Obudowa Vaio T13 wygląda świetnie. Aluminiowe powierzchnie prezentują się elegancko i tchną wysoką jakością. Są one również miłe w dotyku. Skoro to ultrabook, obudowa jest odpowiednio cienka. Klapę można podnieść jedną ręką, bez przytrzymywania jednostki zasadniczej. Podczas wykonywania tej czynności można ocenić, jak lekka jest filigranowa obudowa ekranu. Jednocześnie jednak jest ona bardzo delikatna. Niewielki nacisk powoduje wygięcie tego elementu. Przy krawędziach ramka uciska matrycę i pojawiają się zniekształcenia obrazu. Poza tym otwarta pokrywa podnosi trochę laptop z tyłu. Opiera się on wtedy na dwóch czarnych dystansach, a tył jednostki zasadniczej unosi się w powietrzu. W tej pozycji możliwe jest wygodniejsze pisanie na klawiaturze i poprawia się chłodzenie podzespołów. 

Jednostka zasadnicza jest dużo solidniejsza od obudowy ekranu. Miejsca oparcia dłoni prawie nie poddają się naciskowi. Również ramka klawiatury jest bardzo sztywna. Ugina się natomiast trochę środek klawiatury. 

Aby dostać się do podzespołów ultrabooka Sony, trzeba w pierwszej kolejności zdemontować przykręcony trzema śrubkami akumulator. Nie są to zwykłe śrubki krzyżakowe, a nietypowe. Do zwolnienia akumulatora można wykorzystać np. monetę. Godne podkreślenia jest to, że w przeciwieństwie do wielu innych ultrabooków nie jest on wbudowany na stałe. Podzespoły znajdują się obok, za pokrywą serwisową. 

Ultrabooki nie odznaczają się bogatym wyposażeniem w złącza. Sony T13 nie jest wyjątkiem pod tym względem. Jego użytkownik musi zadowolić się dwoma portami USB, z których jeden to USB 3.0. Oprócz nich na lewym boku znajduje się tylko gniazdo zasilania. Pozostałe porty umieszczono na przeciwległej ściance. Tu mamy m.in. VGA i HDMI, czyli dwa wyjścia obrazu, co jest rzadkością w ultrabookach. W przypadku podłączenia grubej wtyczki lub pamięci pod USB może się okazać, że obudowa zostanie podniesiona z lewej strony.

Choć Sony Vaio T13 to laptop ze zintegrowaną grafiką, sprawdzono na nim trzy nowe gry o dużych wymaganiach sprzętowych. Alan Wake i Skyrim okazały się zupełnie niegrywalne w najniższej rozdzielczości i na najniższych ustawieniach jakościowych. W Anno 2070 nie wyglądało to dużo lepiej. Jeżeli ktoś się uprze, może pograć na najniższych ustawieniach, ale trudno czerpać przyjemność z gry. 

Dane o osiągach laptopów z tym samym układem grafiki w innych grach są zawarte w zestawieniu u dołu strony stworzonej dla HD Graphics 3000.

O temperatury w Vaio T13 nie trzeba się martwić. Pod obciążeniem ultrabook Sony rozgrzał się do 35,1°C na wierzchu jednostki zasadniczej i do 36,7°C na spodzie. To bardzo dobre wyniki. Wobec tego zastanawiające jest to, że producent nie zdecydował się na ograniczenie prędkości obrotowej wentylatora. Bez obciążenia najwyższe temperatury wyniosły 30,3°C od strony pulpitu roboczego i 31,4°C na spodzie korpusu. Można śmiało stwierdzić, że praca z laptopem trzymanym na kolanach jest w pełni bezpieczna. 

Na początku wypada przypomnieć, że testowany egzemplarz nie pochodził z produkcji seryjnej. Dlatego cechy laptopów, które trafią do sprzedaży, mogą się nieco różnić.

Jakość wykonania ultrabooka Sony jest bez zarzutu. Pod względem solidności na wizerunku tego modelu ciąży natomiast delikatna obudowa ekranu. Konkurencyjne modele Apple i Asusa górują pod tym względem nad konstrukcją japońskiej firmy.  

Do charakterystyki klawiatury trzeba się przyzwyczaić. Gładzik byłby dobry, gdyby jego reakcje nie były czasem niewłaściwe. Złącza oceniono o tyle pozytywnie, że nie zabrakło USB 3.0, a oprócz HDMI jest też VGA. Pod względem wydajności lepsze są ultrabooki z mocniejszymi procesorami Core i5. Czasy pracy na akumulatorze są w porządku.