Kształty Vaio YB nawiązują do najlepszych pomysłów stylistycznych Sony. Zwężający się ku przodowi korpus i uformowany w walec tył netbooka z umieszczonymi w nim gniazdem zasilania i włącznikiem komputera wyglądają efektownie. Sylwetka, której lekkość podkreśla umiejętne połączenie koloru czarnego i srebrnego, przywodzi na myśl zminiaturyzowany model Vaio F. 

Powierzchnie, z którymi mogą mieć styczność ręce użytkownika (pulpit i wieko), są pokryte tym jaśniejszym kolorem i w połączeniu z matowym wykończeniem zapewniają pełną odporność na zabrudzenia odciskami palców. Podkładka pod dłonie jest trochę podniesiona względem pulpitu i bardziej chropowata. Uprzyjemnia to korzystanie z ładnie odróżniającej się od reszty części roboczej czarnej klawiatury wyspowej. 

Tworzywa, których użyto do stworzenia Vaio YB, sprawiają wrażenie dosyć solidnych. Obudowa nie skrzypi nazbyt w rękach, a pulpit i klapa nie uginają się pod naciskiem. Niestety udało mi się znaleźć kilka niedociągnięć rzutujących na ten bardzo pozytywny obraz. Bateria trzymająca się na zawiasie pozostaje luźna po zamontowaniu. Bardzo słaba jest ramka ekranu i lekkie jej ściśnięcie wywołuje wyraźne artefakty na włączonym wyświetlaczu. Zaokrąglone osłony zawiasów ładnie wpisują się w sylwetkę Sony, ale są dosyć elastyczne i niebyt równo spasowane.

Same zawiasy pracują jednak sprawnie i płaski dekiel nie buja się po otwarciu go. Maksymalny kąt otwarcia jest ograniczony do niewiele ponad 130 stopni.

Podstawowy zestaw portów obejmujący trzy USB, VGA i HDMI to standard w tanich i mobilnych urządzeniach. Gniazda są ułożone całkiem nieźle i po podpięciu dodatkowego sprzętu kable nie powinny mocno przeszkadzać w pracy z laptopem. Jednym ze znaków rozpoznawczych Vaio są dwa osobne czytniki kart. W przeciwieństwie do MSI i jego U270, Sony nie zapomniało o dorzuceniu Bluetooth.

Do mobilnego charakteru netbooka pasuje maciupki zasilacz ważący niecałe 200 g.

W Vaio YB1 zastosowano jednostkę centralną AMD E-350, która jest połączeniem CPU i GPU nazwanym przez producenta APU. W jednym układzie mieszczą się dwa rdzenie taktowane zegarem 1,6 GHz i grafika Radeon HD 6310. Sony dorzuciło do tego 2 GB pamięci operacyjnej (i wolne gniazdo RAM w zapasie). 

Testy syntetyczne dają wyniki niemal identyczne jak w wyposażonym w takie same podzespoły MSI Wind U270. Dla przykładu Cinebench R10 (wersja 32-bitowa) zaliczył 1048 punktów w teście renderowania jednowątkowego i 2004 punktów w teście wielowątkowym. W porównaniu do nawet najwydajniejszych procesorów Atom Intela mamy tu więc pewien wzrost wydajności. Osiągi są jednak na tyle niskie, że i tak mamy tu do czynienia raczej z netbookiem, a nie z subnotebookiem. 

Trzydziestodwubitowy system operacyjny rzadko używa więcej niż 1 GB pamięci, ale jego powolne czasem działanie potrafi wystawić na próbę cierpliwość użytkownika. Do pewnego stopnia winę ponosi za to dorzucenie fabrycznie przez Sony dużego zestawu aplikacji o często wątpliwej przydatności. Potrafią one skutecznie spowolnić nawet o wiele wydajniejsze laptopy tego producenta. Przeprowadzenie optymalizacji na tym polu pozwala cieszyć się płynnością działania zbliżoną do wspomnianego U270.

Wydajność grafiki jest, jak na netbook, naprawdę dobra. Nie jest to jednak sprzęt do wymagających gier. Jeśli już się one uruchomią, to najczęściej w najniższych detalach i niekoniecznie z zadowalającą płynnością. Ale za to obsługa materiału wideo wywołuje uśmiech na twarzy. Filmy Full HD śmigają płynnie niezależnie od tego, z jakiego źródła są odtwarzane.

Zamontowany seryjnie dysk Toshiby o pojemności 320 GB prezentuje przeciętną wydajność.