Sony Vaio TX2 jest po prostu piękny. Objawia się w nim cały geniusz projektantów, których zatrudnił japoński koncern. Gdzie nie spojrzeć, tam znajdziemy budzące zachwyt szczegóły, odbierające mowę widoki, frapujące urodą elementy.

Ten 11-calowy subnotebook to propozycja dla koneserów i estetów. Komputer cieszy oko, nawet gdy go nie używamy. Pozostawiony w eksponowanym miejscu ten cud techniki może być główną atrakcją wnętrza naszego domu. Tu właśnie czai się pewne niebezpieczeństwo, które dało nam do myślenia. Czy nie będzie bowiem tak, że laptop Sony okaże się tak piękny, że szkoda go będzie w ogóle używać? Przecież takie cacko strach wynieść (w naszym bandyckim kraju) poza cztery ściany (a do tego przecież jest on stworzony). Ludzie zamożni, a tacy zaliczają się do grona potencjalnych odbiorców Vaio TX2, są jednak z reguły praktyczni, nie martwią się na zapas i nie przejmują takimi błahostkami – dla nich uroda urządzenia to bonus, za który chętnie płacą.

Oczywista od pierwszego wejrzenia optyczna atrakcyjność tego laptopa to jedno. Drugie, co rzuca się po pewnym czasie (choćby chwili) obcowania z nim, to jego dopracowanie. Vaio TX2 jest bowiem najlepszym dowodem na to, że warto inwestować miliony w R&D. Te nakłady bowiem procentują, kiedy użytkownik zwalany jest z nóg pomyślunkiem włożonym
najwidoczniej w nabyty przez siebie produkt i staje się dozgonnym orędownikiem i wielbicielem marki. Wydaje się, że konstruktorzy Sony pomyśleli o wszystkim i nie ma obszaru, w którym można by im wytknąć jakiekolwiek niedociągnięcie. Zaznajamiając się z komputerem, poznajemy stopniowo kolejne rozwiązania świadczące o inżynieryjnej maestrii (jak choćby „inteligencja”, którą grzeszy maszyna – wydaje się, że oprogramowanie stale czuwa nad poczynaniami użytkownika, doradza mu najwłaściwsze kroki, a nawet wkracza z własną inicjatywą, kiedy uzna to za stosowne; konkurencja czyni na tym polu pewne starania, ale to raczkowanie w porównaniu z tym, na co stać Sony: tu po prostu wszystko zapięte jest na ostatni guzik, a wsparcie dla użytkownika – zaiste genialne!).

Jednogłośnie przyznajemy Vaio TX2 tytuł magister elegantiarum. Laptop ten wykonany jest w całości (nie wyłączając klawiatury) z włókna węglowego. Pulpit może przybrać maść srebrną bądź mlecznobiałą. Jeżeli chodzi o klapę, występuje ona w kolorze czarnym (najbardziej stosownym), srebrnym lub ciemnoniebieskim (na Dalekim Wschodzie spotykany jest również ceglastoczerwony). Włókno węglowe, materiał ery kosmicznej, zapewnia niesłychaną lekkość (1,24 kg) i wytrzymałość konstrukcji. Nie można jednak oczekiwać, że dzięki jego zastosowaniu komputer jest niezniszczalny. Srebrny lakier idzie bowiem zarysować (kiedy np. nie zmieścimy się w drzwiach – niewielkie gabaryty potrafią uśpić czujność).

Dzięki zastosowaniu matrycy podświetlanej diodami LED (więcej o niej w dalszej części), ekran z pokrywą jest niewiarygodnie cienki – liczy sobie 4,5 mm grubości. W porównaniu z konkurencją wypada on jak kran w luksusowej mikrołazience (oczywiście japońskiej) na tle ulicznego hydrantu.

Czy konstrukcja Vaio TX2 ma jakieś wady? Ano, tak. Szukaliśmy ich usilnie, do skutku. Stwierdziliśmy mianowicie, że ramka ekranu w dolnej części, przy logo Vaio sterczy fatalnie, a kiedy ją naciskamy, ugina się do środka. Jest to feler dość zaskakujący, będący zapewne wynikiem okresu dziecięcego technologii podświetlania LED (być może to tylko defekt naszego egzemplarza). Zwróciliśmy również uwagę, że kabel biegnący od wtyczki do kostki zasilacza jest nieco przykrótki. Jednak, jak uczy psychologia społeczna, bardziej podobają nam się ludzie nie pozbawieni wad – podobnie jest zapewne z maszynami.

Użytkownicy laptopów Sony narzekają na zawiasy, które po pewnym (do pół roku) czasie stają się sztywne z braku smaru i lubią się łamać (to jednak problem, który można zweryfikować po dłuższym czasie użytkowania - nie sposób go wykryć, kiedy przez tydzień zaledwie testujemy sprzęt fabrycznie nowy). W naszym egzemplarzu zawiasy spisywały się znakomicie. Szkoda tylko, że klapy nie da się położyć zupełnie na płask.

Jak na niewielkie gabaryty (272,4x195,1x28,5 mm) tego filigranowego subnotebooka, zmieściło się w nim i tak sporo złącz. Na pierwszy rzut oka w ogóle ich nie widać. Dopiero, kiedy dokładnie się przyjrzymy, stwierdzimy, że większa ich część mieści się na lewym boku. Za plastikową, wychylaną klapką ukryte są port USB i gniazdo modemu (może to być dosyć kłopotliwe, jeżeli korzystamy z nich często). Po tej stronie urządzenia znajdziemy jeszcze jeden port USB (w sumie tylko dwa – trzeba się z tym pogodzić) oraz gniazdo Type II PC Card. Na prawym boku, obok napędu DVD, zmieściło się jeszcze złącze D-Sub. Podobnie mają się sprawy na tyle, gdzie obok akumulatora udało się wcisnąć gniazda stacji dokującej i Ethernet. Gniazda audio znalazły swoje miejsce na przedzie (po prawej stronie). Od frontu, przy lewej krawędzi, ładujemy też karty pamięci do czytnika.

Hałas

Vaio TX2 zachowuje się z reguły bardzo cicho. Szczególnie tyczy się to pracy na akumulatorze. Przy bezczynności, prostych pracach biurowych czy oglądaniu filmów na DVD wentylator włącza się z rzadka, nie jest uciążliwy i bardzo szybko się uspokaja. Trochę gorzej jest, jeżeli poddamy laptop ciągłemu stresowi przy zasilaniu z sieci. Wtedy bowiem wentylator pracuje ciągle, a jego szum jest dosyć głośny. Takie jednak warunki pracy są dla tej maszyny czymś niezwykłym – Vaio TX2 nie jest przecież komputerem do gier tylko poręcznym subnootebokiem.

Ciepło

Ze względu na zastosowanie oszczędnych, a jednocześnie wydzielających niewiele ciepła komponentów, Vaio TX2 prawie w ogóle się nie nagrzewa. Najwyższe temperatury zmierzyliśmy w sąsiedztwie wentylatora. Na wierzchu było to 37,3 stopnia C, na spodzie natomiast – 39,5 stopnia C.

To jedna z najmocniejszych stron laptopa Sony. Dzięki zastosowaniu możliwie energooszczędnych podzespołów (podświetlanie LED, procesor ULV) zużywa on tyle prądu, co nowoczesna świetlówka w lampce nocnej. Przy pracy na akumulatorze jeszcze mniej, a to dzięki obniżeniu taktowania procesora. Nawet niezbyt pojemny akumulator wystarczyłby więc do zapewnienia całkiem długiej pracy. Jako że dołączona przez Sony bateria ma pojemność 7800 mAh, można się było spodziewać nader przyzwoitych wyników. Takież były one w rzeczywistości, kiedy to testowany przez nas aparat pracował z górą osiem i pół godziny (!). Ustępuje on na tym polu jedynie swojemu następcy, to jest Sony Vaio TX3 XP/B, który wytrzymał prawie jedenaście godzin (w teście serwisu Notebook.cz - informowaliśmy o tym rekordzie w dziale Nowinki).

BatteryEater Classic Test (obciążenie): 4h 2min
BatteryEater Reader's Test (maks. czas pracy): 8h 37 min
odtwarzanie DVD (maks. jasność): 4h 13min

Pobór prądu

Laptop Sony zużywa go tyle, co energooszczędna żarówka.

bez obciążenia (przy bezczynności, min. jasność, bez WLAN): 9,3 W
+ maks. jasność: 12,4 W
+ WLAN: 16,1 W
z pełnym obciążeniem (WLAN, maks. jasność): maks. 23,7 W
przy odtwarzaniu DVD (maks. jasność): 21,7 W