada wyróżniający się w laptopowym światku kontrast oraz stosunkowo głęboką czerń. Paleta wyświetlanych barw niemal pokrywa się z przestrzenią sRGB. W subiektywnym odczuciu obraz jest ostry, a kolory są soczyste. Widać, że nazwa Vaio Plus nie jest na wyrost. Znajdzie się jednak zapewne grono osób, którym nie spodoba się błyszcząca powłoka panelu.

Dobry komputer multimedialny to nie tylko wysokiej jakości matryca, ale i odpowiednio wydane podzespoły. Producent stanął na wysokości zadania, konfigurując EB3Z1E tak, by użytkownik był zadowolony z wydajności.

Bazowa częstotliwość pracy jednego z nowszych procesorów Core i5-460M to 2,53 GHz, w związku z czym część programów diagnostycznych myli go z Core i5-540M – inną jednostką Intela o tym samym zegarze. Różnica tkwi w opcji automatycznego podkręcenia Turbo Boost. Gdy i5-540M może przyspieszyć nawet do ponad 3 GHz, badany chip zatrzymuje się na 2,8 GHz. Powoduje to, że jego wydajność można raczej porównać do Core i5-520M. Osoby chcące wykorzystać i5-460M w bardziej zaawansowanych operacjach, muszą jednak pamiętać, że w przeciwieństwie do modeli o wyższej numeracji nie zaimplementowano w nim obsługi szyfrowania AES, wirtualizacji VT-d i technologii Intel TET (Trusted Execution Technology).

Takie cechy procesorów z grupy Arrandale jak 3 MB pamięci Smart Cache, obecność kontrolera pamięci i układu graficznego (w Vaio niewykorzystywanego) i proces technologiczny 32 nm pozostają oczywiście bez zmian.

Można powiedzieć, że tradycyjnie już u Sony karta graficzna ATI Mobility Radeon HD 5650 pracuje z najniższą referencyjną częstotliwością – 450 MHz. Stąd tylko 6235 pkt. w teście 3DMark06 w rozdzielczości 1280x1024. Jednak nawet podkręcenie zegarów nie pozwoliłoby temu całkiem wydajnemu skądinąd układowi ze średniej półki na uzyskanie zadowalającej płynności w grach wyświetlanych z wysoką natywną rozdzielczością. Mobilny Radeon dobrze pasuje do zestawu nastawionego bardziej ogólnie na multimedia niż na same gry.

Zamontowane pod łatwo dostępną klapką 4 GB RAM DDR3 to odpowiednio pojemne uzupełnienie konfiguracji. To samo można powiedzieć przeciętnie wydajnym dysku twardym od Samsunga legitymującym się 500 GB pojemności, prędkością obrotową 5400 obr/min i średnim transferem 65,7 MB/s.

Ciepło

Zarówno obudowa, jak i wnętrze Vaio wykazały się bardzo ograniczonymi zapędami do nagrzewania się. Tylko na małej części podstawy laptopa czuć temperatury powyżej 40°C, a jedynie jednemu z rdzeni procesora udało się dobić do 70°C. Dzięki pewnej dozie dociekliwości można jednak ustalić, że Sony nie pokazuje tu pełni swoich możliwości. Procedura badawcza, która ma za zadanie jednocześnie ekstremalnie męczyć procesor i grafikę skutkuje prawie natychmiastowym zdławieniem jednostki zasadniczej.

Gdy pozwoli się procesorowi rozwinąć skrzydła, potrafi on rozgrzać się do 85 stopni Celsjusza. Ale nawet pomimo pewnej niereprezentatywności przeprowadzonego testu, odprowadzanie nadmiaru ciepła z obudowy uznać należy za bardzo sprawne.