„Małe jest piękne” - ta maksyma znalazła zastosowanie dla pierwszego minilaptopa klasy CULV ze stajni Toshiby. Projektanci obudowy zrobili wszystko, co było w ich mocy, by wygląd Satellite T110 przykuwał wzrok klienta poszukującego nowej zabawki. Dominują tu ciemnoczerwone powierzchnie pokryte kwadratowo-romboidalnymi maleńkimi wzorkami. Wzorki te są bardzo dynamiczne i przyjazne w odbiorze. Wraz z błyszczącym lakierem, którym pokryto całość obudowy, nadają minilaptopowi nowoczesny a zarazem interesujący i modny wygląd.

Po podniesieniu klapy wrażenia estetyczne wzmacnia czarna błyszcząca ramka ekranu oraz umieszczone na obwodzie powierzchni roboczej srebrne paski.

Jak można się było spodziewać, nie ma róży bez kolców. Od strony użytkowej właściciel przypłaci wysoki połysk notoryczną potrzebą czyszczenia. Każde dotknięcie obudowy zostawia na jej powierzchni odciski palców, które choć w pewien sposób maskowane wzorem na obudowie, są jednak dobrze widoczne pod odpowiednim kątem.

Obudowa cechuje się słabym spasowaniem elementów. Nie podobały mi się odstępy między srebrnymi paskami a platformą roboczą i bardzo nie przypadło mi do gustu spasowanie baterii, a właściwie jego brak. Akumulator, za podtrzymywanie którego odpowiedzialne są dwa zatrzaski, najnormalniej w świecie chybocze się w gnieździe, klekocząc podczas przenoszenia!

Pokrywa matrycy cechuje się szczupłą sylwetką podkreślaną przez zwężające się krawędzie. Wykonana jest z dość solidnego plastiku i niezależnie od chwytu przy otwieraniu bądź zamykaniu ekranu wykazuje się należytą sztywnością. Z zewnętrznej strony klapa upiększona jest wspominanym powyżej czerwonym wzorkiem, a na jej środku umieszczono srebrno-szary znak producenta.

Z wewnętrznej strony w czarnej błyszczącej ramce rozmieszczono klasyczne odboje oraz standardową kamerkę internetową. Dół ramki zdobi ponownie szaro-srebrne logo Toshiby.

Zawiasy łączące klapę z platformą roboczą są niezwykle cienkie i bardzo rachityczne. Ponadto ich maskownica wydaje się być słabo spasowana (pomiędzy nią a platformą roboczą jest zauważalna szpara i tulejka zawiasu). Nie wpływa to jednak na funkcjonalność samych zawiasów, które chodzą niemal bezszmerowo i przy stosunkowo niewielkim oporze mają szansę służyć wystarczająco długo.

Wierzchnia część platformy roboczej jest wykonana z delikatniejszego plastiku, który w niektórych miejscach ulega ugięciom przy silniejszym nacisku. Biorąc jednak pod uwagę przeznaczenie i wagę laptopa, jego wytrzymałości nie mam za wiele do zarzucenia. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że plastik od strony spodniej jest dosyć solidny i raczej twardy.

Jak już wspominałem, pulpit roboczy jest w większości pokryty dodającym Toshibie dynamizmu i prestiżu wzorem uzupełnianym w tej funkcji przez srebrną listwę biegnącą dookoła platformy roboczej. Obwódka ta rozszerza się przed gładzikiem, by zapewnić miejsce dla wszystkich kontrolek i elegancko skomponować się z przyciskami płytki dotykowej.

Rozmieszczenie i czytelność kontrolek podkreślonych białą farbą zasługuje na uznanie.

Pulpit sterujący wyposażono w najbardziej niezbędne urządzenia. Od strony ekranu mamy przycisk zasilania podświetlony kontrastującą z obudową zieloną kontrolką, czarną klawiaturę oraz zlewający się z obudową gładzik. Na próżno szukać tu paneli multimedialnych czy maskownic głośników, ale muszę przyznać, że takie spartańskie nieco wyposażenie nadaje Toshibie T110 swoistego uroku.

Rozmieszczenie złączy nie jest optymalne. Na prawej ściance, przy przedniej krawędzi, umieszczono dwa złącza audio i dwa USB. Dalej mamy ponad 8-centymetrowy pas niewykorzystanej wolnej przestrzeni! Dopiero przy ekranie znajdziemy następne gniazda: LAN i zasilania. Tylną przestrzeń niemal w całości zaanektował dla siebie potężny akumulator. Lewa ścianka została zabudowana przez: gniazdo USB, HDMI, czytnik kart, wylot powietrza z układu chłodzenia, złącze VGA oraz blokadę Kensingtona.

Przeznaczeniem netbooków, minilaptopów i większych laptopów z klasy CULV są długie przebiegi na baterii, umożliwiające pracę z dokumentami, prezentacjami i Internetem. Podzespoły, w które została wyposażona Toshiba T110, w zasadzie spełniają zadania, do których ten laptop jest przeznaczony.

Jednordzeniowy procesor Intel Pentium SU2700 jest wykonany w technologii 45 nm, a jego maksymalne TDP wynosi 10 W. Rdzeń taktowany jest z częstotliwością 1300 MHz i wspomagany przez 2 MB pamięci podręcznej drugiego poziomu. Magistrala FSB wynosi dla tego modelu 800 MHz.
Mimo niezłych danych na papierze rzeczywista wydajność tego procesora bardziej przypominała mi P3 Coppermine z zamierzchłych czasów, aniżeli współczesne Penryny. Na otwarcie przeciętnej aplikacji czy dokumentu byłem zmuszony czekać od 3 do 7 sekund!

Zaskoczony słabą wydajnością przeprowadziłem testy wPrime, które wykazały ciekawe wyniki: 134,7 s dla próbki 32M i 4268,5 s dla próbki 1024M. Czasy te są odpowiednio o 14 i 402 s (!) dłuższe niż te znajdujące się w tabeli porównawczej Notebookcheck. Myślę, że odpowiedzialny za ten stan rzeczy jest preinstalowany na notebooku Toshiby system Windows 7 (wersja 64-bitowa). Wbrew temu, co sugerują spece od marketingu, należy pamiętać, że Windows 7 bliżej jest do Visty niż do XP.

Zastosowany w omawianym notebooku procesor graficzny to zintegrowany układ Intela. Głównymi cechami GMA X4500M są niskie zapotrzebowanie na energię i bardzo niska wydajność. Mimo słabych parametrów zintegrowanego układu graficznego odtwarzana z zewnętrznego dysku twardego próbka filmu HD (720p) „Dust to glory” była wyświetlana płynnie. Sukces odtwarzania próbki 720p zainspirował mnie do sprawdzenia materiału HD (1080p) „Journey Into Amazing Caves”. Test odtwarzania filmu w jakości 1080p wypadł równie pomyślnie.

Dostarczony na testy egzemplarz demonstracyjny (o oznaczeniu TL1) został wyposażony w dysk twardy Hitachi o pojemności 500 GB. Poza dużą przestrzenią dyskową zaskakuje on dobrą wydajnością. Przeciętny transfer na poziomie 63,2 MB/s to naprawdę dobry wynik jak na talerze kręcące się z prędkością 5400 obrotów na minutę.

Ciepło

Niewielka T110 jest bardzo ciepłym laptopem. Mimo niskiej temperatury otoczenia (wynoszącej 19°C) wartości rejestrowane na powierzchni obudowy sięgnęły 41,3°C na spodniej stronie i 35,3°C na stronie wierzchniej.

Na nasilone oddziaływanie termiczne narażona jest szczególnie lewa strona notebooka, gdzie znajduje się wylot układu chłodzenia. Co ciekawe jednak, najwyższa temperatura (41,3°C) została zanotowana nie przy ujściu powietrza z wentylatora, ale w przedniej, zwężonej części obudowy. Prawdopodobnie to właśnie tam znajduje się centralna jednostka obliczeniowa.

Kolejne wysokie temperatury można zlokalizować w środkowej części obudowy. Są one szczególnie odczuwalne od strony spodniej. W tym miejscu rozlokowane zostały dwa gniazda na pamięć RAM, przy czym nie zapewniono im żadnego chłodzenia (nawet ich pokrywa jest jednolita, pozbawiona jakichkolwiek otworów wentylacyjnych).

Wyższe temperatury po prawej stronie są odczuwalne jedynie w jej środkowej części, a odpowiedzialny za nie jest dysk twardy (podobnie do pamięci także zamknięty solidną pokrywą serwisową).

Wraz z oryginalnym notebookiem na testy trafił nieoryginalny zasilacz, toteż pomiary jego temperatur są raczej ciekawostką. Trudno orzec, jak mają się one do temperatury zasilacza w modelu dostępnym w sprzedaży.