Vaio F11 to laptop bardzo elegancki, szykowny wręcz. Japoński koncern dba o wygląd swoich notebooków, gdyż zdaje sobie sprawę, że dopieszczone wzornictwo daje mu sporą przewagę konkurencyjną nad innymi producentami. Sony wyznacza trendy i jednocześnie nie pozwala sobie na małpowanie rozwiązań popularnych a słabo sprawdzających się w praktyce (cieszy choćby brak połyskliwych lakierów na obudowie).

Ta elegancja wzięła się między innymi z trafionego doboru kolorów. Jasnografitowe wieko pasuje zarówno do garnituru jak i do ubioru sportowego, będzie na miejscu w biurze firmy oraz na domowym biurku.  Czarna klawiatura dobrze współgra z kolei ze srebrnymi pulpitem i ramką ekranu.

Pozytywną cechą laptopa Sony jest brak błyszczących elementów w obudowie (dotyczy to również pokrywy ekranu). Tym samym nie występują na niej utrudniające pracę refleksy i nie zostawia się na niej odcisków palców. Mamy zatem dowód, że można stworzyć laptop przyjemny dla oka a nie błyszczący. Podkładka pod ręce wykonana jest z tworzywa wykończonego gruzełkami, które jest chropowate i miłe w dotyku. To lepsze rozwiązanie niż w serii Vaio EB, gdzie ten element jest gładki i błyszczący.
 
Laptopy Sony z wyższej półki słyną od dawna z wcale nie perfekcyjnego wykonania. Testowany F11 też nie był jak spod igły - przede wszystkim zaskoczył nas potężnym skrzypieniem pokrywy ekranu. Wystarczyło lekko popchnąć lub spróbować przyciągnąć do siebie wyświetlacz a rozlegał się odgłos przypominający dźwięk rozrywanej waty. Jako że pokrywę otwiera i zamyka się często, ten feler będzie stale przypominał o sobie użytkownikowi. Co więcej, podobne (tyle że cichsze) skrzypienie słychać także przy podnoszeniu laptopa (szczególnie gdy chwycimy go za przednie rogi) oraz przy opieraniu dłoni na pulpicie laptopa stojącego na twardym podłożu.

Ekran nie jest bardzo sztywny i wykrzywia się trochę przy poruszaniu nim za jeden róg. Zawiasy stawiają duży opór, więc nie można podnieść pokrywy jedną ręką (brak zamknięcia na zatrzask). Ramka ekranu nie jest idealnie dopasowana tudzież doklejona do matrycy i na środku oraz w prawej części dolnego fragmentu mamy odstęp o ułamek milimetra; na tyle duży jednak, że naduszenie ramki wywołuje cichy stuk.
 
Podobnie jak w starszym modelu Vaio FW zastrzeżenia budzi rozmieszczenie złączy. Gniazda audio i dwa porty USB blisko przodu na prawej ściance są przeszkodą dla wygodnego korzystania z myszki dla użytkownika praworęcznego. Umieszczenie ich w tym miejscu to skutek braku interfejsów na tylnej ściance spowodowanego zastosowaniem ekranu zachodzącego po podniesieniu do pionu za tylną ściankę. W serii F11 napotkamy nowość w postaci portu eSATA i generalnie nie można narzekać na dobór interfejsów.
 
Z detali mniejszej wagi warto odnotować, że F11M ma kątową wtyczkę przewodu zasilania. Co prawda siedzi ona w gnieździe bardzo niestabilnie (można nią poruszać), ale przy lekkim pociąganiu za przewód nie wyskakuje ona z niego (podczas normalnego użytkowania też nam się to nie zdarzyło).
 
Maksymalny kąt rozwarcia ekranu wynosi 135 stopni.

Matryca w w Vaio F11M1E różni się od tej stosowanej w modelach F11Z1E i F11S1E. Ma ona przekątną 16,4” i rozdzielczość 1920x1080 (Full HD), ale zastosowano w niej inny typ podświetlenia – jedną a nie dwiema lampami. Matryca firmy Sharp (LQ164M1LD4C) jest klasyfikowana przez Sony jako „wyświetlacz VAIO” a nie „zaawansowany wyświetlacz VAIO”. Obraz jest w każdym razie bardzo ładny (szczególnie po korektach w wybranych ustawieniach Nvidii lub importowaniu profilu z sieci), ale tylko w porównaniu ze standardowymi matrycami niskiej rozdzielczości. Stosowany w droższych modelach wyświetlacz Premium oferuje bowiem dużo szersze kąty widzenia, nieporównywalnie głębszą czerń i lepiej nasycone kolory.

Model VPCF11M1E/H został wyposażony w procesor Intel Core i5-520M. W przeciwieństwie do droższych modeli mamy tu więc jednostkę dwurdzeniową z serii Arrandale, wykonaną w procesie 32 nm. Nominalna częstotliwość taktowania tego procesora to 2,4 GHz, ale dzięki technologii technologii Turbo Boost w miarę potrzeb i możliwości jest ona automatycznie zwiększana do 2,66 GHz dla dwóch rdzeni i 2,93 GHz dla jednego. Procesor obsługuje wirtualizację, która to funkcja jest domyślnie wyłączona w BIOS-ie Vaio F11M. Co prawda posiada on rdzeń graficzny, ale w laptopie Sony nie przewidziano rozwiązania umożliwiającego przełączanie grafiki.
 
W zależności od testu procesor ten jest szybszy, ma porównywalne osiągi lub jest mniej wydajny od C2E X9100 oraz C2D T9900, ale generalnie wykazuje wydajność zbliżoną do możliwości tych najszybszych procesorów dwurdzeniowych poprzedniej generacji. Opierając się na testach Cinebench R10, można powiedzieć, że czterordzeniowy Core i7 jest od niego wydajniejszy o 10% (Single CPU) lub o prawie połowę (Multiple CPU).
 
Należy odnotować, że Sony nie pozwala użytkownikowi korzystać z pełnej wydajności procesora przy zasilaniu z akumulatora. Wówczas to bowiem F11M naśladuje notebooki typu CULV, mnożnik pozostaje na poziomie 9x, a częstotliwość taktowania zachowuje stałą wartość 1,2 GHz.

To obniżenie taktowania przekłada się na spadek ogólnej wydajności komputera w taki sposób, że w Cinebenchu R10 w teście Single CPU Render uzyskaliśmy wynik o 58% gorszy niż na zasilaniu sieciowym (1274 zamiast 3021), w teście Multiple CPU - o 53% gorszy (3150 zamiast 6676), a w benchmarkach Crysisa w rozdzielczości 1024x768 na wysokich ustawieniach 17,83 zamiast 19,09 kl/s (CPU Benchmark) i 19,18 zamiast 21,24 kl/s (GPU Benchmark).
 
Karta graficzna, jaką otrzymał omawiany model, to GeForce GT 330M Nvidii. Układ ten jest stosowany także w notebookach multimedialnych Samsunga i Toshiby, a cechuje się niezła wydajnością. Co prawda ustępuje osiągami ATI MR HD 5650 z notebooków Acera czy Packard Bella, ale różnice uzyskiwane w grach są symboliczne. Tym bardziej, że Sony nie obniżyło w F11 zegarów karty grafiki i mają one wartości referencyjne (tj. 575 MHz dla rdzenia i 1265 MHz dla procesorów strumieniowych; co więcej, użytkownik może korzystać z pełnej mocy karty grafiki również wtedy, kiedy notebook jest zasilany z akumulatora). Karta Nvidii nie obsługuje DirectX 11 (tylko 10.1) i to właśnie ta cecha skłania część osób poszukujących laptopa do wyboru najnowszych rozwiązań ATI.

Hałas

Vaio F11M nie jest co prawda laptopem wybitnie hałaśliwym, ale zachowanie układu chłodzenia może chwilami denerwować.
 
Przy zasilaniu z sieci bowiem wentylator pracuje praktycznie cały czas (krótkie okresy, kiedy słychać tylko szmer dysku twardego, są rzadkością). Poza tym przy znikomym obciążeniu prędkość obrotowa brzęczącego wentylatora jest nieregularna i faluje, a wraz z nią odgłos natęża się i słabnie na przemian. Może on przypominać wiatr hulający za oknem czy miauczącego kota, więc nie jest też przyjemny dla użytkownika.
 
Na zasilaniu z akumulatora wentylator jest dużo cichszy a praca z laptopem dużo przyjemniejsza, z tym że jest to okupione poważnym ograniczeniem częstotliwości taktowania procesora.  
 
Kiedy obciążymy CPU, wentylator przyspiesza raptownie i bardzo dynamicznie, a jego hałas staje się z łagodnego zdecydowanie ostrzejszy. Przy pełnym użyciu procesora natężenie hałasu wynosi 38 dB. Kiedy dochodzi do tego pełne wykorzystanie mocy karty grafiki, hałas osiąga poziom 44 dB. To dużo. Na dłuższą metę szum o takim natężeniu jest nieprzyjemny, jeżeli np. gramy na laptopie, nie korzystając ze słuchawek.

Ciepło

O ile wykorzystujemy Vaio F11 do standardowych zastosowań, temperatury obudowy nie są absolutnie żadnym problemem, ani na zasilaniu z sieci, ani tym bateryjnym. Tym samym nie ma przeciwwskazań do brania laptopa na kolana.

W kilkugodzinnym teście korzystania z internetu (kiedy karta grafiki pracuje w trybie 2D z zegarami ograniczonymi 135/135/270 MHz a użycie procesora pozostaje bliskie zeru) na laptopie podłączonym do gniazdka maksymalne temperatury podzespołów wyniosły 49°C dla karty grafiki i 52/44°C dla rdzeni procesora. Z kolei podczas testu laptopa zasilanego z baterii w stanie spoczynku rdzenie procesora miały temperaturę 43/36°C, a karta grafiki – 41-42°C.
 
Vaio F11M zniósł godzinny test z ekstremalnym obciążeniem (Prime95 plus FurMark) dość dobrze, aczkolwiek na spodzie obudowy zmierzyliśmy prawie 48°C. Dla porównania - w trzygodzinnym teście przeprowadzonym według starej procedury w tym samym miejscu odnotowaliśmy tylko 42,5°C; poza tym punktem różnice w uzyskanych wartościach wynosiły co najwyżej 3°C.
 
Oznacza to, że laptop Sony nie robi się nazbyt gorący nawet w trakcie wytężonej pracy, ale latem ciepło nagrzewającego się bardziej od sąsiednich obszaru na prawo od gładzika może być pewną niedogodnością.