Toshibę Qosmio G40 trudno właściwie nazwać komputerem przenośnym. Maszyna ta, mimo postępu techniki i miniaturyzacji, jest wprost olbrzymia. Zajmowane przez nią pole powierzchni to ze ćwierć solidnego biurka (szerokość platformy roboczej wynosi 43 cm). Widok tego grzmota nawet w stanie zamkniętym budzi nieodmienne skojarzenia z fortepianem, tyle że tutaj w wersji elektronicznej. Czarna podstawa, śmietankowa strona wierzchnia platformy roboczej oraz czarna klapa ze srebrnym napisem Qosmio przywodzą też na myśl (kiedy mamy komputer na wysokości oczu) gigantyczną wuzetkę.

Po uniesieniu pokrywy ekranu osąd radykalnie się zmienia. Stwierdzamy bowiem, że mamy do czynienia z wytworem wysoce zaawansowanej technologii, o czym świadczą dziwne pokrętła, przełączniki i przesłony głośników przypominające wloty silników. Z początku możemy mieć wątpliwości, do czego służą poszczególne elementy oprzyrządowania.

Kiedy zaś uruchomimy komputer wyłącznikiem (skądinąd niepozornym), prysną wszelkie znaki zapytania. Oto bowiem naszym oczom ukaże się ni mniej ni więcej tylko statek kosmiczny Enterprise (a właściwie sterownia z mostka kapitańskiego tegoż). Pulpit maszyny oświetlają mianowicie błękitne diody LED, które wprowadzają trochę nieziemski nastrój. Iluminację można jednak wyłączyć w ten sposób, że gasną wszystkie lampki naraz.

Na śmietankowym pulpicie widnieją (hen, w głębi) nieco bielsza od niego (a jednak szarawa) klawiatura, ją z dwóch stron efektowne pokrętło potencjometru (po lewej) i konsola ze zgrupowanych przycisków multimedialnych (z prawej), w rogach głębi głośniki, a także zlewający się z tłem touchpad.  

Pulpit jest solidny, jeśli się jednak na nim zaprzemy, trochę skrzypi (z racji dużej powierzchni). Drugi dźwięk, który odzywa się po złożeniu rąk na pulpicie, pochodzi od spustu zwalniającego zaczep pokrywy ekranu. Otóż prawa ręka zawadza o niego (kiedy gotuje się do jakiejś czynności, czy pracuje z gładzikiem), a wtedy dobiega z niego donośny klik. Jest to dość irytujące.

Sam mechanizm blokujący z jednym tylko ryglem jest jednak ciekawy i dobrze sprawdza się w praktyce. Klapę można co prawda podważać przy rogach, ale trzeba się mocno przyłożyć, by powstała niewielka nawet szczelina.

Zawiasy działają bardzo dobrze, a dygotanie wielkiego ekranu po zmianie kąta nachylenia jest minimalne.

Hałas

Po uruchomieniu komputera nie sprawuje się on najciszej, gdyż dysk szura jeszcze długo po załadowaniu systemu. Na szczęście głośniej już się nie robi.

Przy obciążeniu procesora wentylator rusza, nim minie minuta, a potem cichnie na moment, włącza się, cichnie, włącza itd.; wreszcie włącza się na minutę, minuta przerwy, włącza się na dwie minuty, robi pięć sekund przerwy, dwie minuty i zwolnienie obrotów (natężenie dźwięku wynosi 39 dB), po 10-15 s powrót do normalnego tempa (39,5 dB). Kiedy zaś obciążenie ustaje, po chwili zaprzestaje pracy i wiatraczek.

Przy dodatkowym obciążeniu grafiki wentylacja z początku zachowuje się jak wyżej, jednak po jednej-dwóch przerwach zaczyna pracować non stop. Kiedy obciążenie ustaje, na względną ciszę trzeba poczekać około minuty.

Ciepło

Pod tym względem Qosmio G40 okazała się bardzo wdzięcznym dla użytkownika laptopem, Kolos ten bowiem prawie w ogóle się nie nagrzewa. Szczególnie niskie temperatury obserwowaliśmy na pulpicie w miejscu oparcia dłoni. Złożywszy je na platformie roboczej będziemy odczuwać przyjemny chłodek. 

Monstrualna Toshiba otrzymała również niemały, 9-komorowy akumulator (znany z Qosmio G30). Potrafi on pomieścić 7050 mAh, które wystarczają na od godziny do trzech godzin pracy. 

Posadzeni przed Toshibą Qosmio G40 poczuliśmy się trochę jak słoń z komiksu Baranowskiego dumający przy fortepianie, jak tu zafortepianić samego siebie. Nie sugerujemy jednak przez to, że Qosmio jest tak brzydka, że właściciel po zakupie myśli tylko, jak by tu ją zasłonić. Co to to nie! Akurat wygląd jest niewątpliwym atutem tego urządzenia. Kosmiczny wystrój pulpitu robi wrażenie na każdym bez wyjątku. Chodzi natomiast o to, że Qosmio przez swój ogrom budzi skojarzenia ze słoniem (tworzywo koloru kości słoniowej) lub fortepianem (w końcu i ona ma klawiaturę).

Poza urokiem osobistym Qosmio G40 zachwyca przede wszystkim kapitalną matrycą. Z pełni walorów wyświetlacza WUXGA mogą się cieszyć jedynie wybrańcy o silnym wzroku, ale nie da się ukryć, że obcowanie z tym ekranem to spore przeżycie. Oglądanie filmów wyda się bajką w porównaniu z tym, co oferują w tym względzie inne laptopy. Ta jasność obrazu, te kolory, kąty widzenia - no, po prostu cud, malina.

Mankamenty? Nabywca, który wykosztuje się na nową Qosmio, może poczuć się dość niekomfortowo, kiedy stwierdzi jak zachowuje się touchpad albo trykany spust mechanizmu zamka. No i oczywiście gabaryty... Sądzimy jednak, że kupujący Qosmio będzie traktował ten laptop jako specyficzny komputer stacjonarny.