Packard Bell to marka w Polsce praktycznie nieznana. Jako że ostatnimi czasy słyszeliśmy o niej pochlebne opinie, postanowiliśmy przyjrzeć się bliżej jej reprezentantowi. Z góry uprzedzamy, że pierwsza styczność wypadła nader pomyślnie.

EasyNote MX65-100 dysponuje blokiem klawiatury numerycznej, co jest rzadkością wśród laptopów, szczególnie tej wielkości. Jego obecność ucieszy przede wszystkim księgowych, doradców podatkowych itp. Zwykli zjadacze chleba będą zadowoleni faktem ofiarowania im dodatkowego Entera i klawisza Del normalnej wielkości (ten zasadniczy bowiem jest miniaturowy). Rząd klawiszy funkcyjnych przypomina szereg ciągnących do gniazda mrówek. Przekłada się to na utrudnianie korzystania z takich dobrodziejstw jak możliwość regulowania jasności przy pomocy klawiatury. Poważniejszą niedogodnością jest maleńki lewy Shift. Prawy natomiast jest wręcz zbyt duży. Klawisze kursora są równie miniaturowe jak funkcyjne, toteż korzystanie z trzech dolnych może być utrudnione zawadzaniem palców o krawędź pulpitu.

Kultura pracy klawiszy nie odbiega zasadniczo od standardu. Naszym zdaniem skok jest zbyt długi do szybkiego pisania, jednak to już kwestia upodobań. Klawiatura implementowana jest w pulpicie na tyle solidnie, że w żadnym jej obszarze nie zaobserwowaliśmy uginania się do wewnątrz.

Tochpad Packard Bella jest dużo mniej udany. Trzeba mu przyznać, że dzięki nietuzinkowym zaokrągleniom prezentuje się dość ładnie (choć niektórych użytkowników może razić nadmierna prostota jego wzornictwa). Jednak na tym kończą się jego atuty. Powierzchnia tabliczki ma słabe własciwości ślizgowe. Skutkiem tego gładzik jest mało precyzyjny. Przycisk (jeden z dwiema sferami klikania) jest dość mocno oddalony od tabliczki, co sprawia iż wygoda korzystania z niego jest ograniczona. Chodzi dość ciężko, toteż trzeba się mocno wysilić i być jednoznacznym, żeby uzyskać kliknięcie, które często przecież potrzebne jest naprędce. Znaczna jest martwa strefa pośrodku (zresztą cały przycisk jest niespotykanie duży). Szczególnie trudne jest używanie przycisku w ciemnościach, kiedy szukamy go po omacku. Znalezienie go jest wyczynem, gdyż instynktownie poszukujemy pstrykacza tuż pod tabliczką. Tam jednak znajduje się tylko srebrzysta aplikacja. Ten problem zniknie, kiedy na dobre zżyjemy się z naszym komputerem. Touchpad jest zatem jednym z największych mankamentów tego laptopa. Można jednak z nim żyć - nie jest to bynajmniej wada dyskwalifikująca. Szczególnie że dysponuje funkcją przewijania.

Przyciski dodatkowe są tylko dwa, ale bardzo użyteczne. Jeden odpowiada za uruchamianie modułu WLAN, drugi - zarządza funkcją Eco (bardzo przydatna rzecz: przy pełnym zaciemnieniu rozjaśnia on ekran, co przydaje się np. podczas pobierania plików z sieci, kiedy co jakiś czas chcemy sprawdzić postępy takowego procesu; natomiast przy pełnej jasności redukuje on tęże dla oszczędności). Sąsiadują one z wyłącznikiem w centralnym punkcie nad klawiaturą. Są one podłużne i dość duże, toteż łatwo w nie trafić (trudno pomylić je z okrągłym wyłącznikiem). Ich naciśnięcie łączy się z zapaleniem (lub zgaszeniem) towarzyszącej im niebieskiej diodki.

Fajny dinks: kiedy po zamknięciu klapy włączony komputer wchodzi w stan wstrzymania niebieska dioda stanu na przedniej krawędzi maszyny pulsuje intrygująco, naśladując tętno uśpionej istoty żywej.

Na zasadnicze oprzyrządowane modelu MX65-100 składają się procesor Intel Core Duo T2050, karta graficzna GeForce Go 7300 i 1 GB pamięci operacyjnej. Jest to zestaw grubo powyżej standardu jak na uwarunkowania naszego podwórka. W porównaniu jednak z testowanymi w serwisie Notebookcheck sprzętami ten jego splendor blednie, gdyż okazuje się, że to laptop z dolnych okolic średniej półki. Mając to na uwadze, trzeba powiedzieć, że w sprawdzianach wydajnościowych Packard Bell wypadł nadspodziewanie przyzwoicie.

Ze szczególnym powodzeniem wyszedł test referencyjny PC Mark, który bada przydatność komputera do zastosowań biurowych. W 3D Marku nie było już tak różowo, jednak Go 7300 jest kartą lokującą się zaledwie w 4. klasie wydajności (patrz: Zestawienie mobilnych układów graficznych).

Laptop Packard Bella da sobie dobrze radę ze starszymi grami, a od biedy może również służyć do obsługi najnowszych tytułów. Możemy więc na nim próbować gry w Unreal (40,9 fps), jednak zabawę z Quake 4 przyjdzie nam sobie odpuścić (12,6 fps).

Packard Bell EasyNote MX65-100 jest zupełnie przyzwoitym laptopem, jak na przedział cenowy, do którego trafił. Jako reprezentant zapoznanej marki ma jednak utrudnione zadanie w starciu z bardziej renomowanymi rywalami.

Naszym zdaniem PB nie odbiega jakościowo od popularnych na naszym rynku laptopów HP, Asus czy Toshiba. Ba, w wielu aspektach wydaje się nad nimi górować.

Największymi jego atutami są praktycznie bezszmerowa praca, sztywna konstrukcja platformy roboczej, staranne wykonanie oraz niezłe oprzyrządowanie, nie wykluczające kontaktów ze światem gier. Gdyby nie marne kąty widzenia na pochwałę zasłużyłaby również matryca Diamond View, której nie sposób odmówić soczystych kolorów i niezłych parametrów jasności oraz kontrastu. Swoich orędowników powinno znaleźć dość ciekawe wzornictwo PB, w którym można odnaleźć parę perełek.

Najpoważniejszym mankamentem wydał się nam mało użyteczny touchpad. Wyraźnie dał w nim o sobie znać przerost formy nad treścią. Nie jest to jednak wada dyskwalifikująca. Większy ciężar gatunkowy mają słabe kąty widzenia matrycy. Przesądzają one, że laptop ten nie może się poczuwać do miana komputera multimedialnego, jako że nie nadaje się do rodzinnych czy okolicznościowych seansów filmowych. Na dodatek napęd DVD jest bardzo głośny przy odtwarzaniu filmów. Przy zachowaniu pewnych proporcji EasyNote MX65-100 można jednak uznać za komputer do gier dla singla.

Packard Bell oferuje więc zaskakująco dużo jak na kwotę, którą trzeba na niego wydać. W naszych oczach prezentuje się on korzystnie na tle popularnych konkurentów. Być może jednak daliśmy się uwieść nietuzinkowej stylistyce jego konstrukcji. Gdyby jednak nie było na nim przedmiotów potrafiących zawrócić w głowie, świat ten byłby zanadto nudny. Precz zatem z szarakami! Wiwat Packard Bell!