Recenzja praktyczna klawiatury mechanicznej Epomaker TH40: Malutka klawiatura kryje w sobie dużą energię

W przeciwieństwie do Wooting 80HE, który niedawno recenzowaliśmyklawiatura Epomaker TH40 jest dostarczana w dość konwencjonalnym kartonowym pudełku, które ma nadrukowany schludny wzór, ale poza tym jest mało inspirujące. Przy cenie poniżej 100 USD nie jest to jednak nieoczekiwane w przypadku klawiatury mechanicznej. Klawiaturę w pudełku chroni tania pianka polistyrenowa i cienka plastikowa torba - ponownie wystarczające, ale nie ma o czym pisać.

Obok klawiatury znajduje się drukowana instrukcja szybkiego startu i kolejne małe kartonowe pudełko zawierające ściągacz do klawiszy i przełączników, kompaktowy odbiornik 2,4 GHz oraz biały kabel USB typu C w oplocie o długości 1,8 m. Epomaker dołączył również cztery dodatkowe przełączniki Flamingo, na wypadek gdyby pojawiły się problemy z którymkolwiek z przełączników fabrycznie zainstalowanych w klawiaturze. W przeciwieństwie do innych klawiatur Epomaker, nie ma dołączonego klucza imbusowego, co wskazuje na zamierzony przypadek użycia TH40 i metodę montażu, która pojawi się ponownie później.

Dołączony do zestawu ściągacz do klawiszy i przełączników działa dobrze, zwłaszcza po stronie klawiszy drucianych, jednak ściągacz do przełączników wydaje się nieco słaby, a zęby były nieco podatne na zginanie, jeśli były używane zbyt energicznie lub na klawiaturach z przełącznikami, które są nieco mocniej trzymane przez płytkę przełącznika. Na szczęście plastikowa płytka TH40 nie utrzymuje przełączników w miejscu szczególnie mocno, więc nie stanowi to problemu.

Jeśli chodzi o estetykę, TH40 jest dostępna w jasnoszaro-lawendowo-fioletowej wersji kolorystycznej, którą nam wysłano, zwanej po prostu Purple w sklepie Epomaker, oraz Black Gold, która ma czarną obudowę i musztardowo-żółte nakładki na klawisze. Zarówno Purple, jak i Black Gold mogą być nieco podzielone, choć dla różnych osób i z różnych powodów. TH40 w kolorze fioletowym aż prosi się o to, by znaleźć dom w przytulnej konfiguracji, ale czarno-żółta kolorystyka będzie bardziej pasować do bardziej typowej konfiguracji dla graczy lub gabinetu o bardziej poważnej estetyce.

Nasadki klawiszy w TH40 to sublimowany PBT w profilu Cherry - choć zmiana wysokości klawiszy jest prawie niezauważalna dzięki niewielkiej obudowie - i chociaż kolor nie jest zbyt odległy, nasadki nie są idealnie dopasowane do obudowy, przynajmniej w przypadku fioletowego koloru.

Ciemniejsze fioletowe klawisze akcentujące nie są zbyt krzykliwe, ale nadal nadają TH40 estetycznego charakteru, którego inaczej by nie miała. Legenda na lawendowych nasadkach klawiszy w naszej próbce testowej to duży, półgruby, czarny skrypt, a ciemnofioletowe nasadki klawiszy mają biały napis z węższym skryptem.

Podczas gdy czarny napis jest wyraźny, na fioletowych klawiszach widoczne są słabe frędzle, choć jest to zauważalne tylko przy bardzo dokładnej inspekcji i nie wpływa znacząco na czytelność lub jakość klawiszy. Nasadki klawiszy mają bardzo delikatną matową teksturę na górze, która ponownie różni się nieco od tekstury obudowy klawiatury. Ogólnie rzecz biorąc, klawisze i obudowa klawiatury dobrze się uzupełniają pod względem estetycznym, nawet jeśli wybór kolorów w naszym egzemplarzu jest nieco niekonwencjonalny.

Jedną z funkcji, która może być rozczarowująca dla niektórych, jest to, że TH40 posiada podświetlenie RGB dla każdego klawisza, ale dołączone nasadki na klawisze nie są przezroczyste, co oznacza, że RGB oferuje bardzo niewielkie korzyści, poza oczywistą personalizacją estetyczną. Można temu zaradzić, wzbogacając RGB o zestaw prześwitujących nakładek na klawisze, takich jak ten półprzezroczysty zestaw Jade za 36 ,99 USD lub ten zestaw dymnych, półprzezroczystych nakładek na klawisze Akko za 36,99 USD.

Legendy z nadrukiem bocznym są najlepiej dopasowane ze względu na konfigurację RGB skierowaną na południe, chociaż zestawy klawiszy zawierające konfigurację podzielonej spacji 2,25u i 2,5u nie są łatwe do znalezienia, więc być może trzeba będzie pójść na kompromis i wymienić tylko klawisze alfa. Jeśli kupią Państwo TH40 z zamiarem wymiany standardowych klawiszy, zestaw klawiszy Alice powinien zawierać wszystkie niezbędne nasadki pasujące do płyty.

Chociaż tworzywo ABS może nie brzmieć jak materiał najwyższej jakości klawiatur mechanicznych, zapewnia ono ogólnie pozytywne wrażenia podczas pisania. Płyta PC, elastyczna płytka PCB, mocowanie uszczelki i obudowa ABS łagodzą uczucie pisania, chociaż efekt mocowania uszczelki jest prawie niezauważalny, prawdopodobnie pomagając bardziej odizolować PCB i płytkę od obudowy, aby wytłumić dźwięk. W zależności od wybranych przełączników, profil dźwiękowy może być nieco wyciszony i znajdować się na dolnym końcu spektrum - gdzieś pomiędzy poppy i thocky.

Pisanie na klawiaturze TH40 jest również nieco utrudnione przez domyślny układ. Oczywiście, jako klawiatura 40%, TH40 nie ma wiersza F, wiersza numerycznego, a nawet wielu istotnych znaków interpunkcyjnych. Podczas gdy udogodnienia wprowadzone przez przeniesienie klawisza [/?] na lewą stronę sekcji alfa mają sens, aby zachować standardowy układ QWERTY, a podzielone spacje i centralny klawisz Fn sprawiają, że warstwowanie jest znacznie bardziej dostępne i intuicyjne, domyślne warstwy wydają się bardziej zainteresowane konfiguracjami RGB niż czymkolwiek innym. Domyślnie nie ma możliwości dodania apostrofu lub cudzysłowu, a wiersz F również nie jest powiązany z warstwą.

Numery są łatwo dostępne za pomocą klawiszy od Q do P podczas przytrzymywania klawisza Fn między spacjami, a klaster strzałek jest powiązany z Fn + [>.]/[App]/[L Alt]/[L Ctrl] (w górę, w dół, w lewo i w prawo), ale druga warstwa nie jest skonfigurowana pod kątem innych funkcji, takich jak klaster nawigacji czy nawet usuwanie. Po skonfigurowaniu naszych warstw, układ podzielonej spacji TH40 szybko stał się wygodny w użyciu, a nawet sprawił, że używanie zwykłej pojedynczej spacji stało się nieco trudniejsze.

Notebookcheck opublikuje wkrótce artykuł o tym, jak skonfigurowaliśmy Epomaker TH40i choć będzie to również zależeć od preferencji, stwierdziliśmy, że nasza konfiguracja sprawia, że układ 40% jest znacznie bardziej dostępny i mniej onieśmielający dla początkujących.

Epomaker TH40 jest wyposażony w baterię o pojemności 3000 mAh i choć może to nie wydawać się dużo, pochodząc ze świata laptopów i smartfonów, udowodnił, że jest to dużo podczas naszego okresu testowego. W naszym trzytygodniowym okresie testowania TH40, został on naładowany do 100% tylko raz, i to tylko po to, aby przetestować rozładowanie baterii.

Chociaż dokładne testy żywotności baterii z całkowitym rozładowaniem od 100% do 0% wykraczają poza zakres tej recenzji, byliśmy w stanie przetestować rozładowanie baterii pod względem procentowego rozładowania na godzinę, co możemy ekstrapolować na szacunkową żywotność baterii.

Przetestowaliśmy TH40 w wielu konfiguracjach, uzyskując następujące szacunki:

• Połączenie Bluetooth z RGB na poziomie około 50%: 2.5% rozładowania baterii na godzinę lub około 40 godzin żywotności baterii.
• 2.połączenie 4 GHz z RGB na 100%: około 5% rozładowania baterii na godzinę lub około 20 godzin ciągłego użytkowania.
• 2.4 GHz z wyłączonym RGB: około 1,5% rozładowania baterii na godzinę lub około 67 godzin użytkowania.

Chociaż Epomaker twierdzi, że TH40 jest kompatybilny z VIA, dzięki oprogramowaniu układowemu QMK, niestety nie jest to bezbłędne doświadczenie. Aby korzystać z VIA, należy włączyć definicje V2 w VIA, które są technicznie trybem kompatybilności, i przesłać plik układu JSON dostępny na stronie internetowej Epomaker. Następnie VIA powinna być w stanie rozpoznać TH40, a Pan powinien być w stanie przemapować klawisze i skonfigurować warstwy.

Mówiąc o dostosowywaniu, największym problemem związanym z Epomaker TH40 jest to, że bardzo trudno jest go używać jako codziennego kierowcy zaraz po wyjęciu z pudełka, dzięki standardowym wiązaniom klawiszy i konfiguracji warstw, jak podkreślono w sekcji pisania powyżej. Wystarczyło jednak jedno popołudnie dostosowywania TH40 za pomocą VIA, aby odzyskać pełną funkcjonalność pełnowymiarowej klawiatury. Nauka pisania ze zmienionym układem wymagała jednak przyzwyczajenia, ale po około dwóch dniach łatwo było zapamiętać, gdzie znajdują się różne klawisze na innych warstwach, ale pod koniec pierwszego tygodnia dość łatwo było dorównać, a nawet przewyższyć szybkość pisania na poprzednich klawiaturach.

Ma to więcej wspólnego z układem 40% niż z samą klawiaturą TH40, ale subiektywnie TH40 jest bardziej wydajna niż pisanie na pełnowymiarowej klawiaturze lub klawiaturze TKL, zwłaszcza jeśli masz skłonność do "gubienia się" na większych klawiaturach lub niewłaściwego umieszczania rąk w rzędzie głównym. W przypadku TH40 nie ma wystarczająco dużo miejsca, aby zgubić ręce, a kompaktowy charakter klawiatury sprawia, że bardzo łatwo jest ją indeksować za pomocą krawędzi klawiatury lub ramki.

Podczas gdy dostosowanie oprogramowania jest możliwe, a nawet konieczne dla Epomaker TH40, jasne jest, że Epomaker zamierza używać TH40 w domyślnej konfiguracji sprzętowej, co w rzeczywistości nie jest straszną perspektywą w tym przypadku. W przeciwieństwie do wielu innych klawiatur mechanicznych Epomaker, a także innych klawiatur innych producentów, na klawiaturze Epomaker TH40 nie widać ani jednej śrubki.

Wszystko jest tutaj trzymane razem za pomocą klipsów, a obudowa jest na tyle sztywna, że do otwarcia klawiatury potrzebne będzie narzędzie spudger lub karta kredytowa. Nawet wtedy, podczas naszego drugiego demontażu TH40, jeden z klipsów ugryzł kurz. Na szczęście obudowa nadal zamyka się dość mocno, nawet z jednym klipsem mniej.

Chociaż klipsy są irytujące i większość fanatyków klawiatur wolałaby ich całkowicie uniknąć, stosunkowo niska cena TH40 uzasadnia ich użycie tutaj, ponieważ śruby wydłużyłyby czas montażu, zwiększając koszty produkcji. Klipsy pomagają również utrzymać niską wagę, co również wydaje się być jednym z celów Epomaker, prawdopodobnie w imię przenośności.

Wewnątrz obudowy TH40 można zobaczyć piankę PCB, piankę płyty, piankowy system mocowania uszczelek i niewiele więcej. Kolejny problem pojawia się przy próbie modyfikacji TH40. Niemal każda próba usunięcia pianki z tylnej części płytki PCB kończy się jej rozerwaniem, a ostateczne usunięcie pianki wymaga niebywałej cierpliwości i zręczności.

Jeśli jednak uda się Państwu usunąć piankę PCB, zauważą Państwo, że w rzeczywistości nie zmienia ona profilu dźwięku, tylko nieznacznie zwiększając głośność najniższych uderzeń klawiszy. Nie posunęliśmy się tak daleko, aby to przetestować, przynajmniej jeszcze nie teraz, ale prawdopodobnie można jeszcze bardziej wyciszyć i tak już dość cichy profil dźwiękowy TH40, dodając więcej materiałów tłumiących dźwięk do pustej przestrzeni w dolnej części obudowy.